Η μοίρα κάνει τα προικιά, το ριζικό...τα κάλλη ...

Οι μπογιατζήδες που μας είχαν πλακώσει ... έφυγαν ...
Οι διακοσμηττικές παρεμβάσεις τέλος ...
Οι θερμοκρασίες ανέβηκαν...
΄Ωρα να φεύγουμε... κι εμείς ... γι΄άλλη γη κι άλλα μέρη ... 

"Τα παραμύθια κόρη μου", έλεγε η νενέ μου... 

"Είναι σαν τις κάλτσες! Θέλουν η μια την άλλη ... Μα πάντα η μια χάνεται... 
Και  μένει η δεύτερη για ν΄αναρωτιέσαι ... "Μα πού στο καλό να πήγε;
Μην τ΄αφήσεις να χαθούνε... να τα λες στα παιδιά σου ... και τις ιστορίες...
Θα φύγω κάποτε από δω και... που το καλό πήγε, θα λες! Μα θα ΄μαι κει, σαν τα μουρμουρίζεις στα βλαστάρια σου... Μην τα ξεχάσεις, να τα λες σαν μπορείς κι αν μπορείς κι όπου μπορείς. Και, σαν τα λες, σα τη χαμένη κάλτσα,  που ξαφνικά τη βρήκες χωσμένη δεν ξέρω που θα ΄ρχομαι ... κειδά δίπλα σου, σα να ... όπως τώρα... 
Η κάλτσα μονή σαν σου μένει, σου θυμίζει πως κάποτες είχε παρέα... 
Τα παραμύθια κάμουν παρέα, θέλουν δύο... για να μην ξεχαστούν ... δυο σαν τις κάλτσες... "

"Κοκόνα μου, ένα παραμύθι, μια ιστορία, φορές βοηθάνε τη μάνα, φορές τη γιαγιά ... ΄Αλλες, βοηθάνε την ώρα να περάσει... ηρεμούνε τους μεγαλύτερους, ζαχαρώνουν τον ύπνο των κοπελιών...
 
Πολλές φορές όμως  μια ιστορία, ένα παραμύθι μπορεί να ζεστάνει μια ψυχή, να την κρατήσει πριν λυγίσει ή την ώρα που λυγάει ...και λυγισμένη ακόμα μπορεί να μην αφήσει ν΄αγγίξει το χώμα  ... 
Παρηγοριά, δίνουν οι ιστορίες κι οι θρύλοι ...δύναμη, κουράγιο για παράδειγμα...

"΄Αιντες, ας πούμε σήμερα καμιά ιστορία από κείνες τις παλιές της νενές μου... 
'Αμπα, άλλο μου ΄ρθε στο μυαλό ...πιότερο του πάππου μου λεγόμενα θα σου πω... εκείνος ήλεγε αυτές που θα σου πω τώρα ...
για να τρομάζει κάποτες-κάποτες τους ντόπιους τις έλεγε... Το ΄καμε ... μετά εγέλανε.... απ΄έξω του γιατί μέσα του, ποιος ξέρει, παρηγοριά, μπορεί να γύρευε η ψυχή του...
΄Ακουε λοιπόν ...

Τότες, σαν έπεσε η Πόλη στα χέρια των άπιστων, ο αφέντης τους λέει, ο Φατίχ ο στρατηγός, μπήκε καβάλα ο άχρηστος στο Μεγάλο Ναό ... Κι έμεινε εκεί ώρα πολύ ακίνητος να κοιτάζει τον λαμπερό Παντοκράτορα στον τρούλο... Οι στρατιώτες του, τον εκοίταζαν και περίμεναν... Μα εκείνος μιλιά! Κοίτααν και δεν εκαταλάβαιναν... ΄Ετσι άρχισαν να φοβούνται πως κάτι ήπαθε, πως εκεραυνώθηκε ή πως εμαρμάρωσε ...
Κι από τότες εφοβήθηκαν το ναό ... πως έκρυβε μεγάλη δύναμη ... 

Κι έλεγε ο πάππος μου παράξενες ιστορίες ... Τις κατέχανε κι οι περισσότεροι ντόπιοι κι όλοι οι εδικοί μας ...   Δεν ήθελε και πολύ, ν΄αρχίσει να τρέμει το φυλλοκάρδι τους σαν άρχιζε να τους λέει ιστορίες ... απ΄τα παλιά ... και ν΄αναπεταρίζει το δικό μας ...

Επιστεύγανε τούτοι, δεν επιστεύγανε τα όσα λεγόσαντε; Πιότερο, σάμπως να τα πιστεύγανε... Εφοβόσαντε πάντα τους κρυμμένους σταυρούς, μαρμαρένιους για σιδερένιους, με σχέδια για χωρίς, ζωγραφιστούς,  χωρίς πετράδια ή πλουμιστούς ...
Κι αρχίνιζε ...
"-Κάποτε ήκουσα πως..."

"Συνήθως από μαρινιέρους έλεγε πως τα εμάθαινε όλα, γιατί αυτοί εταξιδεύανε κι εβλέπανε πολλά ..."

"Στην Αγιά Σοφιά μέσα, μου ΄πενε ο καπετάνιος ο λεβαντίνος, που ακοστάρισε εψές στη Σκάλα... από την Πόλη κατέβηκε για σταφίδα... ένα καρτούτσο ήπιαμε, νωρίς, στο μεϊχανέ της φάμπρικας... 

