Γυναίκα και γυαλί σπάνε εύκολα...

Κοριτσάκια, ώρα να σας ευχηθώ κι εγώ, με τη σειρά μου, για χθες... Εξεπίτηδες πάντως άργησα...

Μια ευχή σας εύχομαι ...

Να σας γιορτάζουν! Να σας τιμούν, να σας σέβονται, να σας σκέφτονται, να σας αγαπούν χωρίς σταματημό! Να σας γιορτάζουν γιατί είσαστε μάνες, γυναίκες, θηλυκά όλο το χρόνο!

΄Οσο για τις 8 του Μάρτη, δεν πειράζει. Μια φορά, μια μέρα το χρόνο, ας ξεκουράζονται. Μια μέρα το χρόνο, ελεύθεροι είναι να μας ξεχάσουν!

Κι εσείς κορίτσια να γιορτάζετε! Να γιορτάζετε από σήμερα μέχρι του χρόνου, στου Μάρτη τις 7! Να γιορτάζετε ολοχρονίς κι όχι μόνο μια μέρα του γιατί έτσι το "κανόνισαν" κάποιοι. Να γιορτάζετε κάθε μέρα, όλη μέρα κι όλη νύχτα, όλες τις μέρες κι όλες τις νύχτες, γιορτές, καθημερνές και σκόλες! Και κυρίως να το ...γιορτάζετε!

 

"Κοκόνα μου, ο προπάππος σου ήλεγε πως" η γυναίκα είναι σαν το ρόγδι... σα να τον ακούω να μιλεί στο Γιώργη μας... "σαν το ρόγδι είναι γιε μου... "πάρε" το πάνω που ροδίζει... ούτε πράσινο, ούτε ώριμο... άνοιξέ το και ξεκούκισέ το... αλί στον άντρα που δεν κατέχει να ξεκουκίσει τη γυναίκα... απαλά θέλει... ναι, μπρε, όλο και κάνα θολό και κάνα ανάποδο σπυρί θα 'βρεις... μονάχα διώξε το... είναι πολλά τα καλά που σου απομένουν... σκέτο πλούτος...  σάμπως τις έμαθε ποτέ κανείς τις γυναίκες... "

"Αλί κανακάρη μου σ΄αυτόν που θα την αψηφίσει κι αλί ακόμα σ΄αυτόν που δεν θα την τιμήσει... σαν το ρόγδι να την εξεκουκίζεις... απαλά..."

"΄Ωρες-ώρες κόρη μου, νομίζεις πως είν΄αερικό... δεν την επρολαβαίνεις... κι όλα τα προλαβαίνει... ΄Ωρες, νομίζεις πως έχει 8 χέρια κι 8 καρδιές... ΄Ωρες, αναρωτιέσαι πως τα τα έχει όλα στο μυαλό... άλλες, τη βλέπεις σαν παραθύρι, σαν φως...  

 Τις περισσότερες όμως, νομίζεις πως είναι η μόνη που νοιώθει, που γνοιάζεται, που καταλαβαίνει... Κάποτες-κάποτες... τη μισείς... μα στο βάθος, το κατέχεις, πως κάμεις λάθος... 

 ΄Οχι πως οι άντρηδες δεν έχουν τις χάρες τους, δεν έχουν όμως τις εδικές της... 

΄Οσα κι αν της καταλογίζουν, σαν κοιτάξεις μ΄ανοιχτά μάτια γύρω σου, το καταλαβαίνεις... ΄Ολα τριγυρίζουν γύρω της... Στα δυο και τα πέντε κόβεται... τριγυρίζει, πετά... δίνει ζωή, ξαναπετά... δύσκολα σταματά για κατακαθίζει... Ακόμη και σα τη βλέπεις να σκληραίνει ... σκληρή δεν είναι... σκληρή να δείχνει την εμάθανε  ή την εκάμανε...

Σκληρή δεν ήταν η νενέ μου, ούτε η αννέ μου ... μα το προσπαθούσανε ...  δασκαλεμένες τις είχανε να κάμουνε τις σκληρές... 
΄Ετσι κι αυτές με τη σειρά τους εδασκαλεύανε κι εμένα... 

