΄Ολα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη

Με την άδειά σας, αφιερώνω την παροιμία του τίτλου, στους πολιτικούς της Ελλάδας.

Τους μισώ εδώ και χρόνια. ΄Ισως να είναι κι από τότε που ήμουν μαθήτρια... Μισώ, είναι μια λέξη που δεν την χρησιμοποιώ, δεν μ΄αρέσει, είναι βαρειά... ΄Οπως δεν μ΄αρέσει κι ο φανατισμός. ΄Εμαθα να καταλαβαίνω, να αποδέχομαι. Κι όταν καταλάβεις κι αποδεχτείς, συγχωρείς. Κι εγώ συγχωρώ. Συγχωρώ, δεν σημαίνει πως είμαι χαζή. Συγχωρώ χωρίς να νιώθω ότι πιάνομαι κορόιδο... απλά συγχωρώ.  Κι έμαθα να συγχωρώ απ΄τη νενέ μου... Εκείνη μ΄έμαθε ν΄ακούω, να νιώθω τον άλλο ... Μ΄έμαθε να σκέφτομαι πιο πλατειά, πιο ανοιχτά ... Να μπαίνω στη θέση του άλλου. Αυτό ήταν το μυστικό...

Αλλά τους πολιτικούς τούς μισώ, τελεία και -.

 

"Κόρη μου, να συγχωρείς. Μη φανταστείς πως όλα τελειώνουν σαν συγχωρήσεις τον άλλο. ΄Οχι ... όσο κι αν τον συγχωρήσεις η πίκρα μένει ... Μα πίκρα, όχι μίσος. Το μίσος είναι βαρύ. Φέρνει κακά, σου κάνει κακό. Βασανίζεσαι, υποφέρεις. Μ΄αν βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, αν μπεις στη θέση του άλλου ... Αχ, αν δεν υπήρχε το μίσος, αλλιώς θα ΄ ταν ο κόσμος κι ο ντουνιάς... "Μικροί" (φτωχοί) είμαστε. Γι΄αυτό και πήγαμε στα ξένα μέρη. Πλούσια μέρη! Γινήκαμε "μεγάλοι" με ίδρω πολύ μα δεν μείναμε ταπεινοί ... Τα σκέφτομαι όλα αυτά καμιά φορά κι άλλοτε λέω "να τους κάψει ο Θεός τους φονιάδες" ... Μα σα λέω "να τους κάψει ο Θεός"  νιώθω πως φτάνω στο μίσος και δεν το θέλω ... Μα και σα λέω πως δεν μείναμε ταπεινοί, αμέσως μετανιώνω. Δουλεύαμε, δουλέψαμε σκληρά... κι ότι αποχτήσαμε με τον ίδρω μας ήταν αποκτημένο ... Απ΄την άλλη, φτωχοί ήτο κι αυτοί, κι αθρώποι σαν κι εμάς. Πώς βρεθήκαμε στα μέρη τους; Η φτώχεια μας μάς έσπρωξε εκεί ...  Και τους είχαμε γι΄αγράμματους, αχαΐρευτους, άχρηστους. Μα δεν ήπρεπε. Γιατί εμείς είμαστε όλοι γραμματιζούμενοι; Οι περισσότεροι όχι. Μια τέχνη ξέρανε κάμποσοι κι αυτό ήταν όλο... ΄Ηρθανε και γραμματιζούμενοι και κάποιοι με λεφτά. Κι αυτοί με τα λεφτά πουθενά δεν έχουν πρόβλημα. Οι λεφτάδες ήρθαν για να τ΄αυγατίσουνε και τα διπλοτριπλαυγατίσανε. ΄Ολοι οι άλλοι, στην αρχή με το μεροκάματο και μετά με τον ίδρω τους τα ποτίσανε αμπέλια, χωράφια, κήπους, μπαχτσέδες ... Μετά είχαμε όλοι σχεδόν το κονάκι μας, μικρό ή μεγάλο, τ΄αμπέλι μας, ζωντανά, ελιές, καπνά... Θα μου πεις, εμείς δουλέψαμε και τ΄αποκτήσαμε ... ας δουλεύανε σαν κι εμάς κι οι ντόπιοι να ΄χουν κι αυτοί αγαθά ... Τι να πω ... Τα σκέφτομαι κι έτσι, τα σκέφτομαι κι αλλιώς...ένα, πάντα το ίδιο κουβάρι έχω στο μυαλό μου ...

 