"Φοβούνται την  την Πόλη, φοβούνται τον ναό και  την Αγιά Σοφιά... φοβούνται το Σταυρό του Αποστόλου Αντρέα για δικιά του κτήση είναι ... Στο ταβάνι της σαν Χ τον εβλέπεις... Πάντα εκεί στέκει ... δεν χάθηκε ούτε σαν την εμαγαρίσανε, ούτε σαν την κάμανε τζαμί... Κι έχει κι άλλο σταυρό προστάτη ... Είναι ο σταυρός ενός βασιλιά -δεν θυμούμαι πια τον βασιλιά- κοκόνα μου ... Τον είχενε φέρει λέει, πανάρχαιο κειμήλιο ήταν,  από το Μισίρι .... Βουνά να μετακινήσει μπορεί,  ανθρώπους να ρίξει, νεκρούς να σηκώσει ... έτσι ελέανε...Να τους πάει σου λέω... Ο πάππος μου, που κάτεχε, ήλεγε πως σα σταυρός ήσαν χτισμένη ολάκερη η Αγιά Σοφιά μας!!! ΄Ολα τα μετρήματά της, όλα τα σχέδιά της, με το σταυρό βάση είχανε χτιστεί και καμωθεί... Κι αφού έχει παντού σταυρό, εδική μας είναι μπρε ...δε μπορεί... χριστιανική, λαμπρή κάποτε θα ματαγίνει... 

Και κρύβει μυστικά και μυστήρια!!! Και τζαμί σαν την εκάμανε, δεν την αγγίξανε παντού... Κατέχεις γιατί; Γιατί μπροστά από το μιχράμπ ... το πορτί της Μέκκας δηλαδή, που κάμανε μέσα στο ναό,  λένε πως τότε σκάβοντας, εβρήκανε τη Βασίλισσα Σοφία... Μα δεν εξέρουνε οι βέβηλοι ...  Αγιά Σοφιά θέλουνε να πούνε ... την αρχόντισσα του ναού, την προστάτισσα, την οικοδέσποινα ... Σε μπρούτζινη χρυσοβαμμένη κάσα κοίμισης κείτεται... Κι αλί αν την αγγίξουν... Θα ξυπνήσει η βασίλισσα κι αλίμονο ... βρόντος και θόρυβος μεγάλος θα προκληθεί, καταποντισμός ... ο ναός θα τραντάξει και σεισμοί θα καταστρέψουν την Πόλη κι η Δευτέρα Παρουσία μας θα γενεί... Ούτε το δαχτυλάκι τους δεν έβαλαν απάνω... Χώμα μπόλικο μόνο έριξαν και την εματασκέπασαν... Κι εντολή υπάρχει, άνθρωπος να μη την πειράξει, χέρι να μη την αγγίξει... Το φόβο της να ΄χουν! ΄Ασε που την προστατεύουν και οι αρχάγγελοι  και οι Ταξιάρχες ... Εσύ τους εξέρεις, δεν τους εξέρεις ποιοι είν΄οι Ταξιάρχες; Ε, οι Τούρκοι, τους ονοματίζουν Τζεμπραΐλ, Μιχαήλ, Ισραφήλ και Αζραήλ....Ο Τζεμπραήλ προστάτευε τους παλιούς χριστιανούς βασιλιάδες... ο Μιχαήλ τον ίδιο το ναό από τις τις επιθέσεις των οχθρών του... κι ο Ισραφήλ κι ο Αζραήλ είναι οι μαντατοφόροι των βασιλιάδων... τα χαμπέρια τούς ήφερναν, που ΄χαν να κάμουν με τσι μάχες και τους πολέμους... Και οι τέσσερεις τους, ταμένοι είναι, μετά το πάτημα της Πόλης, να φυλάσσουν το φέρετρο της βασίλισσας Σοφίας απ΄τους μιαρούς, τους άπιστους, τους βέβηλους ... 

Πριν ...

Μετά... σήμερα ...

Μαύρες ασπίδες, τις είδα...να κρύβουν αγγέλους

 

Κάτω απ΄τις ασπίδες...
εξαπτέρυγοι άγγελοι να κρύβονται

Λένε κι άλλα οι Τούρκοι... Τα ίδια που λέμε κι εμείς δηλαδή, αλλά απ΄τη μεριά τους ... Λένε ακόμη για τον κρυμμένο πατριάρχη ... εμείς λέμε για τον κρυμμένο παπά... που περιμένει ο δόλιος να τελειώσει τη λειτουργιά που κόπηκε στη μέση απ΄τους άπιστους! Και στα νότια του ναού λέει, υπάρχει καλντερίμι ... ντουγρού σε πάει σε μια αραχνιασμένη πύλη... Μυστήρια, και σκουριασμένη ... κλειστή πύλη την ελένε... Εκεί πατούσε κι ελειτουργούσε ο Πατριάρχης με διάκους και παπάδες, τότες την κακή ώρα που μπήκαν οι άπιστοι! Και κάνει μια, ανοίγει η πύλη τους εκαταπίνει ... και ματακλείει! Κανένας δεν την ήνοιξε από τότες! Κανείς δεν το ετόλμησε ποτέ! ΄Ασε που ήκουσα να λένε... πως κάθε χρόνο, στην ώρα της Ανάστασης πάνω, στην πύλη αυτή μπρος, εμφανίζονται ... κόκκινα αβγά!!! Ακούς το κοκόνα μου; Κόκκινα αβγά!!! Μωρέ, έχουνε μπλέξει καλά οι Τούρκοι με το Ναό ... Φοβούνται γιατί υπάρχει και προφητεία και την κατέχουν ... σαν ανοίξει η πύλη, στη Χάρη Του θα ακουστούν ξανά ψαλμωδίες ...ελληνικές! Και μόνο να τους επεράσει απ΄το μυαλό πως μπορεί ν΄ανοίξει ... τρομάζουν και κατουρούν τις βράκες τους.... Και το καλντερίμι στα μαύρα υπόγεια που υπάρχει πού το βάνεις; Από το μέσο του ναού κατεβαίνεις ... κι είναι μακρύ και σε βγάνει στα Πριγκιπόνησα... ΄Αλλοι λένε πως βγάνει στην Πρώτη, άλλοι λένε πως σε πάει στη Χάλκη...  Κι εσπάσανε το κεφάλι τους οι Τούρκοι να καταλάβουν το πως εφτιάχτηκε το καλντερίμι κάτω απ΄τη γης κι από τη θάλασσα, αλλά εξήγηση δεν βρήκανε... Ποιος κατέχει τι είδαν και τι άκουσαν τα ντουβάρια του... τι μυστήρια, τις φαντάσματα, τι θύελλες ...  Μακρά η ιστορία του ναού... τον εχαλάσανε, τον εμαγαρίσανε, τον εγδάρανε... μα άλλο δεν μπορούν να του κάμουν ... γιατίς τον εφοβούνται ... 
  

