9 Οκτωβρίου 2013

Ο άνθρωπος αγαπιέται με τις τις χάρες του...


Πάει, πέρασε ο Σεπτέμβρης, ο κακός, ο ένατος όπως τον αποκαλούσε η γιαγιά μου. ΄Ηταν για κείνη ο μήνας της μνήμης, της φωτιάς και της καταστροφής, ο αλησμόνητος, του θανάτου, του μοιρολογιού και των θρήνων! Ο μήνας της  χαμένης αγάπης και του "συνωστισμού"! Πέρασε και φέτος δεν ασχολήθηκα μαζί του κι είμαι πολύ ευχαριστημένη γι΄αυτό. 

Οκτώβρης πια...
Καλώς το! ΄Ηρθε!΄Οχι πως θα γινόταν κι αλλιώς! Και ιδού, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του! Εγώ επί του παρόντος, η βροχή στο δρόμο, οι μαθητές στα σχολειά, οι μεγάλοι στη δουλειά! Τα κίτρινα -πράσινα πριν- φύλλα, πάνω ή κάτω, στα κλαδιά ή να σκεπάζουν το χώμα! Μια άλλη ομορφιά! Λίγο μελαγχολική, λίγο ρομαντική, διακριτική.

Μμμμ... σήμερα έξω ο Θεός παίζει με τον καιρό! Π.χ.  το πρωί έπαιζε με τον ήλιο ενώ αργότερα έως και τώρα κοσκινίζει το νερό στο ψιλό-ψιλό σινί, σα για να βρει  χρυσάφι! Και σαν το βρει, ξέρετε, θα το κρατήσει εκεί στα ψηλά, μέχρι να ξανακαλοκαιριάσει!
Καλό μας φθινόπωρο!


Συχνά σκέφτομαι πως τούτο ΄δω το "μαγαζί" έχει κάτιτις από τεστ Αλτσχάιμερ!  Τεστ για το τι θυμάμαι, για το πως, το πότε, το γιατί. ΄Ισως όμως να ΄ναι τεστ και για κάποιους άλλους! Αυτούς που περιμένω να φανούν! Γράφω, γράφω, γράφω κι όλο περιμένω πως όλο και κάποιος θα φανεί από καμιά γωνιά, κάποιος ξεχασμένος ξάδερφος, καμιά απομακρυσμένη θεία ή κάποια παλιά γειτόνισσα και θα μου πουν: "Μα τι γράφεις! ΄Οχι, δεν έγινε έτσι... ΄Οχι, δεν είναι αυτός... όχι, κάνεις λάθος!" 
Το πόση χαρά θα μου έδινε αυτό το "λάθος κάνεις",  δεν περιγράφεται! ΄Εχει συμβεί σε τόσους πολλούς άλλους, να βρεθούν ή να ξαναβρεθούν, να σμίξουν ανέλπιστα! Και μένα μου ΄τυχε! Κι ήταν απερίγραπτα τρυφερό όσο και όμορφο! Μ΄αυτό θα σας το διηγηθώ μια άλλη φορά!
Κι όλο περιμένω να (μου) ξανασυμβεί! Και θα περιμένω...

