΄Οπου αρχίζει ο μάγειρας, τελειώνει ο κασάπης...

Ανάρτηση... για χθες!
Και χθες και σήμερα πάντως, εις τα εδώ, έχομεν καλοκαίρι!!!
Ναι, ναι! ΄Οχι ΄Ανοιξη, καλοκαίρι!

 Μμμμ, όλα έτοιμα! 

΄Οπου να ΄ναι θα χτυπήσει και το κουδούνι. 8 του Μάρτη σήμερα...

Η μέρα κάτι μου θυμίζει. Κάτι τρέχει σήμερα, μα τί; 
Α, α, α! Ναι! Η μέρα της Γυναίκας είναι σήμερα!
Αν και χωρίς πρόγραμμα, καλά μάς έπεσε! Παρότι  δεν συμπίπτουν οι απόψεις μου με την εγκαθίδρυση αυτών των επετειακών ημερών, ας το γιορτάσουμε λοιπόν, θέλοντας και μη!

Μμμ... Μένει να μας ευχηθώ κάτι, αλλά τί; 
΄Αιντε κι ας μας ευχηθώ, τα ίδια με πέρσι!  
΄Ιδια η μέρα, ίδιες παραμένουν κι οι ευχές!

Σε μας κορίτσια, λοιπόν! Σε μας και στις χαρές μας!

πατλιτζάν εζμέ

τζιγεράκι εζμέ

Εντός ολίγου, περιμένω να φανούν οι φιληνάδες μου. Καιρός ήταν. Μια εδώ και μια εκεί, μου έλειψαν. ΄Ασε που ήταν και σειρά μου ήταν να τις περιποιηθώ. Μου έλειψαν τα δικά μας και το παρεάκι μας. 6 με μένα. Τι καλά! Καθιστές, άνετα, θα μοιραστούμε τα εκατέρωθεν κι ακόλουθα σμυρνέικα 

γιουφκάκια πεϊνίρ

 πρώτα και δεύτερα και τρίτα και γλυκάκι, βεβαίως-βεβαίως και, κους-κους. ΄Οχι καλέ, το μενού δεν έχει να κάνει ούτε με Αλγερία ούτε με Μαρόκο, που φημίζονται για το κους κους τους! Θα μπορούσε γιατί μ΄αρέσει πολύ η κουζίνα και τα μπαχάρια τους, αλλά όχι. Κους-κους στα καθ΄ημάς, ήταν και είναι, το πες-πες, το λέγε-λέγε, το μπλα-μπλα, κλπ. Εν άλλοις, και μεταξύ μας, είναι το κουτσομπολιό. Το σωστό κουτσομπολιό. Το γλυκό, το υγιές, το χωρίς κακές κακίες!

Σουτζουκάκια σμυρνέικα

Το τραπέζι, στρωμένο από το μεσημέρι, το ΄χω σχεδόν ξεχάσει. Μην θέλοντας να ΄χω την έννοια του, ήταν το πρώτο που ξεπέταξα. Τα λουλουδάκια να μην ξεχάσω μόνο. Α, και το ψωμάκι απ΄τα χεράκια μου, που ξαποσταίνει και δροσίζεται στη σχάρα της κουζίνας και, το κρασάκι βέβαια που παγώνει στο ψυγείο. Μπλέχτηκα για τα καλά με τα τσουκάλια και τις κατσαρόλες, τα πιπέρια, τα μπαχάρια και τα έλαια τα βούτυρα, τις ζάχαρες και τις κανέλλες, αλλά χαλάλι! 

μπακλαβαδάκια σμυρνέικα
απ΄τα χεράκια μου

Οι κατσαρόλες, ουφ... ησύχασαν πια, ο φούρνος στο μηδέν! Ενώ εγώ, εν αναμονή, επί ποδός και επί της υποδοχής. 

Ντριν κι ανοίγω. 

Δυο μαζί.
Καλώς τες!
Ματς- μουτς, καλωσορίσματα και περάστε περικαλώ στο σαλόνι.

"- Βρε, δεν το ΄ξερα...φοράς ποδιά; Πού τη θυμήθηκες; "

"- Τί που την θυμήθηκα; Ξέχασα να την βγάλω θες να πεις. Μαγειροτσουκάλιασμα χωρίς της; Αμ, για με, χωρίς, δεν γίνεται. Πάντα την φοράω! Είναι ένα από τα 3 βασικά της νενές: χέρια καθαρά, μαλλί μαζεμένο και καθαρή ποδιά! Γιατί γελάς, τόσο αστείο είναι;"  

" ΄Οχι, βρε παλιομοδίτικο είναι! Δηλαδή ξαφνιάστηκα. Κάτι καιρούς έχω να δω ποδιά!"