Εγώ γεννήθηκα εκεί, σε σπιτικό. Τα πράγματα τα βρήκα έτοιμα, στρωμένα απ΄τον πατέρα μου. Δεν έφτασα ξεβράκωτη, όπως οι πρώτοι δικοί μας ... όπως ο πρώτος (Ι)καριώτης ... Αυτοί πρέπει να πέρασαν από πολλά κύματα, οι πρώτοι. Μεγάλωνα κι αγαπούσα. Τον ήλιο, το νερό, τον τόπο, τους ανθρώπους του. Είχανε τους δικούς τους μαχαλάδες, τα σχολειά τους, τα τζαμιά τους ... Φτωχοί οι περισσότεροι. Καταπιεσμένοι  απ΄τους μπέηδες και τους αγάδες... υποτακτικοί. Εμείς, δηλαδή στου κυρού μου, τούς είχαμε και γείτονες... ΄Ησυχοι άνθρωποι, πονετικοί, με υπομονή, πράοι ... Πώς φτάσανε τα πράγματα εκεί που φτάσανε, ποιος Θεός το ξέρει, Ο δικός μας για ο δικός τους;  Οι "Μεγάλοι" φταίξανε, τα γκοβέρνα και τα οφίκια... όχι οι μικροί ... ΄Οχι ο γείτονας, όχι ο καφετζής, ουδέ ο ψωμάς... Τόσα χρόνια μαζί και κυλούσε ο βίος και η ζωή... με τα καλά της και τα κακά της. Μα ήτονε μικρά τα κακά... Παππούδες και προπαππούδες κακό δεν ιστορούσανε ...  Χώρια η Πόλη και το '21 ... μα τότενες ήσαντε πολέμοι. Για χρόνια και χρόνια μεγάλο κακό δεν είχε τύχει μεταξύ μας ... Αχ, έτυχε μια και καλή και για πάντα... Το ΄ζησα κόρη μου, στο ιστορώ και δεν το πιστεύω αυτό που μας έτυχε ... Τέτοια καταστροφή, τέτοιος ξεριζωμός, ποτέ στα χρονικά... Δεν είχα ακούσει, δεν είχα διαβάσει, δεν πήγαινε το μυαλό μου ... σε τέτοιο αίμα ...

 

Γεμάτη ήτανε η Σμύρνη με Φράγκους, Ιταλιάνους, Εγγλέζους, Ολλαντέζους ... ΄Ολοι μαζεμένοι στον πλούσιο τόπο ... να τρώνε, να πίνουν, να κανονίζουν ... να πλουτίζουν. ΄Αμα δεν ήτο άγιος τόπος νομίζεις πως θα μαζευόντουσαν εκεί; Τους καλύτερους τόπους είχανε πιάσει και δικούς τους θέλανε να τους κάνουν, να τους διαφεντεύουν, να τους ρουφούν ... Προκόβαμε κι εμείς πλάι σ΄αυτούς. Ε, κι εδώ σ΄έχω, εκεί σ΄έχω μας εζηλέψανε κι αυτοί κι οι ντόπιοι ... Είχαμε και τις διαφορές μας από παλιά ... να ΄σου και τα καινούργια! Μεγάλα σχολειά, μεγάλες εκκλησιές, αρχοντικά, μέγαρα... πολύ λες θέλει ο άλλος ... ΄Ολοι κακοί, φθονεροί αποδειχτήκανε... απαξάπαντες φονιάδες Φράγκοι κι Εβραίοι, Εγγλέζοι, Γερμανοί, Ολλαντοί, Ρώσσοι... ο καθένας με τον τρόπο του ... Βρέθηκε κι αυτός ο κακόψυχος ο Κεμάλ, βρήκε και κάμποσα άλλα τομάρια ... Αχ κόρη μου, τι σε κάμω κι ακούς ... μα με πονάει η καρδιά μου σαν τα σκέφτομαι... Τότενες στο κακό, έβλεπα το αίμα, τα φονικά, το δόλο, και δεν ήξερα... Τα ΄βλεπα κι άγγιξε το μυαλό μου την τρέλλα απ΄τον πόνο ... Μετά μετρούσε το ψωμί. Το μυαλό έβαλε στην άκρη τη φρίκη και τον πόνο, έπρεπε να ζήσεις ... και σε λέγανε και τυχερό που ξέφυγες απ΄τη φωτιά και το μαχαίρι ... Πρόσφυγας και τυχερός γίνεται; 

Δε ζούσες, μόνο σε τράβαγε η μέρα να ζήσεις. ΄Εψαχνες το ψωμί, κουβαλούσες το νερό ...

Μετά σαν όλα κατακάθησαν κι έγινε η ζωή πια ζωή, σαν μπήκε στο αυλάκι τότε τα ΄μαθα. Τα ΄λεγε ο κόσμος, τα ΄λεγαν οι εφημερίδες, τα ΄λεγαν οι γραμματιζούμενοι, τα ΄λεγαν κι οι δικοί μας που τα ΄ζησαν και τα ΄δαν ... Λέγαν για τα καμώματα των Γάλλων και των Εγγλέζων και όλων των άλλων που δεν λυπήθηκαν μήτε γυναίκες, μήτε μωρά παιδιά ... Δεν κούνησαν απ΄τη θέση τους, ένα χέρι δεν άπλωσαν ... Μόνο τους δικούς τους μάζεψαν μήπως τυχόν πάθουν κακό ... Κι ας μην καιγόντουσαν τα σπίτια τους κι ας ξέραν πως δεν ήταν γι΄αυτούς το μαχαίρι ... Και το θανατικό που μας έτρωγε, κάναν -εκεί μπροστά στα μάτια τους- πως δεν το ΄βλεπαν ...

 

Κόρη μου, δεν εμίσησα άθρωπο εξόν ... μα και χωρίς να ξέρεις κάποιον πως να τονέ μισήσεις; Μόνο, χωρίς να τους εξέρω, νομίζω πως μίσησα τους Φράγκους και τους Εγγλέζους και τον Κεμάλ ... ΄Ισως και κάποιους Τούρκους ... Μα τί βγαίνει;

 

Κόρη μου παρωρίσαμε ... Πνίγομαι, βάρυνα, σκεπάστηκα ...

΄Αμε για ύπνο ..."

 

Καλά σας βράδια

 

Ε.-

 

 

 Ναι γιαγιά μου, όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη ...
Οι "μεγάλοι" ... Γκοβέρνα και οφίκια, πολιτικοί και πολιτικάντηδες ... ίδια μούρη ...