Μηδέ κρυπτόν
υπό τον ήλιον...

Μινμπέρ αντί άμβωνα

Τον εκομματιάσανε, τον επληγώσανε... εβγάλανε τσι σταυρούς από τις πορτάρες, από τα μέσα κι από τα έξω, όπου εμπορούσανε... Σφαλίξανε τα παράθυρα, ασβεστώσανε την Κυρά Παναγιά, το Χριστό, το Μεγαλοδύναμο και τους Ταξιάρχες και τους αγγέλους... Βασίλισσες και βασιλιάδες τους εσβήσανε! Του εβάλανε μιχράμπ, μιναρέδες, μινμπέρια, χαλιά... εδιαβάσανε κοράνια, εμετρήσανε κόμπους, εσκύψανε κι εξανασκύψανε μιλιούνια φορές... Μα ποτές δε γίνηκε δικός τους ... Το κατέχουν, το νιώθουν μέσα τους... Μόνο εξέρουνε να μας ελένε πως τον επάτησε ο Μωάμεθ που πήγες απ΄εκεί ... γιατί στο θόλο εζωγραφίστηκε το πέταλο του αλόγου του!!! Α, μα με τόσο μίσος που επάτησε ο άπιστος το ναό κόρη μου, δεν είναι δύσκολο... Το ζόρι τους είναι που δεν κατέχουνε να μας επούνε πως ήφταξε το άλογο στο θόλο ... Σάμπως κατέχουνε γιατί το πάτημα θυμίζει πάτημα θεριού; Αυτοί που το είδανε, λένε πως είναι μια δρασκελιά μεγάλο ...κι άλογο με τέτοιο πάτημα, θεριό είναι ..."

"Μωρέ έχει κι άλλα ... πολλά...
Πενήντα χρόνια αφότου την επατήσανε...  μεγάλος σεισμός έσεισε την Πόλη! 3 μέρες ολάκερες έτρεμε ο τόπος! 100 τζαμιά εγκρεμιστήκανε! Μα η ΄Αγια Βασίλισσα εκεί, στητή, όρθια, αχάραγη!  Σημάδι το επήρανε μαθές, μα τι να κάμουν ... και πως να τα εβάλουν με το Θεό; Στην Παναγιά μας ερχόσαντε οι τουρκάλες κι εφέρνανε λουλούδια και στον ΄Αη Γιώργη ετάσανε λαμπάδες! Και με 316 πόρτες λένε πως την εφτιάσανε ... μα άνθρωπος να τις εμετρήσει δε βρέθηκε! ΄Αρρωστοι όλωνε των φυλών ερχόσαντε στη χάρη της κι Αρχάγγελοι της τούς εγιατρεύανε... Και  μόνο αυτό; Και μια κολόνα γιάτρισσα έχει ... νερό τρέχει πάντα πάνω της, το νιώθεις, δεν το εβλέπεις! Την αγγίζουνε οι αρρωστάρηδες και γαίνονται! Και σαν ήπιναν 3 κούπες νερό απ΄ την πηγή τσι αυλής της, λαιμοί και πνεμόνια, καθαρίζονται! Και την εγιορτάζουμε τη χάρη της, μόνη της, ξέχωρα ... όχι το Σεπτέβρη στις 17... Στις 23 του Δεκέμβρη και την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής ..."
 

"Μ΄αυτά κόρη μου, έκαμε χάζι ο πάππος μου και μ΄εμάς που ανοίγαμε ναααααα το στόμα ... σας μας τύχαινε να τον ακούμε! Και με τους ντόπιους χειρότερα ακόμα εγέλανε... επίτηδες τους εγαργαλούσε με τέτοιες ιστορίες! Μου φαίνεται όμως πως τα επίστευγε κι ο ίδιος... Μου φαίνεται πως όλο περίμενε κάποιον καπετάνιο να κατέβει απ΄τη Βασιλεύουσα και να του ειπεί πως κάποιος κατά λάθος ήγγιξε το χρυσοβαμμένο κιβούρι και πως η Βασίλισσα Σοφία τράνταξε την Πόλη! 
Καλά που δεν έζησε το κακό μας, την πυρά και την καταστροφή μας! ΄Ολα θα του αναποδογυρίσαντε ... όλα θα του εγκρεμίζονταν ... ούτε θα εγελούσε, ούτε θα κογιονάριζε τους ντόπιους μόνο θα ΄σκαγε απ΄τη χλίψη ... τι το θέλεις ... λέει ο κόσμος ιστορίες, να παρηγοριέται ... να ξεγελιέται ... "

 

"Μ΄αυτά και μ΄αυτά εμεγαλώσαμε κι εμείς! Με την ελπίδα τους αναθραφήκαμε ... Τ΄ακούαμε, τ΄ακούαμε, γίναμε ένα μαζί τους... Εκκλησιές χτίζαμε τότες κι αναθάρρευε η ψυχή μας ... Σκολειό ήμπαινε μπρος, εκαμαρώναμε! Ακούγαμε ιστορίες και προφητείες κι επεριμέναμε απ΄τη Μανισά το Μαρμαρωμένο Βασιλιά να σηκωθεί, να πάρει τ΄άλογο, να τραβήξει το σπαθί, να μπει στην Πόλη ...

