Κάλιο αργά, παρά πότε! 2012 ευχούλες κάνουν νααααααα μια μεγάλη! ΄Ενα ΤΥΧΕΡΟ 2012 λοιπόν, σε όλους και σε όλα!

Αρκετά και παραρκετά έλειψα, κι είπα να μαζευτώ και να ΄μαι!

2012 πια, 23 του Γενάρη ήδη

Δευτέρα

" Δυο τ΄αφεντικά κόρη μου, ο χρόνος κι ο καιρός! ΄Οπως και να το πεις κόρη μου... τ΄αφεντικά αυτά είναι! Πρώτος βέβαια και καλύτερος ο ΄Υψιστος! Μην ξεχνάς ποτέ τον ΄Υψιστο."

΄Ετσι έλεγε η γιαγιά μου. Και περνάει ο χρόνος και περνάει ο καιρός...

Κι όσο περνάνε, όλο και τόσο περισσότερο βλέπω το δίκιο της γιαγιάς...

"Ούτε τι χρόνο έχεις μπροστά σου ξέρεις ... ούτε και τι καιρό!" τη θυμάμαι, συχνά-πυκνά να λέει. Μα πόσα ήξερε πια αυτή μου η γιαγιά;

Λοιπόν, όσο το σκέφτομαι, τόσο αναγνωρίζω πως ...

΄Ηξερε για γεράνια και βασιλικούς, για γιασεμιά και φούλια, σιρόπια, ρετσέλια,

΄Ηξερε για ρετσέλια και σιρόπια, για κουρκουμά και κίμινο, μέντα και χαμομήλι, θρούμπι, και δεντρολίβανο, κανέλλα και μαστίχα. Χάιδευε τα βότανα, μιλούσε στα λουλούδια. ΄Ηξερε από πάστρα, νερό, σαπούνι, ασβέστη, χράμια, χαλιά και κάρβουνα, κόκορους και κοτούλες,  τζεντζερικά, σφαξίματα,  βελόνι και βελόνα, ύφαινε μπατανίες. ΄Ηξερε για μαλάματα, τζοβαρικά κι ασήμια. Και έραβε και μπάλωνε, και δάκρυζε και γελούσε. ΄Ηξερε κι από  βάσανα και χωρισμούς και πόνους. Συμμάζευε τα δάκρυα, γελούσε με τα μάτια. ΄Ηξερε για νεράιδες, αερικά κι αγάπες, τσαλίμια και καμώματα, νταλκάδες κι ιστορίες. ΄Ηξερε λέξεις τρυφερές, χάδια γλυκά μα ήξερε κι από ξύλο. Χα ... ύψωνε και τη φωνή! Μουρμούριζε στα παράξενα, ψιθύριζε στα ξένα. ΄Ηξερε κι από ψέμματα! Μονάχη της, ναι, το δήλωνε. Μού ΄λεγε παραμύθια, αινίγματα, ρητά και παροιμίες. Δεν ήξερε το εξ απίνης, το φύρδην-μήγδυν, το μέα κούλπα, το βέτο, το ρεγγίνα ρόζας άματ, το μνημόνιο, τις γκρίζες ζώνες, το χρηματιστήριο, το ...  ΄Ηξερε όμως να λέει συγγνώμη, να συγχωρεί, να φέρεται ...

Κι εγώ ξέρω πως δεν της άρεσε το μαύρο χρώμα!

Καθόλου και σε τίποτα. Και το ΄χε να το λέει.

"Δεν μ΄αρέσουν κόρη μου τα μαύρα. Είτε ψέμματα είναι, είτε πουλιά, είτε γάτα ... μαύρο λουλούδι δεν υπάρχει."

"Μα γιαγιά, ο παπούς και όλοι μας έχουμε μαύρα μαλλιά και μάτια ..."

"Ο παπούς σου είχε και μαύρο μουστάκι, μαύρος όμως δεν ήταν ..

΄Αλλο το μαύρο στα μαλλιά, στα φρύδια και στα μάτια ...  Από μέσα ξεκινάει το μαύρο κόρη μου, όχι απ΄έξω. Απ ΄την ψυχή κόρη μου, απ΄την ψυχή! Να ξέρεις, πως οι μαύρες ψυχές, κρύβουν μαύρους ανθρώπους. Ούτε τα μαύρα ρούχα προτιμώ, σαν του παπά το ράσο ... Και η μαυρίλα στην καρδιά πάλι, άλλο ...

"Πολύχρωμη μαμά μου, που όλο μαύρα φοράς ... ", μου ευχήθηκε ο γιος μου ...

"Το απ΄έξω μαύρο δεν πειράζει... το μέσα να φοβάσαι αγόρι μου ...

Ανοίγοντας το μαγαζί σήμερα, πρώτη φορά για το 2012, και μ΄ευχές καθώς το πρέπει να σας γράφω, αυτή η ευχή του γιου μου μού ήρθε στο μυαλό μου...

΄Ετσι ξεκίνησε η σημερινή θύμηση της γιαγιάς, που δεν αγάπαγε το μαύρο, ούτε μέσα, ούτε καν απ΄ έξω ...

Καλά σας βράδια

Ε.-