"Μπρε κόρη μου, βλέπεις αυτές στην τηλεόραση και στα "ρομάντζα" και νομίζεις κι ότι αυτές είναι κι άλλες δεν είναι... και φαντάζεσαι πως όλοι τρέχουνε ξοπίσω τους... Αμ, δε σου λέω... τα πασαλείμματα και τα φκιασίδια, δεν χρειάζονται σε καμιά... δε κάμουν αυτά τον άθρωπο... Καθαρή να ΄σαι, μοσχομυριστή, χτενισμένη... να ξέρεις να φέρεσαι, να μιλάς, να στέκεσαι και φτάνει σου...  Φτιασιδωμένη και βρώμικη! Μμμ... ωραίο πράμα! Μωρ΄θα σε κοιτάξουν, θα σε πλησιάσουν αλλά μετά από δω πάνε κι άλλοι... Πασαλειμένη κι αχτένιστη! Θα σε κοιτάξουν και θα γελάσουν... Κι αν  ανοίξεις το στόμα και δεν ξέρεις τι λες για δεν ξέρεις να πιάσεις το πηρούνι  ή κάθεσαι σα την αρκούδα,  θα λακίσουν... Χάρη και τρόπους χρειάζεται η γυναίκα...  Κι η χάρη κόρη μου, βγαίνει από μέσα σου...  ή την έχεις -από γεννησιμιού σου- ή δεν την έχεις... κι όσο για τους καλούς τρόπους, τα ήθη και την ευγένεια, χάρισμα είναι... δοσμένα απ΄το σπιτικό σου... χάρη κι εξυπνάδα, τα ΄λεγε ο πάππος μου όλα αυτά μαζί...  Τα φκιασίδια και τα πασαλείμματα είναι ξεγέλασμα, ψευτιά... γινήκανε όλα τ΄απόξω μια ψευτιά και πείστηκε ο άθρωπος... κερδισμένη βγαίνεις με το χαμόγελο, την ευγένεια... και τη συμπόνια... μικρή είσαι κόρη μου μα αυτά που λέγω τα καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; "

"Ναι γιαγιά, τα καταλαβαίνω..."

"Ξετέλεψες, δεν ξετέλεψες με τα σχολικά;  ΄Αιντε που θες τηλεόραση... άστη μπρε κι έλα κάτσε κοντά να σου πω μια ιστορία που εθυμήθηκα...  μια ιστορία που μας ήλεγε ο δάσκαλος εκείνος κει στο πρώτο σχολειό... είχε να κάμει με το ξεγέλασμα των αθρώπων... είχενε να κάμει με τις αρχές, τις κεφαλές, τα γκουβέρνα και την αρχηγία ... ΄Ακουε δα ... ΄Ητο κάποτε ένα τσούρμο  παιδιά... όλα ηθέλανε να είναι η κεφαλή του τσούρμου μ΄ αντίς να παίζουνε όλο τσακωνόσαντε για το δεσποτικό... τρωγώσαντε αντί να χαίρουνται και να φχαριστιούνται... έτσι ήρθε η ιδέα σ΄ένα Γιαννακό ενώ ήκλαιγε... μικρός ήτο και τον είχανε όλο έξω απ΄το παιγνίδι...  τον ήπνιξε το άδικο το μικρό, αγανάχτησε και μια στιγμή ήκραξε  στους άλλους... "να ψηφίσουμε, αντί να τσακωνόμαστε...  όπως κάνουνε στη δημογεροντία... θα βγάλουμε τον αρχηγό, θα πάψουμε τους καβγάδες και θα παίζομε όμορφα".  Ρωτήσανε τότες οι μικροί τους πιο μεγάλους, μάθανε τους κανόνες... και στρωθήκανε να ψηφίσουνε... τέσσερεις-πέντε θέλανε το δεσποτικό και συμφωνήσανε οι υπόλοιποι πως απ΄αυτούς θα εψηφίσαζανε έναν... κι έτσι κι έγινε... ανάμεσα στις κεφαλές ήτονε κι ένας νταντάλας (ψηλός), λιανοκαμωμένος, νόστιμος... καμιά 12αριά χρονώ... κι είχενε και μια άκρα μουστακάκι... στην αρχή τα παιδιά, είχανε άλλο στο μυαλό τους για αρχηγό, έναν πιο μεγάλο, αλλάξανε όμως γνώμη κι εψηφίσανε το νταντάλα... το σκεφτήκανε, το κουβεντιάσανε και συμφωνήσανε πως αυτός θα ήτονε καλός για αρχηγός... ήτονε μεγάλος αφού είχενε μουστάκι... άρα θα ήτονε σωστός και μυαλωμένος... Τους εξεγέλασε, κόρη μου, το μουστακάκι... αυτός που εψηφίσανε για αρχηγό αποδείχτηκε ο πιο άμυαλος, ο πιο ανάποδος, που δεν ήκουγε κανένα... ότι ήθελε αυτός και το τι θέλανε οι άλλοι λίγο τον ήνοιαζε και καθόλου δεν τον ήκοφτε... της κακιάς γενιάς... σκληρός, γελασάρης αποδείχτηκε... είδαν κι αποείδαν τα παιδιά... κι έτσι λίγες μέρες μετά κάμανε άλλη ψήφο και τον εκαταργήσανε... Θυμούμαι πως μας ερώτησε ο δάσκαλος μας μετά, τι έκρυβε η ιστορία... το εσυνήθιζε αυτό... μας ήλεγε μια ιστορία και μετά να μας ερώταε τι εκαταλάβαμε... Ελέγαμε τότες ο καθένας το δικό του ... άλλος το ΄λεγε καλύτερα, άλλος λιγότερο καλά... μα το ζουμί ήτονε πάντα ένα... και σ΄αυτή την ιστορία κόρη μου, το ζουμί ένα είναι... Ξεγελάει η μόστρα κόρη μου,  μόνο ξεγελάει για λίγο... δεν είναι χαζοί οι άλλοι...  "