Και κανένας μαρινιέρης να μην περιμένουμε να μας εφέρει το χαμπέρι! Παρά μόνο να σημάνουν οι καμπάνες της Κεράς Βασίλισσας ... να τις ακούσουν οι άλλες και να κατέβει το καμπάνισμα ποτάμι, χαρμόσυνο μέχρι τα Βουρλά... να φτάσει στο Χαλέπι και στην Ιερουσαλήμ! Να περάσει τον Πόντο, την Καισάρεια, την Καπποδοκία ... να φτάσει στην Αθήνα, να ζαλίσει τα νησιά, να ζώσει την Αδριανούπολη... να ξεκουφάνει τον κόσμο όλο ... Να τον ελευτερώσει ..."

Καλά σας βράδια ...

Ε.-

Τα άδυτα της Αγιά-Σοφιάς, το ένα γύρω της κι ένας, ακόμη, έρωτας ωραίος ...

 

Μήνα Γενάρη ... ο ένας δύο, ο μονός κουβάρι...

Και να ΄σου ο τύπος κι εμφανίζεται μόλις άρχισα κι εγώ να παραπονιέμαι ... Και λέω εγώ γιατί κάποιοι άλλοι έχουν αρχίσει το μισμίρισμα εδώ και μέρες! ΄Ετσι πάνω στο παράπονο με πέτυχε η ιδέα κι άρχισα χθες την "ανάρτηση" γεμάτη χιόνια και γεμάτη κρύα και κατέληξα να σας περιγράφω το Δουκάτο μου! 
 Και μωρ΄έρχετ΄ο τύπος, κατά απογευματάκι μεριά και μου κόβει όλη τη φόρα! Να μην σας πω κιόλας κιόλας πως φάνηκε ακριβώς την ώρα που αφίκνυται το αερόπλανο από τας Αθήνας! Κύριος, περιποιημένος, χαμογελαστός, χρωματιστός, καθάριος... σαν μόλις να επέστρεφε από διακοπάς στα νότια! ΄Ασχετο... Εγώ πάντως σαν γυρίζω από διακοπές, τι λαμπερή και μπούρδες, μαύρη και κατσούφα είμαι! Κι άντε το μαύρη δεν πειράζει και τόσο. Το χρειάζεται μια δόση το χρωματάκι ο άνθρωπος, αλλά γελαστή και περιχαρής σίγουρα δεν είμαι! Τες πα ... και τι να πω ... Τί; Για ποιόν τύπο πρόκειται; Μα... για τον περιβόητο κύριο ΄Ηλιο μιλάω καλέ ... που δεν μας τιμά και τόσο συχνά με την εμφάνισή του ... Και που σαν έρθει φέρνει τα πάνω-κάτω... ΄Αλλο πράμα όμως η νύχτα ...

 


Συνεχίζεται ...






 

Το Λουτσιλινμπουρ... ουφ, ούτε πως διαβάζεται δεν ξέρω...
Το Lucilinburhuc, που σημαίνει λέει Mικρό Kάστρο, εμφανίζεται για πρώτη φορά επί του προσώπου της Ευρώπης, το 963 μ. Χ. Μάλιστα! Το Lucilinburhuc λοιπόν, για να μην σας βασανίζω, είναι το σημερινό Λουξεμβούργο! Συνδέεται άρρηκτα με τον κόμη Ζειγφρείδο που αποκτά, δεν ξέρω πως, ένα φρούριο που φέρει το όνομα Castellum Lucilinburhuc. Η "απόκτησή" του, ξεκινά από το Αββαείο του Αγίου Μαξιμίνου  της Τρέβης, σημερινή γερμανική πόλη, τότε ρωμαϊκή. ΄Οπου στην Τρέβη, όπως είπαμε έχει υπηρετήσει, εξ ου και γειτονάκι μας, ως έπαρχος ο Ρωμαίος, ΄Αγιος Κωνσταντίνος και, φτάνει έως το κάστρο του Bock, που διαφεντεύει την κοιλάδα του ποταμού Alzette... Ε, αυτό το Μποκ σήμερα είναι η καρδιά της πόλης μας, το κέντρο της, θα λέγαμε κάτι σαν... την Ακρόπολη με την Πλάκα εν Αθήναις. Κι αγναντεύει πάντα το Μποκ την κοιλάδα του ποταμού ενώ εμείς ζούμε, μπλεκόμαστε και τριγυρίζουμε γύρω του...  Και χαμηλά στα ποδοδάχτυλα του Μποκ, στο Γκρουντ, να κυλά το ποτάμι...

Κι έχει ο καιρός γυρίσματα και φέρνει τα πάνω κάτω! Επάνω ήταν στο Μποκ, το παλάτι ... και κάτω στο Γκρουντ, το ποτάμι! Κι έγινε το Γκρουντ, το ποτάμι, παλάτι ... Το παλάτι της Μελουζίνας...

Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά σ΄ένα ποτάμι, τριγύριζε ένας πρίγκηπας ονόματι Raimondin.
Ανήψι ήταν του Κόμη του Πουατιέ και, τον είχε μεγαλώσει σα γιο του ... Κι ήταν καλό παιδί κι αγαπητός σε όλους, μ΄ακόμη πιο αγαπημένος ήταν με το θείο του...

Εκείνον τον ίδιο καιρό, ζούσε κάπου μια όμορφη πριγκηποπούλα, κόρη του Βασιλιά της Αλβανίας ΄Ελληνα και της νύμφης Πρεσσίνης. Είχε και 2 αδερφές τόσο όμορφες όσο εκείνη, κούκλες. 

Κάποια κακή στιγμή όμως, πρόσβαλε τον πατέρα της, πράγμα ανήκουστο για τότε κι η μαμά Bασιλονύμφη θυμώνει τόσο πολύ που την τιμωρεί, καταριόντας τη "Κάθε Σάββατο, ερπετό να γίνεσαι, από τη ζώνη και κάτω, ως τα ακροπόδαρα"! Καταραμένη και κυνηγημένη εγκαταλείπει το πατρικό βασίλειο χωρίς να σταματήσει να συναντιέται με τις αδερφές της όταν τις βόλευε ή μπορούσαν. Σημείο του ραντεβού τους ήταν πάντα μια λίμνη... όμορφη σαν θάλασσα...