"Να μην σου πάρουν τα παιδιά τον αέρα... να μην τ΄ αφήνεις να δουν την καρδιά σου... 
Να μη ξεσφίγγεις... μη νομίσουν πως λυγάς, πως κλαίεις, πως δεν μπορείς... θα λυγίσουν, θα κλάψουν κι αυτά... ΄Οσο για τις άλλοι... για που θα χαρούν για που θα σε πατήσουν ... Να μη σε βλέπει αποκαρδιωμένη ο κύρης σου... να μην αποκαρδιώνεται κι εκείνος... Να μη σε θωρεί αποκαμωμένη κι αποκαμώνεται... ΄Οτι έχεις να το λες ντόμπρα... να μη δείχνεις φόβο... να ΄σαι αυστηρή με τα κοπέλια σου μα μετά να ΄σαι γενναιόδωρη... Να ΄σαι αυστηρή για να γίνεσαι σεβαστή... Μη λες και ξελές... θα σε κογιονάρουν τα μικιά... θα σε παίζουν οι πιο μεγάλοι... Σα σου ζητούν συγγνώμη να τη δίνεις... σαν κάνουν λάθος πες το τους μια και δυο και τρεις... μα  όχι τέσσερεις... κοπέλια είναι μα αφτιά έχουν... κράτα τη θέση σου ντούρα... Δίνε χάδι στο παιδί σου σαν κοιμάται... ξύλιζέ το στον ξύπνιο του... να το θυμάται ...  

 Μην παραδίνεις... Μη δακρύζεις ομπρός τους ... Το κλάημα κάμει καλό μα άμε στις φιληνάδες σου να κλάψεις... οι καλές φιληνάδες δεν πειράζει να σε ειδούν στο δάκρυ... Τι να πουν κι οι άντρηδες... Αυτοί εμεγαλώνανε με τη ντροπή του κλάηματος ... από παιδιά τούς δασκαλεύανε... οι άντρες δεν κλαίνε... Και μια ζωής μετά ... δεν έκαμε να κλάψουν... ούτε στους φίλους τους ομπρός... ούτε στα κακά, ούτε στα δύσκολα, ούτε στα χειρότερα... οι άνδρες δεν πρέπει ... Κανείς δεν τους ερώτησε... "μπας και θέλετε να κλαίτε μπρέ; ... Κανείς δεν τους είπεν... κλάψτε μπρε ν΄αλαφρώσει η καρδιά σας... δακρύστε μπρε, δειχτείτε πως σιδερένιοι δεν είστε... Καταφύγετε στους καρντάσηδες, στον αδερφό, στην κυρά σας... "

"Μοναχά κόρη μου, τότε στη φωτιά, στη σφαγή και στο διωγμό εσπάσαμε όλοι ... κι εκλάψαμε ... άντρες, γυναίκες, για μέρες και νύχτες, παιδιά... ομπρός σε γνωστούς κι αγνώστους... εκλαίγαμε για μας, για όλα...  για δικούς, σπίτια, χωριά, εκκλησιές, σχολειά, εικόνες, ζωντανά, αγαθά, δεντρά... δεν εκατέχαμε για τι να πρωτοκλάψουμε... ούτε για ποιον... Εμπόραγες να μην κλάψεις; Δεν θα ΄σουν άνθρωπος...  Μας εσκέπασε η καταστροφή κι εξεχάσαμε τα μαθημένα ... μην κλαις, δεν πρέπει, κρατήσου, μην παραδίνεις... Κι έγινε το κλάημα και το δάκρυ, η γνωριμιά μας, το σημάδι μας... κι συνεχίστηκε το κλάημα και στην προσφυγιά... στα κρυφά όμως... Σκεπάσαμε το κλάημα με τσίγκους, το κλείσαμε στις παράγκες... Και πάλι εσταματήσαμε να κλαίμε ομπρός στα παιδιά... μόνο εκλαίγαμε τη νύχτα με το καντήλι... κι μπρος στις φιληνάδες, στο κοιμητήρι... Κάποτες-κάποτες εκλαίγαμε κι από χαρά... σαν εμαθαίναμε πως κάποιος "δικός" ματαφάνηκε για βρέθηκε κάπου... "Δικοί" είχαν γενεί όλοι όσοι είχαν χαθεί στο χαμό, διπλοδικοί σαν εμφανιζόντανε αναπάντεχα... δική μας είχε γίνει η χαρά τού κάθε πρόσφυγα που χαίρονταν... εζωντάνευε την ελπίδα των υπόλοιπων... καντήλι στο σκοτάδι...

