Τα κάστανα θέλουν φωτιά και τα καρύδια μέλι...

Τα δρώμενα χίλια, πολλά...

Χριστουγεννιάτικη αγορά, δώρα, γλυκά -ήρθε κι ο μικρός μου, ο δευτερότοκός μου- διπλή χαρά μα και τα μαγειροτσουκαλιάσματα διπλά...

κι εξαφανίστηκα ναι, γι΄αυτά και γι΄αυτά ... 

μα για να μη λέτε... 

ιδού και βουαλά... 

Στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, ο πρωτότοκος με φίλους και τη κοπελιά,  είχανε περίπτερο με δώρα όλα χειροποίητα, όμορφα κι απλά...

Και όχι μόνο...

Ακόμα και ντεμιρτζήδες που στη φωτιά έκαναν θαύματα μικρά...

Τα μικρά, τρελλαμένα στο παιχνίδι...

΄Ενα γύρω φώτα, φωνές, γέλια, χαρά.....

Ευτυχώς χιόνι δεν υπάρχει πουθενά, αν εξαιρέσει κανείς, τα χιόνια στους κοντογείτονες.

Η θερμοκρασία γλυκιά, έστω κι αν είναι μόνο 5 βαθμοί! Η ατμόσφαιρα γκρίζα. Θα μπορούσε να έχει ήλιο αλλά δεν έχει. Ας μην είμαστε άπληστοι! Είχε το περασμένο Σαββατοκύριακο!

Τ΄αγαπώ τα Χριστούγεννα 

θα τα ΄θελα, έξω, άσπρα -έχουμε καιρό όμως- 3 και σήμερα, ίσως και ν΄ασπρίσουν...

μέσα όμως τα θέλω κόκκινα...

Σας εύχομαι... 

Χριστούγεννα ζεστά, κόκκινα, γεμάτα...

και καλό σας χειμώνα...
που μπήκε σήμερα...
ή που αρχίζει αύριο...



Καλά σας βράδια
Ε.-

"΄Ισα που προλαβαίνει κόρη μου το Πρωτούγεννο να πέσει στο χειμώνα... στην αρχή του έχει τρυπώσει επίτηδες... για να μας βάνει με χαρά στο κρύο που για ένα τρίμηνο θα μας κλείσει στο σπίτι... η πιο καλά καλή εποχή ήτονε για μένα σαν ήμουνα παιδί... η νενέ μέσα, ο παππούς μέσα... η αννέ εκεί... εμείς είχαμε το σχολειό... και μόνο ο πατέρας ξεπόρταγε ... για όσες δουλειές ήπρεπε ή μπόραγε να κάμει... όλα γινόσαντε αργά... το κρύο δε σ΄αφήνει να κάμεις πολλές δουλειές... το έξω δεν σε τραβά... η παγωνιά σε κοκκαλιάζει όπως τα κοκκαλιάζει όλα... ούτε τα πετούμενα, ούτε τα ζωντανά κάμουν όρεξη για έξω... τζάκι, φωτιά και στια ζητάνε όλα... 

κι όπως δεν μπορείς να κάμεις πολλά όξω... κάμεις πολλά μέσα... χειμώνα ήμαθα τις βελόνες και να κεντώ... τη ρόκα, το γνέθι, το βελονάκι... χειμώνα ήμαθα και ν΄ακούω... ήκουα τη νενέ μου και τις ιστορίες της, τα παραμύθια της ... ήκουα τον πάππο μου να περηφανεύεται για τα ταξίδια μου και να κοκορεύεται για τα όσα, όχι άλλος, παρά μόνο αυτός είχενε ιδεί κι είχενε συναντήσει... χειμώνα ήμαθα τα στορικά της οικογένειας και τα περασμένα της ιστορίας... σα να ελυνότανε το χειμώνα η γλώσσα των αθρώπων ... ακόμα κι ο πατέρας που ήτονε πάντα σχεδόν κουρασμένος για ιστορίες, το χειμώνα κι αυτός, εμίλανε περισσότερο και διηγιότανε κι αυτός περασμένα και παράξενα... κι εγέλανε και περισσότερο... θυμούμαι πως έκαμα τα σχολικά μου τσατ-μπατ... τα εξεπέταγα για να ΄χω ώρα πιο πολλή για να την επεράσω καθιστή πλάι με τους μεγάλους... λαχταρούσα να τους ακούω... λαχταρούσα να είμαι μαζί τους... λες και κάπου ένιωθα πως οι όμορφες στιγμές θα χαλνούσαν για τα καλά... ας είναι ... κανείς δεν το επερίμενε κακό, κανείς δεν το εφανταζότανε... ας είναι ... χειμώνα κόρη μου, ήκουσα και τις πιο σοφές κουβέντες... αναμεταξύ της ζεστασάς και των παραμυθιών λεγόσαντε ξανά και ξανά κατορθώματα και γνωμικά, ρητά και παροιμίες... δινόσαντε παραδείγματα... τούτος ήκαμε εκείνο... τούτος ήκαμε το άλλο... εκεινού του εβγήκε σε κακό γιατί... τ΄αλλουνού του ήβγηκε σε καλό... κι εμύριζε ο αγέρας ξύλο που καίγεται... κι αν το χιόνι εσκέπαζε γύρω τη φύση κι αν όλα ετρεμουλιάζανε κι επαγώνανε, τόσο μεγαλύτερη απλωνότανε η ζεστασιά εκείνες τις στιγμές γύρω μας... πλάι στη στιά... δεν ήτονε η στια κόρη μου,  που ΄καμε τη ζεστασιά... ήτονε η στιγμή... ήμαστον εμείς... η φαμίλια γαληνεμένη... κι ήβλεπες τη ζεστασιά... κάπνιζαν οι καμινάδες ένα γύρω κι ήξερες πως από κάτω πως οι φαμίλιες ζούσαν...ζούσαν στη ζεστασά τη ζεστασά της στιγμής... " 

"Κι εκείνες τις βραδιές, εδίνανε κι επαίρνανε οι μακαρούνες, το κουρκουτόψωμο κι ο τραχανάς εξόν κι αν ήτονε νηστεία, οι πατατοτηγανίτες, οι σβίγγοι, τα κατημέρια, ο χαλβάς... τα κάστανα, τα λιαστά και οι καρβουντισμένοι καρποί... "