Η μοίρα κάνει τα προικιά, το ριζικό...τα κάλλη ...

Οι μπογιατζήδες που μας είχαν πλακώσει ... έφυγαν ...
Οι διακοσμηττικές παρεμβάσεις τέλος ...
Οι θερμοκρασίες ανέβηκαν...
΄Ωρα να φεύγουμε... κι εμείς ... γι΄άλλη γη κι άλλα μέρη ... 

"Τα παραμύθια κόρη μου", έλεγε η νενέ μου... 

"Είναι σαν τις κάλτσες! Θέλουν η μια την άλλη ... Μα πάντα η μια χάνεται... 
Και  μένει η δεύτερη για ν΄αναρωτιέσαι ... "Μα πού στο καλό να πήγε;
Μην τ΄αφήσεις να χαθούνε... να τα λες στα παιδιά σου ... και τις ιστορίες...
Θα φύγω κάποτε από δω και... που το καλό πήγε, θα λες! Μα θα ΄μαι κει, σαν τα μουρμουρίζεις στα βλαστάρια σου... Μην τα ξεχάσεις, να τα λες σαν μπορείς κι αν μπορείς κι όπου μπορείς. Και, σαν τα λες, σα τη χαμένη κάλτσα,  που ξαφνικά τη βρήκες χωσμένη δεν ξέρω που θα ΄ρχομαι ... κειδά δίπλα σου, σα να ... όπως τώρα... 
Η κάλτσα μονή σαν σου μένει, σου θυμίζει πως κάποτες είχε παρέα... 
Τα παραμύθια κάμουν παρέα, θέλουν δύο... για να μην ξεχαστούν ... δυο σαν τις κάλτσες... "

"Κοκόνα μου, ένα παραμύθι, μια ιστορία, φορές βοηθάνε τη μάνα, φορές τη γιαγιά ... ΄Αλλες, βοηθάνε την ώρα να περάσει... ηρεμούνε τους μεγαλύτερους, ζαχαρώνουν τον ύπνο των κοπελιών...
 
Πολλές φορές όμως  μια ιστορία, ένα παραμύθι μπορεί να ζεστάνει μια ψυχή, να την κρατήσει πριν λυγίσει ή την ώρα που λυγάει ...και λυγισμένη ακόμα μπορεί να μην αφήσει ν΄αγγίξει το χώμα  ... 
Παρηγοριά, δίνουν οι ιστορίες κι οι θρύλοι ...δύναμη, κουράγιο για παράδειγμα...

"΄Αιντες, ας πούμε σήμερα καμιά ιστορία από κείνες τις παλιές της νενές μου... 
'Αμπα, άλλο μου ΄ρθε στο μυαλό ...πιότερο του πάππου μου λεγόμενα θα σου πω... εκείνος ήλεγε αυτές που θα σου πω τώρα ...
για να τρομάζει κάποτες-κάποτες τους ντόπιους τις έλεγε... Το ΄καμε ... μετά εγέλανε.... απ΄έξω του γιατί μέσα του, ποιος ξέρει, παρηγοριά, μπορεί να γύρευε η ψυχή του...
΄Ακουε λοιπόν ...

Τότες, σαν έπεσε η Πόλη στα χέρια των άπιστων, ο αφέντης τους λέει, ο Φατίχ ο στρατηγός, μπήκε καβάλα ο άχρηστος στο Μεγάλο Ναό ... Κι έμεινε εκεί ώρα πολύ ακίνητος να κοιτάζει τον λαμπερό Παντοκράτορα στον τρούλο... Οι στρατιώτες του, τον εκοίταζαν και περίμεναν... Μα εκείνος μιλιά! Κοίτααν και δεν εκαταλάβαιναν... ΄Ετσι άρχισαν να φοβούνται πως κάτι ήπαθε, πως εκεραυνώθηκε ή πως εμαρμάρωσε ...
Κι από τότες εφοβήθηκαν το ναό ... πως έκρυβε μεγάλη δύναμη ... 

Κι έλεγε ο πάππος μου παράξενες ιστορίες ... Τις κατέχανε κι οι περισσότεροι ντόπιοι κι όλοι οι εδικοί μας ...   Δεν ήθελε και πολύ, ν΄αρχίσει να τρέμει το φυλλοκάρδι τους σαν άρχιζε να τους λέει ιστορίες ... απ΄τα παλιά ... και ν΄αναπεταρίζει το δικό μας ...