"- Ε, καιρός, ήταν να δεις. Εγώ κυρία μου, χώρια της δεν κουζινομαγειρεύω!"

"- ΄Αντε μωρέ... μες τη βρώμα και στα μικρόβια γίνεται... Δεν την πάω καθόλου..."

Ντριιιιιν... 3 κορίτσια αυτή τη φορά, στην πόρτα! 

και ξανά... Καλώς τες, καλώς τες!

"Κόρη μου, άσε τον ήσυχο εκεί που γράφει και διαβάζει... κι έλα εσύ εδώ σιμά κι άκουε... δεν σε πειράζει ο δόλιος (ο αδερφός μου)... Λέμε... κάθε φορά που θ΄αρχινάς το μαγείρεμα... δυο-τρία πράγματα θα κάμεις πρώτα-πρώτα... και θα ΄ναι πάντοτες τα ίδια... ναι μπρε, άλλα φαγάκια θα κάμεις κάθε φορά... αλλά αυτά που θα σου ειπώ θα είναι πάντοτες τα ίδια ... Το τσουκάλι θέλει μπροστοποδιά, χέρια καθαρά και τσεμπέρι στα μαλλιά... δίχως τους, είσαι κακή νοικοκυρά..."

"Είπα μπροστοποδιά και θυμήθηκα πάππο μου ... είχενε μια μανία με την μπροστοποδιά...ανεξήγητη κι όλο την ετραβολογούσε της νενές μου... σα να εζήλευγε... Σαν ήθελε να την επειράξει; της ετράβαγε την ποδιά... εθύμωνε κι ήναβε εκείνη και φωνολογούσε... νομίζω πως αν της εξεπάτωνε την πλεξούδα ολάκερη, λιγότερο θα φώναζε και τόσο δεν θα εθύμωνε... δεν ξέρω γιατί την επείραζε κι ενευρίαζε τόσο..."

"πάντως δίχως μπροστοποδιά δεν την ήβλεπες σχεδόν ποτές... ούτε την αννέ μου, ούτε τη νενέ μου... είχαν κάμποσες και συνήθως σκούρες... είχανε βέβαια και την επίσημη... αυτήν την εφορούσαν στις εορτές, στα μεγάλα τραπέζια, στους γάμους και σαν εσερβίριζαν σπουδαίους ξένους, τίποτα γραμματιζούμενους και τους επίσημους μουσαφίρηδες... η επίσημη μεταξένια κι απ΄ ατλάζι... άλλοτε κεντισμένη, άλλοτε με φαλμπαλά, άλλοτε με νταντέλα... στολίδι μονάχο πάνω απ΄το κάτω το ρούχο... 

"Μανάδες, γιαγιάδες και κυράδες την εφορούσαν... πάνω από το ρούχο της μέρας... καμωμένη ήτο θες από κάμποτο θες από αλατζά... μπορεί και από κομμάτι παλιό πεσκίρι ή παλιό πουκάμισο... είχενε τσέπες μεγάλες... για τα μετζίτια, το μαντήλι, το αντίδωρο... αργότερα στις τσέπες ήβανες για κάνα μπομπόνι για τα παιδιά ή κάνα ξηρό καρπό ή κάνα μαραμένο λουλούδι μαζεμένο με βιάση... μόνες μας τις εκόβαμε και τις εράβαμε... ουυυ, εύκολο πράμα... ήτο βλέπεις λίγα τα ρούχα ολονών τότες... δυο-τρεις; αλλαξιές είχαν όλες κι όλες, όλοι, γυναίκες κι άντρες... ήτο εύκολο να την επλύνεις τη μπαμπακερή μπροστοποδιά κόρη μου ... ζόρικο το σιγκούνι και ο ντουλαμάς... της αλλαξιάς το ρούχο ήτονε από καλό πανί κι υφάδι... κι ήθελε το ρούχο-ρούχο το καλό,  πλύσιμο στο ποτάμι, απαλάδα στο τρίψιμο, προσοχή στο λιάσιμο, πολλή φροντίδα δηλαδή... τη μπροστοποδιά την ήπλενες όπου σε εβόλευε... στο τσίγκινο τάσι...στο λαβαμπό... πράσινο σαπούνι, γερό τρίψιμο και στέγνωμα στον ήλιο ζήτανε μόνο... θυμούμαι τη μπροστοποδιά της νενές μου, καλοκαίρι καιρό, να ξεροσταλιάζει πάνω στο φουντωμένο βάρσαμο... το χειμώνα πάλι, εκρέμετο κι εστέγνωνε κοντά στη στιά... φροντίδα για το καλό ρούχο ήταν η μπροστοποδιά.... γι΄αυτό την εφορούσαμε κόρη μου... την εφορούαμε όμως και για χίλια άλλα... χίλια άλλα ήκαμε, μάζευε κι ήκρυβε αυτό το πανί...

