Γριά αλεπού στην παγίδα δεν πιάνεται ...

Η ζωγραφιά του χωριού. ΄Η μήπως ... ένα χωριό σκέτη ζωγραφιά;

Αλάτσατα, ένα χωριό ζωγραφιά
΄Αγιος Κωνσταντίνος ... 
Απρίλιος 2010 ...
κι ο ΄Αγιος Κωνσταντίνος απλησίαστος!

Σπρώχνω  -το ξέρω ότι δεν πρέπει, μας το είπαν ρητά-  την πόρτα δειλά σχεδόν ντροπιασμένα ...

Δεν κρατιέμαι όμως, θέλω να δω! Δηλαδή όχι εγώ, τα μάτια μου θέλουν να δουν...

Σπρώχνω την κουρασμένη απ΄τον καιρό πόρτα κι ανοίγω μιας παλάμης χαραμάδα...

Κι ένα απίστευτο γιαπί απλώνεται μπροστά τους! Κι είναι τόσο απίστευτο που τα μάτια μου δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Σαστισμένη γέρνω το κεφάλι και στέλνω τα μάτια μου στα μέσα του "πρώην" ναού. Κάποιος όμως με παίρνει χαμπάρι. ΄Ερχεται προς το μέρος μου. ΄Ενας εργάτης είναι. ΄Οχι, δεν υποχωρώ, δεν κάνω βήματα προς τα πίσω, δεν το βάζω κάτω. Επιμένω και παραμένω κολλημένη στην πόρτα. Στέκεται ένα βήμα πέρα και με κοιτάει. Δεν κολώνω. Επιμένω και με τα άπταιστα τούρκικά μου -300 ουσιαστικά και 30 ρήματα στον ενεστώτα- τού λέω -δεν θυμάμαι- ή πρώτα συγγνώμη και μετά καλημέρα ή πρώτα καλημέρα και μετά συγγνώμη. Συνάμα, ασυναίσθητα ενώνω τις παλάμες- για να καταλάβει- μπροστά στο στήθος μου, σε δείγμα συγγνώμης μα και σεβασμού ...

΄Εχει μεγάλα μαύρα καλοκάγαθα μάτια, μαλλιά μες στον ασβέστη ...

Συνεχίζω -πάλι με τα άπταιστα τούρκικά μου- και του ζητάω να μ΄αφήσει να περάσω, να μπω ...

Ψιθυρίζει. Κάνει και κάτι νοήματα. Καταλαβαίνω. Είναι νοήματα σιωπής. Μου απλώνει το χέρι... Αγγίζω ένα χέρι αδρό, βαρύ, κουρασμένο ...

Πάλι με νοήματα, μου δείχνει που να πατήσω, από που να περάσω.

Τον ακολουθώ, υπάκουα, σιωπηλά. Με οδηγεί στο βάθος . Μου αφήνει το χέρι, τραβάει κάτι πελώρια νάυλον κρεμασμένα σε σκαλωσιά απ΄το ταβάνι και με τα μάτια του κοιτάει -μού δείχνει;- τη φωτογραφική μηχανή μου. Ανεβάζω τη μηχανή, την ανοίγω  και στρέφω και κοιτάω κατά εκεί που κοιτάει. Και....

Και απλά ανοίγω το στόμα πελώριο, ευτυχώς χωρίς ήχο! Δηλαδή τι ανοίγω! Απ΄την έκπληξη, κυριολεκτικά μου πέφτουν τα σαγόνια!

΄Υψιστε ...

Εκείδα να μπροστά μου, κάμποσοι εργάτες πασπαλισμένοι μ΄ασβέστη και χρώματα, σκυμμένοι, συγκεντρωμένοι, δουλεύουν -ανάμεσα σε θορύβους γιαπιού κι οικοδομής, σιωπηλοί ... μπρος στην Ωραία Πύλη ...

Συνάμα στρέφω το βλέμμα εκεί που μου δείχνει το αδρό κουρασμένο χέρι

χαραγμένο στο δεξί μαρμάρινο πλαϊνό της Ωραίας Πύλης ...

                                                                           ----------------

Στις 25 Αυγούστου του 2011 ξεσπούσε στην Τουρκία, (εφημερίδα Ζαμάν 25/8/2011), ένα μεγάλο...

«σκάνδαλο» (όπως χαρακτηρίστηκε), της ανακαίνισης του τζαμιου της πόλης Αλάτσατα, κοντά στην Σμύρνη.

Το τζαμί αυτό όταν ζούσαν εκεί οι ΄Ελληνες, ήταν η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Μόνο που λόγω των εκτεταμένων φθορών -όπως κάθε τι ελληνικό εκεί παντού απέναντι- που είχαν παρουσιαστεί ειδικά τα τελευταία χρόνια, η τοπική διοίκηση ανέθεσε σ΄ένα ειδικό συνεργείο να κάνει τις εργασίες ανακαίνισης.

Το απέξω τζαμί του ναού ...

Το τούρικο όμως συνεργείο, αντί να ανακαινίσει το "τζαμί" σε τζαμί, βρήκε και αναστύλωσε το πεσμένο και περίτεχνο τέμπλο του ναού ... κι έτσι αντί για τζαμί, παρέδωσε ουσιαστικά μια ελληνική εκκλησιά! Σχεδόν μια εκκλησιά του τότε ...

Να σας πω, αν και περιττό, πως το θέμα, το γεγονός και το αποτέλεσμα της "αναπάντεχης" αυτής ανακαίνισης, σχολιάστηκε ιδιαιτέρως από τα τουρκικά ΜΜΕ, χαρακτηρίζοντάς το -και δημιουργώντας- σκάνδαλο!

΄Ολα τα παραπάνω είναι απολύτως αλήθεια!

Στο τέλος του Ιουλίου φέτος, το τέμπλο αυτό -του περασμένου χρόνου το γιαπί- το είδα παντελώς τελειωμένο με τα ίδια μου μάτια μου! Μαγικό ...

Το σκανδαλιστικό μαρμάρινο τέμπλο...
με τις ... μαρμάρινες κουρτίνες  

Κάμποσοι, το σκάνδαλο το χαρακτήρισαν άδικο, μερικοί άλλοι δίκαιο...

Κάποιοι, το θεώρησαν ένδειξη ...

Κάποιοι άλλοι, λίγοι αυτοί, θαύμα ...

Εγώ πως να το πω;
Λοιπόν θα το πω ... ΖΩΗ!

Καλά σας βράδια

Ε.-