Επιστεύγανε τούτοι, δεν επιστεύγανε τα όσα λεγόσαντε; Πιότερο, σάμπως να τα πιστεύγανε... Εφοβόσαντε πάντα τους κρυμμένους σταυρούς, μαρμαρένιους για σιδερένιους, με σχέδια για χωρίς, ζωγραφιστούς,  χωρίς πετράδια ή πλουμιστούς ...
Κι αρχίνιζε ...
"-Κάποτε ήκουσα πως..."

"Συνήθως από μαρινιέρους έλεγε πως τα εμάθαινε όλα, γιατί αυτοί εταξιδεύανε κι εβλέπανε πολλά ..."

"Στην Αγιά Σοφιά μέσα, μου ΄πενε ο καπετάνιος ο λεβαντίνος, που ακοστάρισε εψές στη Σκάλα... από την Πόλη κατέβηκε για σταφίδα... ένα καρτούτσο ήπιαμε, νωρίς, στο μεϊχανέ της φάμπρικας... 

"Φοβούνται την  την Πόλη, φοβούνται τον ναό και  την Αγιά Σοφιά... φοβούνται το Σταυρό του Αποστόλου Αντρέα για δικιά του κτήση είναι ... Στο ταβάνι της σαν Χ τον εβλέπεις... Πάντα εκεί στέκει ... δεν χάθηκε ούτε σαν την εμαγαρίσανε, ούτε σαν την κάμανε τζαμί... Κι έχει κι άλλο σταυρό προστάτη ... Είναι ο σταυρός ενός βασιλιά -δεν θυμούμαι πια τον βασιλιά- κοκόνα μου ... Τον είχενε φέρει λέει, πανάρχαιο κειμήλιο ήταν,  από το Μισίρι .... Βουνά να μετακινήσει μπορεί,  ανθρώπους να ρίξει, νεκρούς να σηκώσει ... έτσι ελέανε...Να τους πάει σου λέω... Ο πάππος μου, που κάτεχε, ήλεγε πως σα σταυρός ήσαν χτισμένη ολάκερη η Αγιά Σοφιά μας!!! ΄Ολα τα μετρήματά της, όλα τα σχέδιά της, με το σταυρό βάση είχανε χτιστεί και καμωθεί... Κι αφού έχει παντού σταυρό, εδική μας είναι μπρε ...δε μπορεί... χριστιανική, λαμπρή κάποτε θα ματαγίνει... 

Και κρύβει μυστικά και μυστήρια!!! Και τζαμί σαν την εκάμανε, δεν την αγγίξανε παντού... Κατέχεις γιατί; Γιατί μπροστά από το μιχράμπ ... το πορτί της Μέκκας δηλαδή, που κάμανε μέσα στο ναό,  λένε πως τότε σκάβοντας, εβρήκανε τη Βασίλισσα Σοφία... Μα δεν εξέρουνε οι βέβηλοι ...  Αγιά Σοφιά θέλουνε να πούνε ... την αρχόντισσα του ναού, την προστάτισσα, την οικοδέσποινα ... Σε μπρούτζινη χρυσοβαμμένη κάσα κοίμισης κείτεται... Κι αλί αν την αγγίξουν... Θα ξυπνήσει η βασίλισσα κι αλίμονο ... βρόντος και θόρυβος μεγάλος θα προκληθεί, καταποντισμός ... ο ναός θα τραντάξει και σεισμοί θα καταστρέψουν την Πόλη κι η Δευτέρα Παρουσία μας θα γενεί... Ούτε το δαχτυλάκι τους δεν έβαλαν απάνω... Χώμα μπόλικο μόνο έριξαν και την εματασκέπασαν... Κι εντολή υπάρχει, άνθρωπος να μη την πειράξει, χέρι να μη την αγγίξει... Το φόβο της να ΄χουν! ΄Ασε που την προστατεύουν και οι αρχάγγελοι  και οι Ταξιάρχες ... Εσύ τους εξέρεις, δεν τους εξέρεις ποιοι είν΄οι Ταξιάρχες; Ε, οι Τούρκοι, τους ονοματίζουν Τζεμπραΐλ, Μιχαήλ, Ισραφήλ και Αζραήλ....Ο Τζεμπραήλ προστάτευε τους παλιούς χριστιανούς βασιλιάδες... ο Μιχαήλ τον ίδιο το ναό από τις τις επιθέσεις των οχθρών του... κι ο Ισραφήλ κι ο Αζραήλ είναι οι μαντατοφόροι των βασιλιάδων... τα χαμπέρια τούς ήφερναν, που ΄χαν να κάμουν με τσι μάχες και τους πολέμους... Και οι τέσσερεις τους, ταμένοι είναι, μετά το πάτημα της Πόλης, να φυλάσσουν το φέρετρο της βασίλισσας Σοφίας απ΄τους μιαρούς, τους άπιστους, τους βέβηλους ... 