Εν τω μεταξύ, μια ωραία ζεστή μέρα θείος Κόμης κι ανηψιός Raimondin, βγαίνουν να ξεσκάσουν και πάνε για κυνήγι. Βάρβαρο σπορ όμως το κυνήγι...

 
΄Ετσι μια κακή στιγμή, κυνηγώντας ο ανηψιός σκοτώνει το θείο. Απελπίζεται,  τρελλαίνεται, τρέχει δεξιά-αριστερά, δεν ξέρει τι να κάνει. Τελικά αποφασίζει να μην ξαναγυρίσει στο Πουατιέ. Η αλήθεια είναι ότι φοβόταν κιόλας πολύ μπας και δεν τον πιστέψουν πως κακή στιγμή κι ατύχημα ήταν ο θάνατος του θείου. Στο φευγιό του κάνει χιλιόμετρα ώσπου φτάνει σε μια λίμνη που δε στέρευε ποτές και ξεδίψαγε χωριά, χωράφια, ζωντανά, περαστικούς και ξένους. 

 Σε μιαν άκρη της λίμνης, κάθονται 3 κούκλες ντεμουαζέλ, που μέσα στον πόνο του για το θάνατο του θείου, ούτε που τους δίνει σημασία. ΄Ομως η μια απ΄τις τρεις, η πιο όμορφη μα κι η πιο θαρραλέα, πάει κοντά του και τον προκαλεί... Με το ένα, με το άλλο, καταφέρνει και του αποσπά την προσοχή, τον γοητεύει και του προτείνει να την παντρευτεί βεβαιώνοντάς τον, πως αν το έκανε θα του έφερνε αμέτρητη ευτυχία και πλούτη. Πριν όμως της το προτείνει, του αποσπά την υπόσχεση πως κανένα Σάββατο βράδυ δεν θα ζητήσει να τη δει χωρίς φυσικά να του κάνει κουβέντα για της κατάρα της μάνας της. Το Σάββατο βρήκε κι αυτή που βγαίνει όλος ο κόσμος και τρώει και χορεύει και γλεντά... ΄Ετσι τελικά ο ευγενικός  Raimondin, τη ζητά σε γάμο κι έρχονται σε γάμου κοινωνία... Ευλογημένος ο γάμος από την Εκκλησία... 

Μια χαρά τα περνάνε και κάνουν, παρακαλώ, όχι 1, όχι 2 αλλά 10 όμορφους αλλά ποιος θα το φανταζόταν... ελλατωματικούς γιους! Π.χ. έναν μ΄ένα πελώριο δόντι, έναν άλλο με 3 μάτια, έναν άλλο μ΄ένα αυτί κλπ. Κι όμως όλοι αυτοί οι ελλατωματικοί γιοί έγιναν μετάπειτα γνωστοί βασιλιάδες...

Η Μελουζίνα όμορφη, εργατική, ακούραστη και καπάτσα, συνέχιζε να βοηθά και να στηρίζει τον άντρα της και να του χαρίζει ανείπωτη ευτυχία. Κάστρα, φρούρια, εκκλησιές ολάκερες έχτιζε σε μια νύχτα, κι αν κάτι, το παραμικρό δεν της άρεσε, τα γκρέμιζε κι απ΄την αρχή τα ξανάχτιζε. Δικά της έργα είναι τα φημισμένα κάστρα του Melle, Parthenay, Saint-Maixent, Talmont, Saintes, Pons και Lusignan! Αυτό το τελευταίο μήπως σας θυμίζει κάτι; Lucilinburhuc; Lusignan; Luxembourg; 

΄Ελα όμως που σαν περνάς καλά κι όλα σου πάνε δεξιά και δεν σου λείπει τίποτα και η ζωή σου χαμογελάει προκαλείς τη ζήλεια! ΄Ετσι κι η ευτυχία του Ρεϋμούνδου, ξύπνησε τη ζήλεια του νέου Κόμη του Πουατιέ που ξεκινα να τον επισκεφτεί και πάει και τον βρίσκει. Χαρά ο Ρεϋμούνδος σαν τον βλέπει, τον θεωρεί και δικό του άνθρωπο... Και να ΄σου και οργανώνει γιορτές και πανηγύρια για το χατήρι του μουσαφίρη. Και να χοροί και βιολιά και να ΄σου η Μελουζίνα σπεσιαλιτέ και γλυκά, κούκλα, έξυπνη, γοητευτική, χρυσοχέρα και κάμει το νέο Κόμη κ. Πουατιέ να χλωμιάσει από ζήλεια... Βλέπει αυτός και τα κάστρα κια τα παλάτια και τις εκκλησιές και λυσσάει... Και φτάνει το καταραμένο Σάββατο κι ενώ ο χορός καλά κρατεί, Μελουζίνα πα-πα. Κοιτά από δω ο κιτρινιάρης, κοιτά από κει, την αναζητά κι από δω κι από κει κι, από κει που ήταν παρούσα και  στα μέσα και στα έξω, εξαφανιζόλ και πουθενά μα πουθενά η όμορφη οικοδέσποινα. Παραξενεμένος βαθειά, σιγά και μη ρωτήσει κάνα υπηρέτει, τελικά καταλήγει να ρωτήσει το Ρεϋμούνδο ... "Που είναι η δικιά σου;" Και ρώτα και ρώτα και πες πες... τον βάζει σε κακές υποψίες... Ποτέ πριν ο καημένος ο Ρέυδεν είχε σκεφτεί άσχημα για την αγαπημένη του ... Και να τώρα...

