Και να ξετυλίγω λίγο-λίγο
το νήμα, τι άκουσα, τι είδα,
που πήγα. Νήμα μιας μνήμης, παραμύθι, ιστορία, αλήθεια; Θύμησες, χρεία κι ανάγκη
στη μνεία των δικών και
των άλλων. Σμύρνη, Βουρλά, 1899. Αφετηρία η ανάγκη.
΄Εναυσμα η φωτογραφία. Μήνας Απρίλης.΄Ετους τρέχοντος 2010. Μια πέτρινη ελπίδα, μικρή κι ελάχιστη κόντρα στον τοίχο και στο χρόνο. Ταμπέλα βαφτιστική αυτού που πια δεν υπάρχει!
Κόντρα σε όλα να μένει η Ε(λ)πίς μιας ελπίδας...
30 Οκτωβρίου 2014
Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος .... Τα σπίτια που κλαίνε (ΙΙ) ...
Δυστυχώς ο χρόνος είναι νερό. Κυλλά και δεν γυρίζει πίσω. Βλέποντας τις φωτογραφίες και το βίντεο κατάλαβα πως το Λιβίσι είναι μάλλον στο +5 της καταστροφής. Ήξερα κάποια πράγματα αλλά πως είναι σ’ αυτή την κατάσταση όχι. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως η «αξιοποίηση» βοηθήσει στο να μην εξαφανιστεί από προσώπου γης. Βέβαια τι να σημαίνει άραγε αξιοποίηση; Είναι ένα θέμα. Βλέπω σε κάποια από τα χωριά μας τα σπίτια-ερείπια που αγόρασαν, κυρίως ξένοι, με τι σεβασμό και μεράκι τα έφτιαξαν και πάλι που λέω: μακάρι και τα άλλα να ήταν έτσι. Εδώ βέβαια παίζουν οι πολιτικές προθέσεις και η βούληση των κρατούντων. Δεν θάθελα πάντως κάποια μέρα που ίσως βρεθώ εκεί κάτω να ρωτάω που είναι το Λιβίσι και κανείς να μην ξέρει μιας και θα έχει εξαφανιστεί. Θυμάμαι στη Δυτική Μακεδονία που σύμφωνα με το χάρτη μου σε κάποια σημεία έπρεπε να υπάρχει κάποιο χωριό-φάντασμα απομεινάρι της εγκατάλειψης μετά τον εμφύλιο να μην βλέπεις παρά μόνο κανένα ξεχασμένο αγκωνάρι. Δεν έζησαν άνθρωποι εκεί; Δεν αγάπησαν; Δεν έκλαψαν; Αέρας όλα! Νάσαι καλά και καλή συνέχεια!
2 σχόλια:
Δυστυχώς ο χρόνος είναι νερό. Κυλλά και δεν γυρίζει πίσω. Βλέποντας τις φωτογραφίες και το βίντεο κατάλαβα πως το Λιβίσι είναι μάλλον στο +5 της καταστροφής. Ήξερα κάποια πράγματα αλλά πως είναι σ’ αυτή την κατάσταση όχι. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως η «αξιοποίηση» βοηθήσει στο να μην εξαφανιστεί από προσώπου γης. Βέβαια τι να σημαίνει άραγε αξιοποίηση; Είναι ένα θέμα. Βλέπω σε κάποια από τα χωριά μας τα σπίτια-ερείπια που αγόρασαν, κυρίως ξένοι, με τι σεβασμό και μεράκι τα έφτιαξαν και πάλι που λέω: μακάρι και τα άλλα να ήταν έτσι. Εδώ βέβαια παίζουν οι πολιτικές προθέσεις και η βούληση των κρατούντων. Δεν θάθελα πάντως κάποια μέρα που ίσως βρεθώ εκεί κάτω να ρωτάω που είναι το Λιβίσι και κανείς να μην ξέρει μιας και θα έχει εξαφανιστεί. Θυμάμαι στη Δυτική Μακεδονία που σύμφωνα με το χάρτη μου σε κάποια σημεία έπρεπε να υπάρχει κάποιο χωριό-φάντασμα απομεινάρι της εγκατάλειψης μετά τον εμφύλιο να μην βλέπεις παρά μόνο κανένα ξεχασμένο αγκωνάρι. Δεν έζησαν άνθρωποι εκεί; Δεν αγάπησαν; Δεν έκλαψαν; Αέρας όλα!
Νάσαι καλά και καλή συνέχεια!
Kαλή χρονιά Ελενάκι.
Δημοσίευση σχολίου