"Μπρε, θάματα ήκαμε η ποδιά... για τούτα και τούτα η νενέ μου την είχενε πάντα σε πρώτη διάταξη... 

"μ΄αυτήν ετράβανε το τεψί όξω από το φούρνο... την ήπιανε γερά από τις δυο της άκριες κι έβγανε το τεψί δίχως να κάψει τα δαχτύλια και παλάμες...

"επήαινε στο κοτέτσι... πάλι τις δυο της άκρες ήπιανε... την εγέμιζε με τα αβγά που ήτονε για το σπίτι ... φορές-φορές, την εγέμιζε και με κλωσσοπούλια... γιατί, άλλες, θυμούμαι, τα εκυνηγούσε ο πετεινός κι άλλες γιατί μισοψοφισμένα ήτονε και τα ελυπόντανε ... τα ήφερνε λοιπόν στο σπίτι και τα γιατρικούλευε... την εγέμιζε και με μισοκλωσσησμένα αβγά... για να σώσει τότες τα ΄βανε στο μισόσβηστο φούρνο ν΄αποκλωσσηστούνε... κι αυτήν αποτίναζε και απόδιωχνε τις κότες σαν παράκαμαν το παρακάλι και τη ζητιανιά της θροφής...

"εκρυβόμαστε στη μπροστοποδιά της σαν εντρεπόμαστε μικρά άμα είχαμε ξένους, και μουσαφίρηδες στο σπίτι...

"σαν εγέρασε κι ήνιωθε πιότερο το ψύχος... σα να την εβλέπω εδάς.. εκαθόντανε κι ανεσήκωνε τη μπροστοποδιά ως τους ώμους... εσκέπαζε το μπέτη της κι ήκοβε την ψύχρα...

"ήναβε τη φωτιά στο τζάκι και με τη μπροστοποδιά εφύσανε τα ξύλα και τα κάρβουνα για ν΄αναπάρουνε...

"με τη μπροστοποδιά ήφερνε τις πατάτες απ΄το χωράφι και τα ξύλα απ΄την καρβουναποθήκη... και τις ντομάτες και το μαντανό και τα κρεμμύδια και τα λάχανα... μες την ποδιά τα ήβανε και τα ΄φερνε μέχρι την κουζίνα... κι εχώραγε η άτιμη μπόλικα... 

ήβγαινε κι εμάζευε τα χόρτα στο χωράφι και την εγέμιζε αφού επέρναε τις άκριες της στο ζωνάρι... ή ήνωνε κι εκρατούσε τις άκριες με τα δαχτύλια της και μέσα, εσύναζε τα πεσμένα μήλα, τα δαμάσκηνα, τα συκαλάκια... 

"ξεσκονόπανο θαμαστό την ήκαμε... σα λάχαινε κι εφτάνανε στο άξαφνο, μουσαφίρηδες...

"ήπλωνέ τη στα γόνατα κι εκαθάριζε τις φασούλες... οι φασούλες στη λεκάνη, τα κοτσάνια στην ποδιά και μετά στις κότες...

"σημαία την εσήκωνε κι ήγνεφε του παππού πως το φαΐ εγίνηκε... 
σημαία και σημάδι πως τον επερίμενε κι αυτόν ή και τους εργάτες...

"μ΄αυτήν εκυνηγούσε τα ζούδια που μας φόβιζαν και μ΄αυτήν ήδιωχνε τις μύγες για να μη μολύνουν το φαΐ...

"μ΄αυτήν, σαν την ήβγαζε αργά το σούρουπο, εκυνηγούσε το  γάτη που της είχε πάρη τη θέση πλάι στο τζάκι... ή μ΄αυτήν τον ήδιωχνε σαν ετριγύριζε ανάμεσα στους πόδες της σαν του εμύριζει το φαΐ στην κουζίνα... 

