Κάμεις καλό, κάμεις κακό... θα ’ρθει γυρεύοντάς σε...

"Να το ξέρεις κόρη μου ... ο χρόνος κρατά ότι αξίζει ... Θες βιβλίο είν΄αυτό, θες τραγούδι, θες αγάπη .... Αυτός περνάει, κυλάει κι αυτό εκεί... Δεν χρειάζεται να ΄χεις και πολύ νιονιό για να το καταλάβεις ... Το καλό γερνά μα μένει ... Περπατά στους χρόνους, γυρίζει τον κόσμο, ανακατεύεται αναμέσα στους ανθρώπους, μα μένει ...  Το άξιο, το τιμά και τ΄αγαπά ο χρόνος... Σαν δεν αξίζει κάτι, ξεχνιέται, παρατιέται, χάνεται, σβήνει ... Και δεν σου λέω για τα δικά σου που δικά σου είναι και τα ΄ζησες και τα θυμάσαι ... Ούτε γι΄αυτά που αγαπάς γιατί σ΄αρέξανε... ούτε για αυτά που μαθαίνεις να τ΄αγαπάς, σου λέω... ούτε γι΄αυτά που τα μαθαίνεις μόνο και μόνο για να τα ξέρεις... όπως τα γράμματα και τις ιστορίες στο σχολειό ...

Εφέραμε μαζί μας πολλά δικά μας ... που ο χρόνος τα κράτησε ... ΄Αξια ήταν κι αξιωμένα γινήκανε ... και κρατιούνται ακόμα ... Εφέραμε το τραγούδι μας, τις μουζικές μας, το σάζι, τα σαζοκούταλα...

Εφέραμε κι επιστήμονες και παιγνιδάτορες, τραγουδιστάδες, τραγουδοποιούς  ... Τη μουσική μας την επαίζουν ακόμα, τα τραγούδια μας τα τραγουδούνε έως σήμερα... 

 Οι παιγνιδάτορες μας κι οι τραγουδιστάδες μας, επιαστήκανε στο νέο τόπο κι εγινήκανε γνωστοί ... Εφέραμε δάκρυα και πόνο πολύ... μα μαζί εφέραμε και σχέδια για σπίτια, παλιά βαγγέλια, μισοσβησμένες εικόνες... χώρια τα ζαρζαβάτια, τα μπαχάρια, τα τουρσού και τα μαγειριά μας... Εφέραμε ασβέστη, λουλούδια, κλουβιά και καπατζέδες  (μικρή παγίδα για φλώρους και καρδερίνες)... Δεν υπήρχε ρωμέικο σπίτι εκεί απέναντι που να μην έχει κλουβί με κανάρι ή φλώρο...

 Δεν υπήρχε αυλή δίχως ασβεστωμένους ντενεκέδες με γιασεμί, δειλινά, γαρδένιες, γαρύφαλλα ... δίχως μιντέρια, ντουβάρια και πεζοδρόμια ασπρισμένα ... Δεν υπήρχε κονάκι δίχως κόνισμα και καντήλι ... Κι ήσαντε τα σπίτια μας στολισμένα μέσα κι έξω κι  ένα γύρω ... 

 

 Τα πορτομάνταλα χυτά μπακιρένια, τα πανωπόρτια πέτρινα τοξωτά ... το γενέθλιο του σπιτικού γραμμένο ... 
 
τα χερόχτυπα περίσσια δουλεμένα... Κι ένα γύρω στολίδια κοντά όμοια μ΄αυτά της Ακρόπολης ... μαίανδροι, άνθια, γυριστοί σαλίγκαροι, αμάραντοι... Τα εζωγραφίζαμε, τα μπογιατίζαμε στο χρώμα της θάλασσας, τα εστολίζαμε, τα εφροντίζαμε, τ΄αγαπούσαμε ... ήσαντε τα δικά μας ...
   
 
 Κι εβάναμε μεγάλες πέτρες γύρω απ΄τα δεντρά και τις ασβεστώναμε... και για να πάμε στο σπίτι πάνω σε βότσαλα της θάλασσας επερπατούσαμε... Θυμούμαι πως λίγοι το εκάμαμε αυτό ... Στις λιγότερο πλούσιες εκκλησιές και στα ξωκκλήσια το εκάμανε συχνότερα ... γι΄αυτό και δεν το εκάμαμε εμείς στα σπιτικά μας ... 
 
Εστρώνανε όλο τον περίβολο με βότσαλο και του εκάμανε και σχέδιο ... Σαν είχε αποφασιστεί από τους γέροντες να στρωθεί καταπώς... για καιρό πολύ, τον καλό καιρό, όλο το χωριό κοντά και πιο πολύ τα παιδιά εβγαίνανε και μαζώνανε βότσαλα ... Μετά εκαθόντανε και τα εχωρίζανε σε μικρά και μεγάλα και στα χρώματα ...  Θυμούμαι πως το έκαμα κι εγώ, με το σχολειό... 