Και ξεκινά ο Ρεϋμούνδος, να πάει να δει τι διάολο κάμει η τέλεια όμορφη κυρία σύζυγός του...σαββατοβραδιάτικα! Φτάνει ελαφροπατώντας στα διαμερίσματά της και την ψάχνει βάζοντας το μάτι στις κλειδαρότρυπες... Φευ, αλί κι αλίμονο, τη βρίσκει να μπανιαρίζεται... μισή, από τη μέση κι επάνω όμορφη κι όπως την ξέρει, αλλά ... ερπετό και ψάρι από τη ζώνη και κάτω ως τ΄ακροπόδαρα, όπως δεν την ήξερε!  Και κάνει κρακ και κόβεται ο όρκος που της είχε δώσει  και μαζί του κόβεται κι η ευτυχία τους! ΄Αδικα της ζητάει συγγνώμη, άδικα την παρακαλεί να μείνει κοντά του, άδικα της ορκίζεται πως την λατρεύει... Η Μελουζίνα μεταμορφωμένη για πάντα σε σειρήνα, δεν το αντέχει να τη βλέπει έτσι ο  αγαπημένος της άντρας και οι αγαπημένοι της γιοι! Ούτε η ίδια δεν αντέχει να βλέπει τον εαυτό της. Και φεύγει για πάντα... δίνοντας μια απ΄το παράθυρο του παλατιού του κάστρου του Lusignan! Με κραυγές απελπισίας πέφτει στο ποτάμι μένοντας εκεί ... για πάντα γοργόνα... Ποτέ ο Ρεϋμούνδος δεν γιατρεύτηκε και δε βρήκε τη γαλήνη γιατί δεν ξέχασε ποτέ τη Μελουζίνα!΄Ετσι χωρίστηκαν ο ένας απ΄τον άλλο, ο Ρεϋμούνδος απ΄τη Μελουζίνα, για πάντα!
 

Ποτέ όμως η Μελουζίνα δεν σταμάτησε να έρχεται τη νύχτα, κλαίγοντας και θρηνώντας, κάτω απ΄τα παράθυρα της χαμένης της ευτυχίας... 

Ούτε ποτέ έπαψε τις νύχτες, να πλησιάζει το παλάτι για να δει τους γιους της ακόμα μια φορά, έστω από μακριά,  έστω χωρίς να τους αγγίζει, να τους αγκαλιάζει, ν΄ανασαίνει τη μυρωδιά τους, χωρίς να τους φιλά!

Το ΄ξεραν και το ΄λεγαν, οι υπηρέτες κι οι αυλικοί του κάστρου, πως ερχόταν...       
Στα σκαλοπάτια και μπρος στις πόρτες, εύρισκαν λέει, το πρωί, σταλαγματιές νερά...

Και σαν, σαββατόβραδο με το φεγγάρι ολόγιομο να πνίγεται στον Αλζέτ, τη βλέπεις... 
Κάτω απ΄τα παράθυρα του Κάστρου, γλυστρά απαλά στο νερό, κολυμπά κοιτάζοντας το κάστρο, δεν βλέπεις τα δάκρυά της... μα ... την ακούς, να κλαίει... 
λένε οι ντόπιοι ...
Αν είσαι τυχερός... τη βλέπεις...


Καλά σας βράδια

Ε.-


Οι ιππότες δεν είναι όλοι σιδερόφρακτοι, δεν είναι πάντα ιδανικοί, ούτε όλοι γενναίοι κι ετοιμοπόλεμοι...
Οι πριγκίπισσες δεν είναι πάντα νέες, ωραίες, γλυκές και αθώες, δεν είναι όλες κλαίουσες και ανυπεράσπιστες...
Οι δράκοι δεν είναι όλοι μοχθηροί και ξενόφερτοι, σαρκοβόροι ....συχνά ενεδρεύουν στο μυαλό μας, στο μέσα μας... στον εσωτερικό μας κόσμο...

Ο ξένος και ο ποταμός... τον τόπο τους γυρεύουν ...

Δύσκολος ο δρόμος για

την καρδιά της...

΄Εργο αριθ. 1 : Το δικό μου παράθυρο
στο χιόνι

΄Εργο αριθ. 2: Η γειτονιά μου στα χιόνια...

Μέρες τώρα ασπριτζήδες, βαφιάδες, μπογιατζήδες ... μας ταλαιπωρούσαν ... 15 χέρια μάς πέρασαν πια! Το αποτέλεσμα όμορφο πολύ αλλά μπρρρρρ ....και πολύ κρύο αδερφέ μου!!!!!!

 

Τέλειωσαν, δεν τέλειωσαν... δεν ξέρω ... μόνο ξέρω πως σειρά πήρε η διακόσμηση ... Μια κρυσταλλένια διακόσμηση, λίγο λαμπερή, λίγο αστραφτερή, λίγο επικίνδυνη ...μ΄αλήθεια, πολύ όμορφη ... Αν είχε ήλιο, θα ήταν μαγεία! Αλλά δεν έχει ... 

΄Εργο αριθ. 3 : Η πόλη μου στο χιόνι...

 

Κι ενώ είμαστε στα μέσα του Γενάρη και η πόλη μου δεν είναι τόσο γοητευτική ... εγώ, παρ΄όλα αυτά σκέφτομαι να σας μιλήσω γι΄αυτήν ...

Είναι γεγονός πως την νιώθω σαν πόλη μου ... Και είναι και γεγονός πως περισσότερα χρόνια ζω εδώ παρά την πόλη που γεννήθηκα... είναι όμως και γεγονός πως δεν είναι εδώ ο τόπος μου ... Ποιος είναι όμως ο τόπος μου; 

Η πόλη μου

Είναι γεγονός ότι δεν έχει πολύ ήλιο ... έχει όμως φως ως τα μεσάνυχτα σαν έχετε εσείς καλοκαίρι

Είναι γεγονός ότι δεν έχει θάλασσα... έχει όμως ποτάμι και Γοργόνα ...

Είναι γεγονός ότι δεν έχει Ακρόπολη, Λυκαβητό, Θησείο, Μοναστηράκι, Πλάκα, Λόφο του Φιλοπάππου ... ΄Ενα είναι το γεγονός ότι δεν έχει μέσα της θύμησες απ΄ την πρώτη μου νιότη! Της λείπουν η οικογένεια, το σόι μ΄όλα τα παρελκόμενα, γάμους, βαφτίσια ...