"Μας είπενε ακόμα ο δάσκαλος πως το παιδί που εψηφίσανε δεύτερο ήμεινε πολύ καιρό στην κεφαλή της συντροφιάς τους γιατί τους ήκουε όλους σα λέγανε κάτι ή σα ζητούσανε κάτι... τους εσυμβουλευόντανε και τους εσυμβούλευε... είχενε ένα καλό λόγο για τον καθένα... όχι άιντες-άιντες κι όπου βγάλει... δεν ήκαμε του κεφαλιού του κι ότι εκατέβαζε η γκλάβα του... τον αγαπήσανε τα παιδιά... κι ας μην ήτονε ψηλός, κι ας μην είχενε μουστάκι... κι ας μην ήτο όμορφος..."

"Γι΄αυτό σου λέω... ο άθρωπος αγαπιέται με τις χάρες του..."
 "τα φτιασίδια, τα απ΄έξω δεν κάμουν τον άθρωπο..."

"και μην την εκοιτάς σα χαϊβάν και σα ζωντόβολο όλες αυτές... κοροϊδεύουν τη μούρη τους πρώτα και μετά τον κόσμο..."



Κρέμεται ακόμα εκεί, χωρίς φως, να φωτίζει
Κάγκελα παντού
Κάγκελα παντού ένα γύρω...
Το σχολειό στα Βουρλά του 2010
"΄Ητονε όμορφο το σχολειό μας... άσπρο απ΄όξω, γερό, πετρόχτιστο, μέσα γαλανό βαμμένο... με κιρμιζί κεραμίδια, παραθύρια μεγάλα... την τάξη μας την εστόλιζε ο Χριστός πάνω από την κεφαλή του δάσκαλου, ένας μεγάλος χάρτης της Ελλάδας κι ήδειχνε τις θάλασσες, τα νησιά, τα χωριά και τις πολιτείες... κι εμαθαίναμε που ήτανε αι  Αθήναι, η Σαλαμίνα, οι Θερμοπύλες... εβλέπαμε τις λίμνες και τους ποταμούς... εξέραμε από πούθε είχανε φύγει η νενέ κι ο παππούλης μας... εξέραμε τους παλιούς τόπους τους... δεν εφανταζόμαστε τότες πως θα έφτανε η μέρα που θ ΄αφήναμε τον τόπο μας... τον εδικό μας τόπο και θα βρισκόμαστε πάλι πίσω στην αρχή... ποιος το πίστευε ότι θ΄αρχίζαμε τη ζωή μας πάλι απ΄την αρχή... εκεί στον τόπο που βλέπαμε πάνω στο χαρτί... κι ο ΄Υψιστος να μας το ήλεγε τότες κόρη μου, δεν θα Τον επιστεύαμε... Μια θάλασσα μας χώριζε...  η ίδια  θάλασσα μας χώρισε... κι ήτοντε για πάντα... Στα λέω κι ακόμα δεν το πιστεύω... παρ΄όσα  εζήσαμε, παρ΄όσα κι αν επεράσαμε... ακόμα δεν πιστεύω... πως δεν θα ξαναπάω πίσω στον τόπο μας... "