΄Ολους, μας εμάζεψε ο διδάσκαλος και στις εορτές και στις σχόλες επηγαίναμε για μάζωμα ... Οι περισσότεροι γονέοι δεν το εθέλανε, μας ηθέλανε κοντά τους για βοήθεια ... αλλά δεν ημπορούσανε να κάμουνε κι αλλιώς ... να πούνε όχι; Σαν υπήρχε απόφαση των γερόντων, να γίνει κάτι ... πα να πει πως ήταν για το καλό όλων μας και του τόπου μας ... και όλοι συμφωνούσανε να γίνει το πρέπον ... Οι γέροντες το ελέγανε σε όλους από τα πριν... μετά το εκουβεντιάζανε πάλι όλοι μαζί ... ελέγανε ο καθείς το γιατί, το ναι του και το όχι του, το εσυζητούσανε ύστερις οι γέροντες μεταξύ τους και επαίρνανε την απόφαση ... κι όλοι εβοηθούσαμε ... θες με παρά, θες με δουλειά ... καλόδεκτα όλα κι όλοι... Κι ήταν όλοι περήφανοι σαν τέλειωνε η υποχρέωση ... ΄Ομορφα χρόνια κόρη μου ... Μη νομίσεις ... Είχαμε και καβγάδες γιατί είχαμε κι ανάποδους και παράξενους συγχωριανούς μα τα βολεύαμε ... ήτανε λίγοι ... Τόπος στον κόσμο δεν υπάρχει δίχως παράξενους και δίχως αυτούς που νοιάζονται μόνο για την απατή τους και μόνο για τα ιδικά τους...  

 Ζωγραφιά ήταν τα Βουρλά κοκόνα μου, ζωγραφιά σαν αυτές τις γυαλιστερές που κολλάς στο τετράδιό σου ... Και να είχα μια ζωγραφιά τους να σου δείξω... να την εκολλήσεις κι αυτή με τις άλλες ... Σαν δεις άλλα χωριά, μπορεί τα Βουρλά να μη σου εφανούνε σπουδαία... 

 Σοκάκια είχαμε και καλντερίμια... και μεγάλη πλατεία δεν είχαμε και πάρκα... Πλατεία είχαμε τη θάλασσα απλωμένη γαλανή μπρος μας... πάρκα είχαμε τ΄αμπέλια, τους μπαξέδες και τα μποστάνια μας και το ένα γύρω μας ήταν γεμάτο συκιές, ρογδιές και  μυγδαλιές... Να χαίρεται το μάτι σου να τα βλέπει, να ηρεμεί η ψυχή σου και να τα καμαρώνει το είναι σου ... 

Και πως τα εθυμούμαι όλα ... Σα να μην έφυγα ποτές από κει ... Βλέπω ακόμη τη βρύση μας, το μεγάλο πηγάδι, τον ξυλόφουρνο... τη σόμπα, το μαγκάλι, το φανάρι με το τυρί και το ψωμί ... ΄Ενα κυπαρίσσι έστεκε για καλωσόρισμα...  πλάι στην εμπατή ... 

 Η πόρτα μας ήτανε ξύλινη, στρογγυλή από πάνω κι από πάνω της είχε δυο σκαλίσματα ... ΄Ενα σταυρό σ΄άσπρη πέτρα κι ένα κλειδί ... Από δίπλα έκαμε ένα άνοιγμα ο τοίχος, δυο πλίθοι μέγεθος... κι έκανε μπάσιμο κι ακουμπούσαμε την πετρόλαμπα ... Κι άναβε αργά στις βεγγέρες το καλοκαίρι, για τους παρωρισμένους ή τους μουσαφίρηδες το χειμώνα... Μόνο ο πατέρας μου το έκαμε αυτό ... ΄Αλλο σπίτι δεν υπήρχε που να το κάμει ... Τον ερώτησα κάποτες "γιατί πατέρα θες την πετρόλαμπα έξω απ΄το σπίτι;" ... "Για να μας βλέπει ο Θεός" μού είπε .... και του ΄βαλε τις φωνές η αννέ μου ...  "Να σου λείπουνε αυτά παράξενε ... Ο Θεός δεν έχει χρεία τη λάμπα για να βλέπει..." Ο κύρης μου χαμογέλασε και μου ΄πε ... "΄Αστηνε την αννέ σου, πάλι δεν εκατάλαβε ... Ο Θεός τα βλέπει όλα  Λέγκω... τη βάνω, για να μας εβλέπει... όχι για να βλέπει ..." 

Καλά σας βράδια

Ε.-


"- Νενέ μου... Θ΄αρχίσω να μαζεύω το χαρτζιλίκι μου και θα κάνουμε μαζί το ταξίδι στα Βουρλά.. Μέχρι να τελειώσω το σχολείο, θα έχω μαζέψει κάμποσα λεφτά, θα είμαι και 18 ... Το θέλεις, νενέ μου, δεν το θέλεις να πάμε μαζί; "

"-  ... να ματαβρεθώ στα Βουρλά ... δεν το αντέχει η καρδιά μου ... 

Αν τύχει και ματαβρεθώ εκεί, εκεί θα μείνω ... στον τόπο μου ..."

     Εκεί θα μείνω..."