"Βλέπεις τα; Πάλι το ο χαμός εμπέρδεψε στα λόγια μου... Για τις γυναίκες δεν ελέγαμε κοκόνα μου; Λοιπόν... συνέχεια μας εδασκαλεύανε... να τούτο ... να κείνο... να προσέχεις ήπρεπε πως εκάθιζες, πως ήστεκες, πως εμίλαγες, πως επερπάτιες, πως εκοίταες...  Δασκαλέματα, λόγια... τρόποι, ρούχα, όλα επερνάγανε από το στόμα τους... Για όλα είχανε να πούνε... τις ήκουες, ήκουες, άκουες... εμάθαινες... και τούτο και κείνο... Φημίζονται οι Σμυρνιές κόρη μου για τους τρόπους, τη νοικοκύρωσυνη, τη μόρφωση... πολλά τα χαρίσματά τους... Ξέρεις πως κάποτες στην εδώ Ελλάδα τις είπανε παστρικές; Αχ... απ΄την πολλή την πάστρα τις είπανε έτσι... Τους τσίγκους τρίβανε κι ασπρίζανε... τα πορτοπαράθυρα δεν τους εγλύτωνε κανένα... τενεκέδες, γλάστρες, αυλές... όλ΄άσπρα... πλύστρες γίνανε, περήφανες μείνανε... Πεινασμένες, φτωχές μα καθαρές πάντοτες...  Απ΄τις Σμυρνιές γνωρίσανε την πάστρα οι εδώ άντρηδες... Μαθημένοι σε τόση πάστρα δεν ήσαντε ... είδαν τη, εχτιμήσανε την... Εζουρλαθήκανε κι εκυνηγούσανε τις προσφυγοπούλες... Τις εζηλέψανε οι άλλες... έβλεπαν πως τους έπαιρναν και τους γαμπρούς κι αρχίσανε... παστρικές τις ανεβάζανε, παστρικές τις κατεβάζανε... για τους γαμπρούς μαραίνονταν... τη βρώμα τους δεν την έβλεπαν...

Τι άλλο να σου ειπώ κοκόνα μου... 
Να μόνο τούτο...
Τα νάζια και τα τσαλίμια κράτα τα για τον κύρη σου... Για τούτον μόνο να ντύνεσαι και να στολίζεσαι... για τους άλλους κυρά να ΄σαι κι αφέντρα... Κοκέτα περιποιημένη έξω απ΄το κονάκι σου... κοκέτα και μέσα... να μη σε θωρεί ο κύρης σου παρατημένη... για θα κοιτάξει αλλού... Λέγε του λόγια γλυκά στ΄αφτί... μίλα του ήσυχα μπρος στους άλλους... μην του υψώνεις τη φωνή και κερδισμένη θα ΄σαι ... Μην του ειπείς ποτέ πως δεν ξέρει... μόν΄ πες του ήσυχα τη γνώμη σου... Σαν κάνεις λάθος λέγε το, ζήτα συγγνώμη... δίνε συγγνώμη... Μια φορά συγχωράμε το κάθε λάθος στους μεγάλους... γι΄αυτό συγχώρα μετά από σκέψη πολλή...

Ο έξυπνος άντρας αυτά ζητά κι αυτά θα εχτιμήσει...
Η έξυπνη γυναίκα... αφήνει τον άντρα να θωρεί πως περνά πάντοτες το δικό του...


Καλά σας βράδυα

Ε.- 

Κάπου διάβασα πως απότιση τιμής είναι προς τις γυναίκες, ο "εορτασμός" τους, στις  8 του Μάρτη...

Σκέφτομαι μήπως κάποιοι, μπερδεύτηκαν ή ξέχασαν, πως δεν είμαστε γυναίκες μια μέρα το χρόνο! Ούτε μάνες είμαστε μια φορά το χρόνο! Μ΄αγαπητοί ... αν με βλέπετε γυναίκα και μάνα μια φορά το χρόνο... μου λέτε, μ΄άλλα λόγια πως κάτι δεν πάει καλά με μένα! ΄Ετσι δεν είναι; Ε, λοιπόν όχι ... Λοιπόν, ξεκάθαρα πράγματα... Είμαι και θέλω να με βλέπουν γυναίκα και μάνα όλο το χρόνο! Δεν είμαστε καλά! Να με σέβονται δηλαδή οι γιοί μου μόνο μια μέρα το χρόνο!  Αυτό κι αν δεν μου αρέσει κι αν δεν θα μου άρεσε κι ούτε ποτέ θα μ΄αρέσει...  και μάλιστα... καθόλου μα καθόλου!