Της λείπουν το πρώτο σχολειό, το δεύτερο σχολειό, οι φιληνάδες, οι φίλοι ...

Της λείπουν ακόμα τα πρώτα καρδοχτύπια, τα πρώτα φτιαξίματα, τα πρώτα στησίματα, οι πρώτες αγκαλιές, τα πρώτα φιλιά, οι πρώτες αγάπες ...

Είναι όμως ήσυχη, ήρεμη, πράσινη, μικρή λιλιπουτένια... 

 

Είναι συμμαζεμένη, καθαρή, όμορφη και τρυφερή συνάμα ...

Για, άντε βρείτε τη διαφορά ... από τη σημαία των Κάτω Χωρών...

Κι ενώ εμάς μας εκφράζει και μας συγκινεί το "Σε γνωρίζω από την όψη" ...εδώ η φράση που τους εκφράζει και τους συγκινεί είναι ... 
"Ευχόμαστε να Παραμείνουμε αυτό που Είμαστε..."

Στον ΄Αγνωστο Στρατιώτη

Βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της γηραιάς Ηπείρου και έχει 3 σημαντικούς γειτόνους ... τους μεν που δεν χωνεύουμε - Γερμανούς - , τους δε που δεν χωνεύω - Γάλλους - και, ευτυχώς, και τους αγαθούς και συμπαθέστατους Βέλγους ...

Αβαείο του Neumunster

΄Οσα χρόνια το ξέρω -χρόνια τώρα- έχει έκταση 2.586 τ.χλμ.,  ύψος 98 χλμ. και φάρδος 75... και παρόλες τις πολλές και καταρρακτώδεις βροχές δεν έχει "μπει" καθόλου ... Είμαστε μαζεμένοι και διαχειμάζουμε ενθάδε καμιά 500αριά χιλιάδες άνθρωποι... και μιλάμε από μογγολοταρτάρικα έως φραγκολεβαντίνικα ... ΄Ενας Πύργος της Βαβέλ δηλαδής ... κι άντε συ να συννενοηθείς! Τέλος πάντων καλά τα καταφέρνουμε και -χτύπα ξύλο- καλά περνάμε μεταξύ μας... Χαϊδευτικά τους κατοίκους τούς αποκαλώ -ανάλογα τη στιγμή- Λούξους ή Βούργιους. Λούξους στα καλά μου, Βούργιους σαν έχω τα νεύρα μου ... Οι υπόλοιποι τους αποκαλούν Λουξεμβούργιους... Μιλάνε τη γλώσσα τους, λίγο βάρβαρη λόγω άκρας γειτνίασης με τους αχώνευτους... αλλά είναι και ολίγον γαλλική -η οποία είναι και η καλή τους, η επίσημή τους δηλαδή- ενώ περιέχει και αρκετά στοιχεία εκ της των Κάτω Χωρών ομιλουμένης ως επίσης και κάμποσα γύφτικα! Μη γελάτε! Σοβαρολογώ απολύτως! Τα γύφτικα επεμβαίνουν λόγω κατασκευής της πόλης! Φανταστείτε ένα μεγάααααλο κάστρο ... μέσα οι αυτόχθονες και όξω (απ΄τα τείχη) οι Ρομ ... Νομάδες, Πραματευτάδες, Αλητήριοι, Σαλτιμπάγκοι, δεν τους άφηναν να εισχωρήσουν πέρα των τειχών... μην τυχόν και τους ...χαλάσουν τη συνταγή! Αλλά μιας γιατί έπρεπε να κάνουν αλησβερίσι με τους όξω, μιας γιατί όλο και κάτι αγαθό ή πονηρό συνέβαινε ... ε, τελικά κονόμησαν και κάμποσα γύφτικα εκφραστικά!!! 

 Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ!!! Μοναδική!!!

Να μην ξεχάσω! Σαν κι αν γκουγκλίσετε Λούξεμπουργκ-Luxembourg, να είστε προσεκτικοί ... γιατί ο θείος Γκουγκλ τα ξέρει όλα απ΄έξω κι ανακατωτά ... κι ανακατώνει το λιλιπούτειο Δουκάτο μας με τους κήπους του Λουξεμβούργου εν Παρισίοις ... Είπαμε... αλλά, δεν είναι και τόσο μικρό όσο οι περιβόητοι κήποι ... ΄Εχει άλλωστε και δικούς του! Κοντά ένας κήπος είναι όλο κι όλο... 
Κι ακόμη είναι όμορφες -οι φωτογραφίες του- που θα βρείτε και θα δείτε ... μόνο που θα ΄θελα να μπορείτε να το δείτε με τα δικά μου μάτια ...

Κι αφού μάθατε τα επιστημονικά ...

Ground - Κάτω ή παλιά Πόλη

Τα τραίνα που φεύγουν...

Μάθετε τώρα και πως ... τη σήμερον, διαθέτει 474 οικονομικά "καταστήματα" κοινώς τράπεζες και παρατράπεζες -κακό χρόνο να ΄χουν, όπως θα ΄λεγε και η νενέ μου - χώρια οι πελάτες τους βέβαια... 

Παλατάκι ... Colmar Berg

 Επίσης διαθέτει ένα Σιδηροδρομικό Σταθμό...

το ποτάμι της πόλης... Αλζέτ

ένα Αεροδρόμιο... τι να τα κάνουμε τα περισσότερα, να μπερδευόμαστε; ΄Εχομεν 1 κεντρικό Παλάτιον  και διάφορα παλατάκια και 1 Δούκα με σύζυγο και με 5 παιδάκια... Τείχη, παλιά προστατεύοντα, σήμερα πολιτιστική κληρονομιά και προστατευόμενα από την Ουνέσκο...  Ποταμάκι εντός ... 

Συνήθης θέα σε συνήθη γειτονιά

Η Μητρόπολη

Κυρίως Παλάτι...

Στους Πεσόντες...