Πριν ...

Μετά... σήμερα ...

Μαύρες ασπίδες, τις είδα...να κρύβουν αγγέλους

 

Κάτω απ΄τις ασπίδες...
εξαπτέρυγοι άγγελοι να κρύβονται

Λένε κι άλλα οι Τούρκοι... Τα ίδια που λέμε κι εμείς δηλαδή, αλλά απ΄τη μεριά τους ... Λένε ακόμη για τον κρυμμένο πατριάρχη ... εμείς λέμε για τον κρυμμένο παπά... που περιμένει ο δόλιος να τελειώσει τη λειτουργιά που κόπηκε στη μέση απ΄τους άπιστους! Και στα νότια του ναού λέει, υπάρχει καλντερίμι ... ντουγρού σε πάει σε μια αραχνιασμένη πύλη... Μυστήρια, και σκουριασμένη ... κλειστή πύλη την ελένε... Εκεί πατούσε κι ελειτουργούσε ο Πατριάρχης με διάκους και παπάδες, τότες την κακή ώρα που μπήκαν οι άπιστοι! Και κάνει μια, ανοίγει η πύλη τους εκαταπίνει ... και ματακλείει! Κανένας δεν την ήνοιξε από τότες! Κανείς δεν το ετόλμησε ποτέ! ΄Ασε που ήκουσα να λένε... πως κάθε χρόνο, στην ώρα της Ανάστασης πάνω, στην πύλη αυτή μπρος, εμφανίζονται ... κόκκινα αβγά!!! Ακούς το κοκόνα μου; Κόκκινα αβγά!!! Μωρέ, έχουνε μπλέξει καλά οι Τούρκοι με το Ναό ... Φοβούνται γιατί υπάρχει και προφητεία και την κατέχουν ... σαν ανοίξει η πύλη, στη Χάρη Του θα ακουστούν ξανά ψαλμωδίες ...ελληνικές! Και μόνο να τους επεράσει απ΄το μυαλό πως μπορεί ν΄ανοίξει ... τρομάζουν και κατουρούν τις βράκες τους.... Και το καλντερίμι στα μαύρα υπόγεια που υπάρχει πού το βάνεις; Από το μέσο του ναού κατεβαίνεις ... κι είναι μακρύ και σε βγάνει στα Πριγκιπόνησα... ΄Αλλοι λένε πως βγάνει στην Πρώτη, άλλοι λένε πως σε πάει στη Χάλκη...  Κι εσπάσανε το κεφάλι τους οι Τούρκοι να καταλάβουν το πως εφτιάχτηκε το καλντερίμι κάτω απ΄τη γης κι από τη θάλασσα, αλλά εξήγηση δεν βρήκανε... Ποιος κατέχει τι είδαν και τι άκουσαν τα ντουβάρια του... τι μυστήρια, τις φαντάσματα, τι θύελλες ...  Μακρά η ιστορία του ναού... τον εχαλάσανε, τον εμαγαρίσανε, τον εγδάρανε... μα άλλο δεν μπορούν να του κάμουν ... γιατίς τον εφοβούνται ... 
  

Μηδέ κρυπτόν
υπό τον ήλιον...

Μινμπέρ αντί άμβωνα

Τον εκομματιάσανε, τον επληγώσανε... εβγάλανε τσι σταυρούς από τις πορτάρες, από τα μέσα κι από τα έξω, όπου εμπορούσανε... Σφαλίξανε τα παράθυρα, ασβεστώσανε την Κυρά Παναγιά, το Χριστό, το Μεγαλοδύναμο και τους Ταξιάρχες και τους αγγέλους... Βασίλισσες και βασιλιάδες τους εσβήσανε! Του εβάλανε μιχράμπ, μιναρέδες, μινμπέρια, χαλιά... εδιαβάσανε κοράνια, εμετρήσανε κόμπους, εσκύψανε κι εξανασκύψανε μιλιούνια φορές... Μα ποτές δε γίνηκε δικός τους ... Το κατέχουν, το νιώθουν μέσα τους... Μόνο εξέρουνε να μας ελένε πως τον επάτησε ο Μωάμεθ που πήγες απ΄εκεί ... γιατί στο θόλο εζωγραφίστηκε το πέταλο του αλόγου του!!! Α, μα με τόσο μίσος που επάτησε ο άπιστος το ναό κόρη μου, δεν είναι δύσκολο... Το ζόρι τους είναι που δεν κατέχουνε να μας επούνε πως ήφταξε το άλογο στο θόλο ... Σάμπως κατέχουνε γιατί το πάτημα θυμίζει πάτημα θεριού; Αυτοί που το είδανε, λένε πως είναι μια δρασκελιά μεγάλο ...κι άλογο με τέτοιο πάτημα, θεριό είναι ..."