Καλά σας βράδια

Ε.-


Εκτός όμως απ΄αυτό το κάτιτις το ξεχασιάρικο, το τεστ της μνήμης και της θύμησης, που βρίσκω πως διαθέτει το παρόν "κατάστημα" προχθές μου ΄βγαλε και πολύ γέλιο! Κι αυτό χάρη στις στατιστικές του! Το γέλιο βγήκε κυρίως γιατί  είμαι μπούφος στα του ιστού! Εξ ου και η λιτότης του παρόντος! Το έχω συγκρίνει πολλές φορές με τα άλλα "μικρομάγαζα" που επισκέπτομαι κι η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά που τα ζηλεύω! Υπάρχουν τόσα πολλά άλλα όμορφα "μικρομάγαζα" που το δικό μου μπροστά τους μοιάζει άσχημο παπί! Γεγονός είναι ότι προσπάθησα να το συμμορφώσω,  να το σουλουπώσω και να το περιποιηθώ αλλά εις μάτην. Οι γνώσεις μου περί ιστού και ιστολογικών "επινοημάτων" είναι πενιχρές όπερ και τελικά εγκατέλειψα τις προσπάθειες. Το ασχημόπαπο όμως στο τέλος, γίνεται κύκνος, θυμάστε; Κύκνος μού φαίνεται το "μαγαζάκι" μου όμως σαν αναθυμηθώ τα όσα έχω γράψει. Και τ΄αγαπάω πολύ...

Ας μην όμως σας ζαλίζω άλλο.
Πού το γέλιο;
Μωρέ να ΄ναι καλά οι κυβερνοναύτες, πολύ γέλασα! Και γελάω ακόμη! Και  φως-φανάρι το τι ψάχνουν και το τι τους απασχολεί! Χμμμ... λέτε; Μήπως αν θέλω/τε ν΄ανέβει η "θεαματικότητά" μου, ν΄αρχίσω να χρησιμοποιώ άλλο λεξιλόγιο; Ακούς φίλε μου, "κωλ_ς" και "πισινός"! Μάλιστα! Αφού την περισσότερη πελατεία την είχαν οι αναρτήσεις μου που περιέχουν τις λέξεις "κωλ_ς" και "πισινός" τι να πω; Γελάω!!!
 
Δεν χρησιμοποιώ συχνά αυτές τις λέξεις, απλώς περιλαμβάνονταν σε δυο παροιμίες-κεφαλίδες!
Το δε συμπέρασμα προέκυψε γιατί μόλις προχθές ανακάλυψα το σύστημα "στατιστικά"! Θαυμάζοντας ακόμα μια φορά τα διάφορα "εργαλεία" που προσφέρει το σύστημα μπλογκ κλπ., έπαιζα, πατώντας κουμπιά και κάνοντας διάφορα κι απανωτά κλικ ελπίζοντας σε μια πίθανη-απίθανη βελτίωση του καταστήματος. Σ΄ ένα απ΄αυτά τα περιβόητα "κλικ" πατήματα, αντέδρασε λοιπόν εκείνο το "στατιστικά"! ΄Εχω κι εκείνο το "φιτζ-ιτ" στο τέλος της σελίδας μου αλλά απά το έχω αντιγράψει από κάπου και το ΄χω μοστράρει εκεί στα χαμηλά. Κάπου-κάπου του ρίχνω καμιά ματιά αλλά αυτό είναι όλο.  ΄Οταν όμως αντέδρασε εκείνο το κλικ το στατιστικά, αντέδρασε και το μυαλό μου και γέμισα περηφάνεια βλέποντας ότι έχουν επισκεφτεί το μαγαζί μου κοντά 15.000 φορές! Ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με άλλα παρεμφερή καταστήματα, αλλά αυτό δεν με απασχολεί και πολύ. Παρ΄όλα αυτά βρίσκω εντυπωσιακό το αποτέλεσμα των στατιστικών. Πίστευα ότι με τον καιρό θα είχε μειωθεί στον κυβερνοχώρο αυτό "ενδιαφέρον"! Αμ δε!  Επιβεβαίωση ακόμα μια φορά για το ποιόν των κυβερνοναυτών; 

Τι να κάνουμε... σε σας έχει ήδη αρχίσει,
σε μας όμως σήμερα άρχισε το φθινόπωρο!