 και επί τα αυτά, δηλ. στο κέντρο και ποτάμι επί τα αυτά αλλά εκτός... 1 λίμνη φυσική και 1 τεχνητή... 3 φράγματα... ΄Εναν Καθεδρικό Ναό με κρύπτη...


 

 3 Μουσεία χωρίς περιβόητα κλοπιμαία, 3 θέατρα, 2 ζωγραφιστά πάρκα εντός κέντρου πόλης ... γιατί το εκτός πόλης είναι ένα πάρκο μόνο του... ΄Εχουμε γέφυρες παλιές πετρόχτιστες γεμάτες γοητεία... κι έχουμε και μια κόκκινη που ΄ναι γι΄αυτοκτονία...

Pont Adolphe

Χωρίς λόγια

Λίμνη Kockelshauer

... ένα Κολονάκι, μια Ερμού, 2 Αιόλου, Σύνταγμα, Ακαδημίας και Ομόνοια... το εκπληκτικότερο και νοστιμοτερότερο ζαχαροπλαστείο της γύρω ευρωπαϊκής περιφέρειας...

άπειρα ιταλο-κοκορόφτερα φαγάδικα, κάμποσα φράγκικα α-φαγάδικα, αυτά ξέρετε που σερβίρουν σε πελώριο πιάτο 3 μπουκιές κι ένα φύλλο δυόσμου και αρκετά κινεζο-αραβο-τάι και σούσι- πανάκριβά μαγαζιά κι ακριβά ξενοδοχεία διά τους έχοντες και εξαιρετικά χόστελ για τους κατέχοντες ... ΄Εχομεν 5 νομίζω -γενικώς δεν μ΄ενθουσιάζουν- εμπορικά κέντρα ... και χρειάζεστε 5 μέρες το πολύ για να το δείτε -εκτός εμπορικών κέντρων- όλο αλλά αξίζει τον κόπο... Πρόβλημα για να διαλέξετε ποια εποχή θα ήταν καλά για να ΄ρθετε, δεν έχετε. Ο καιρός επί το σύνηθες είναι λίαν ασταθής! Η λούξια κουζίνα διαθέτει 3 σπεσιαλιτέ κι ένα παραδοσιακό γλυκό, σερβιριζόμενα σε μερίδες γερμανικής καραβάνας κι ένα άνοστο τυρί. Τρώτε ευρωπαϊκά δηλαδή σύμφωνα με το ρολόι κι όχι σύμφωνα με την πείνα σας αλλιώς τρώτε αμφιαρτίδια ή στο πόδι... Τα κεμπάπ-καμία σχέση μ΄αυτά που ξέρετε- κάνουν θραύση, προτιμήστε όμως τα ντόπια λουκάνικα, τη ντόπια μπύρα, την -ναι, έχομεν κι απ΄αυτή-  ντόπια σαμπάνια, ξουυυυ τα κόκκινα ντόπια... α πα πα πα ... στα φράγκικα κόκκινα, στοιχίζουν του κόσμου τα φράγκα... και τα δικά μας τα κρασάκια τα βάζουν 10 φορές κάτω... αλλά ας όψεται το μάρκετινγκ! Το αυτό ισχύει και διά τα γιαούρτια όσο κι αν εκτός πόλης, πλείσται αγελάδαι βόσκουν. Μπορεί να συναντήσετε διάφορα όμορφα και παράξενα... όπως ελαφάκια, αλεπουδάκια, σκιουράκια δίχως να πάρετε τα βουνά γιατί βουνά δεν διαθέτομεν! Παράγωμεν δαμάσκηνα, καρύδια και κεράσια... Πλείστα όσα είδη πτηνών ίπτανται ενενόχλητα, λατρεία τα κοτσύφια, φρίκη οι κουρούνες και τα κοράκια ... Επιτρέπεται το κυνήγι κάποιες μέρες ανά διετία και το λίμνιο ή ποταμίσιο ψάρεμα πάντα υπό ... προϋποθέσεις μεγέθους του ιχθύος! Κι έχουμε πράσινο, πράσινο και πράσινο παντού!!! Και δέντρα και θάμνους και λουλούδια πολλά και όμορφα... που κανένα τους δεν μυρίζει... Η οργάνωση σε όλα είναι άψογη, τα λεωφορεία έρχονται πάντα στην ώρα τους, οι δήμοι μάς προτείνουν να συμμετέχουμε σε τόσα πολλά διάφορα που στο τέλος -τι να κάνεις κανείς στο χωριό- προτιμάμε να μουρμουράμε... και δεν κάνουμε τίποτα.  Α! Και κάιποτε είχαμε και γείτονα τον ΄Αγιο Κωνσταντίνο ... στα 40 χλμ. υπηρέτησε ΄Επαρχος στα εδάφη των καλυτερότερων κόπυ-πέιστ-ερς στην καθομιλουμένη, κυρίως, κύριοι γνωστοί  ως Ρωμαίοι... Διαθέτουμε και εξοχές υπέροχες και μικρά αξιοπερίεργα...

Vianden

Ξωκλήσι Αγίου Quentin

Λίμνη Echernach

Επίσης το περιβόητον Σένγκεν ένθα κι ενταύθα ευρίσκεται ...  

Τα βασικά τέλος ...

Θα συνεχιστεί...

Καλά σας βράδια

Ε.-

Δεν έχετε παράπονο ε; Μπορεί να μην σας ταξίδεψα ανατολικά σήμερα... σας ταξίδεψα όμως δυτικά... Αν και νιώθω την καρδιά μου να μου λέει ... "θα ΄θελα να με πας νότια" ...

Πολιτιστική Κληρονομιά

Κι αν συνεχιστεί -είδομεν- θα συνεχιστεί μόνο με φωτογραφίες... και μ΄ένα παραμύθι... το παραμύθι της τυχερής-άτυχης γλυκειάς σειρήνας, της Μελουζίνας ... και ... τελείως και παντελώς άνευ σχολίων...