"Μωρέ έχει κι άλλα ... πολλά...
Πενήντα χρόνια αφότου την επατήσανε...  μεγάλος σεισμός έσεισε την Πόλη! 3 μέρες ολάκερες έτρεμε ο τόπος! 100 τζαμιά εγκρεμιστήκανε! Μα η ΄Αγια Βασίλισσα εκεί, στητή, όρθια, αχάραγη!  Σημάδι το επήρανε μαθές, μα τι να κάμουν ... και πως να τα εβάλουν με το Θεό; Στην Παναγιά μας ερχόσαντε οι τουρκάλες κι εφέρνανε λουλούδια και στον ΄Αη Γιώργη ετάσανε λαμπάδες! Και με 316 πόρτες λένε πως την εφτιάσανε ... μα άνθρωπος να τις εμετρήσει δε βρέθηκε! ΄Αρρωστοι όλωνε των φυλών ερχόσαντε στη χάρη της κι Αρχάγγελοι της τούς εγιατρεύανε... Και  μόνο αυτό; Και μια κολόνα γιάτρισσα έχει ... νερό τρέχει πάντα πάνω της, το νιώθεις, δεν το εβλέπεις! Την αγγίζουνε οι αρρωστάρηδες και γαίνονται! Και σαν ήπιναν 3 κούπες νερό απ΄ την πηγή τσι αυλής της, λαιμοί και πνεμόνια, καθαρίζονται! Και την εγιορτάζουμε τη χάρη της, μόνη της, ξέχωρα ... όχι το Σεπτέβρη στις 17... Στις 23 του Δεκέμβρη και την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής ..."
 

"Μ΄αυτά κόρη μου, έκαμε χάζι ο πάππος μου και μ΄εμάς που ανοίγαμε ναααααα το στόμα ... σας μας τύχαινε να τον ακούμε! Και με τους ντόπιους χειρότερα ακόμα εγέλανε... επίτηδες τους εγαργαλούσε με τέτοιες ιστορίες! Μου φαίνεται όμως πως τα επίστευγε κι ο ίδιος... Μου φαίνεται πως όλο περίμενε κάποιον καπετάνιο να κατέβει απ΄τη Βασιλεύουσα και να του ειπεί πως κάποιος κατά λάθος ήγγιξε το χρυσοβαμμένο κιβούρι και πως η Βασίλισσα Σοφία τράνταξε την Πόλη! 
Καλά που δεν έζησε το κακό μας, την πυρά και την καταστροφή μας! ΄Ολα θα του αναποδογυρίσαντε ... όλα θα του εγκρεμίζονταν ... ούτε θα εγελούσε, ούτε θα κογιονάριζε τους ντόπιους μόνο θα ΄σκαγε απ΄τη χλίψη ... τι το θέλεις ... λέει ο κόσμος ιστορίες, να παρηγοριέται ... να ξεγελιέται ... "

 

"Μ΄αυτά και μ΄αυτά εμεγαλώσαμε κι εμείς! Με την ελπίδα τους αναθραφήκαμε ... Τ΄ακούαμε, τ΄ακούαμε, γίναμε ένα μαζί τους... Εκκλησιές χτίζαμε τότες κι αναθάρρευε η ψυχή μας ... Σκολειό ήμπαινε μπρος, εκαμαρώναμε! Ακούγαμε ιστορίες και προφητείες κι επεριμέναμε απ΄τη Μανισά το Μαρμαρωμένο Βασιλιά να σηκωθεί, να πάρει τ΄άλογο, να τραβήξει το σπαθί, να μπει στην Πόλη ...

Και κανένας μαρινιέρης να μην περιμένουμε να μας εφέρει το χαμπέρι! Παρά μόνο να σημάνουν οι καμπάνες της Κεράς Βασίλισσας ... να τις ακούσουν οι άλλες και να κατέβει το καμπάνισμα ποτάμι, χαρμόσυνο μέχρι τα Βουρλά... να φτάσει στο Χαλέπι και στην Ιερουσαλήμ! Να περάσει τον Πόντο, την Καισάρεια, την Καπποδοκία ... να φτάσει στην Αθήνα, να ζαλίσει τα νησιά, να ζώσει την Αδριανούπολη... να ξεκουφάνει τον κόσμο όλο ... Να τον ελευτερώσει ..."

Καλά σας βράδια ...

Ε.-

Τα άδυτα της Αγιά-Σοφιάς, το ένα γύρω της κι ένας, ακόμη, έρωτας ωραίος ...