"μ΄αυτήν εφόβιζε το σκύλο σαν επαραστεκότανε δίπλα στο τσουκάλι  με το κρέας...

"μ΄αυτήν ήπιανε το τεψί  με το τουρλού και το χαλβά και τ΄απίθωνε στο περβάζι να κρυώσουν...

"μ΄αυτήν εσκούπιζε τον ίδρο απ΄το μέτωπό της σαν εφούρνιζε...

"μ΄αυτήν εσκούπιζε κι εκαθάριζε τα ροζιασμένα χέρια της για να μας επάρει αγκαλιά... 

"μ΄αυτήν μάς εκαθάριζε τα λερωμένα χέρια και τα ματωμένα γόνατα...

"μ΄αυτήν μάς εστέγνωνε τα δάκρυα...

"αυτήν τραβούσαμε κι ετραβούσαμε την προσοχή της... σαν είχαμε να της επούμε μυστικό... ή από φόβο...

"μ΄αυτήν...

"Αχ κόρη μου... και ποιος ξέρει τι ξεχνάω ακόμη... έκαμε τόσα και τόσα ... γι΄αυτό την εφορώ κι εγώ... και χρήσιμη είναι και την αννέ μου και τη νενέ μου μού θυμίζει... μου θυμίζει και τον πάππο μου... πολλές φορές της την ετράβανε και της ήλεγε "- αμάν κυρά μου, δεν την εβαρέθηκες πια τη μπροστομούνα;" 

"-Σους... μπρε... σους..." του έβανε τότες τις φωνές η νενέ μου... εκείνη τον αγριοκοίτανε κι εκείνος εγέλανε... εθύμωνες τότε μαζί του και η αννέ μου και του ήκαμε νοήματα πως τον ακούαμε κι εμείς τα  παιδιά... η νενέ μου είχενε αρχίσει τον εξάψαλμο...  "- μπρε ανίερε... μπρε βλάσφημε... μπρε, μπροστά στα παιδιά... άιντε να χαθείς... ντροπής... " κι εσυνεχίζετο ο εξάψαλμος για κάμποση ώρα..."

"Μπρε τι σου λέω κι εγώ κόρη μου... μπροστοποδιά θα την ελές εσύ ... άσε τον πάππο μου ... και τσι πονηράδες του... όλο στα καλαμπούρια και στα πειράγματα ήτονε ο νους του... κι όλο να τσιγκλάει τη νενέ μου ήθελε... αχ κι εκείνη... τόσα χρόνια μαζί και δεν τον είχενε μάθει... στα σοβαρά τον ήπαιρνε πάντα και δωσ΄του κι αυτός..."

"΄Ακουε τώρα... στο γιούκο της κουζίνας, κάτω χαμηλά, έχω σου, δυο μπροστοποδιές... προίκα σου... έχει από δυο και για τις άλλες... για σένα είναι ΄κείνη δα με τις ρίγες κι είναι μπροστοποδιά καθημερνή... είναι σαν ετούτη δα που φορώ... η άλλη είναι κάτασπρη, στολισμένη, επίσημη... έχει νταντέλα... φόραε τες κόρη μου, να με θυμάσαι...  

"Η κουζίνα θέλει... αγάπη, καθαρά χέρια, μαντήλι και μπροστοποδιά..."

Καλά σας βράδια

Ε.- 

Κίνδυνος η μπροστοποδιά σήμερα! Βρώμα και μικρόβια! Αν είναι δυνατόν!!!
Ε, καλέ ... το μόνο μικρόβιο που άρπαξαν τότε τα παιδιά από την μπροστοποδιά της μαμάς και της γιαγιάς, ήταν, το μικρόβιο της αγάπης!!!

΄Ολα και για όλα η μπροστοποδιά τότες!  
"΄Ολα κι απ΄όλα, εμάζωνε σε μια μέρα! 
Και μικρόβια κι αγάπες!

Είμαι σίγουρη πως θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να εμφανιστεί ξανά, ένα κομμάτι πανί που θα μπορέσει ν΄ανταγωνιστεί τη μπροστοποδιά...
Να την ανταγωνιστεί και να προσφέρει εκείνα τα χίλια ένα κάτι που πρόσφερε η ποδιά της γιαγιάς και της μαμάς...