Και του χρόνου... Σωστοί στο Μέτρημα...

2014 ευχές
και με κάθε ευχή κι ένα φιλί σάς στέλνω...

Κι είναι αυτή η ευχή -η δική μου, η δική μου, η μια-

να είστε όλοι σας καλά κι όλοι σας ακόμα καλύτερα!
Τις υπόλοιπες κάντε τες εσείς... 
κι ευχηθείτε... ότι επιθυμείτε...


Κι έτσι για να ξέρετε και για αποφύγετε τις υπερβάσεις...

2014 : 365 = 5,517 ευχές τη μέρα σάς αναλογούν!

΄Οπερ κανονίστε και μην το παρακάνετε! 

Α, εεε... παραλίγο να το ξεχάσω! 
Κοπιάστε καλέ, να δώσουμε τόπο στο έθιμο... 


Το φλουρί του καταστήματος πάει, στο πρώτο πρωτοχρονιάτικο σχόλιο!!!
Ε, ναι!!!


΄Αιντε και να κόψουμε την πίτα μας! Α πα πα!!! ΄Ετσι χωρίς πίτα, θα ήμασταν; Γίνεται; Δεν γίνεται!


Καλά σας φετινά βράδια
Ε.-

"Μπρε κόρη μου... τι να τις κάμεις τις πολλές ευκές; Τι να ευκηθείς παραπάνω απ΄αυτό που ευκόταν όταν ο πάππος μου... Μια και καλή ευκή, για όλους μας είχε... την ίδια πάντα κι άλλο πράμα όχι... 

Εκοιτούσε ένα γύρω του... εκαλοσύνευε, ήπιανε το ποτήρι, το εσήκωνε κι εσήκωνε μαζί φωνή για ν΄ακούσουν όλοι ως πέρα... κι ως πάνω την ήστελνε... για ν΄ακούσει ο ΄Ενας ....

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΩΣΤΟΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ!!! 

ενώ "να δώσει ο Θιός" εμουρμουρούσε... 

Ε, κι ύστερα εσκουντρούσε με τους αποδέλοιπους μουρμουρίζοντας πάντα το ίδιο ... "ένα σκούντρισμα φτάνει... στο πρώτο... δεν θα επεράσουμε την ώρα μας να σκουντρούμε και να ματασκουντρούμε... είμαστε και κάμποσοι...  

μα σε γιορτάδες μέρες καλή ώρα, μα σε λύπες, μα σε γάμους... την ίδια ευκή ήδινε...
και του Χρόνου  Σωστοί στο Μέτρημα..."
Αγαπούσε ακόμη να ψιθυρίζει σαν ήπινε την τσικουδιά ή το κρασί του  "Γιασασίν Γιουνανιστάν", Ζήτω η Ελλάδα... πάντα μετά την πρώτη γουλιά...
Την πρώτη γουλιά του στην ήπινε στην υγειά της οικογένειας... στην υγειά όσων καθόσαντε στο τραπέζι... τη δεύτερη την είχενε για την Ελλάδα... έτσι μας ήλεγε... έτσι μας εζήτανε να κάνομε κι εμείς σαν δε θα ήτο πια κοντά μας... 

"Να πίνετε μπρε την πρώτη γουλιά σας στην υγειά σας και στην υγειά των εδικών σας... τη δεύτερη να την εκατεβάζετε στ΄όνμα της πατρίδας ..." ... όπως το κάμει ο κύρης σου κόρη μου... και κάθε φορά που το κάμει... εγώ γυρίζω πίσω σ΄εκείνες τις χαρές... σ΄εκείνες τις λύπες... σ΄έκείνον τον τόπο τον εδικό μας...

Ακόμα και μοναχός σαν ήπινε ο παππούλης μου την τσικουδιά του σκουντρούσε το ποτήρι του για στο πιατελάκι για στην άκρια του τραπεζιού ... Γιασασίν Γιουνανιστάν... εψιθύριζε... του ήρεσε να πίνει μια κάθε γέρμα... στην ξεκούραση της μέρας...

"Μέχρι που έφτασε εκείνος ο ανάποδος ο χρόνος... 
κι από κει κι έπειτα... δεν εσκουντρούσαμε για καιρό... 
όσο για το μέτρημα... 
τι να εμετρήσεις κόρη μου... ήτονε τόσοι πολλοί αυτοί που ήλειπαν... τόσοι πολλοί..."





Τα κάλαντα της Προσφυγιάς. Ειρήνη Μπογιατζή