΄Οσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού τόσο πιο πολύ φαίνεται ο πισινός της...

Ουφ! Επιτέλους τα ζαχαρώματα τέλος! Μη φανταστείτε, μαρμελάδα δαμάσκηνα έκανα, προϊόν εγχώριο και στην εποχή του. Μια φίλη μού έδωσε κιλά μπόλικα, απ΄τον κήπο της. Ε, τί, να τα πετάξω? Ε, όχι! Αφού λοιπόν κάμποσα καταναλώθηκαν πάραυτα, κάποια στόλισαν χθες μια τάρτα που καταναλώθηκε κι αυτή πάραυτα. Τα υπόλοιπα όμως στολίζουν στα βάζα τα ράφια μου μέχρι να καταναλωθούν -εν είδει μαρμελάδας- κι  αυτά. Στη συνέχεια θ΄αντικατασταθούν μ΄ότι μου προκύψει. Και ή που θα είναι ελιές ή τουρσί ή πάλι μαρμελάδα. Ιδού, ο κόπος μου σε χρώμα βαθύ, σχεδόν ρουμπινί...

Τίποτα το πιο εύκολο - και όλα σχεδόν τα φρούτα μπορούν να γίνουν μαρμελάδα -

Συνταγή για άσχετους/τες

Μαρμελάδα δαμάσκηνα 
 (μόνο κάποια λίγα φρούτα δεν γίνονται μαρμελάδα αλλά "πηχτή" όπως έλεγε το ζελέ η γιαγιά μου)

Χρειαζούμενα

Κατσαρόλα
Κουτάλα ξύλινη
Φρούτα
Ζάχαρη
Βαζάκια

Σ΄ ένα κιλό γινωμένων, καλοπλυμένων άνευ κουκουτσιών (που συνήθως υπάρχουν) και ψιλοκομμένων φρούτων αντιστοιχεί μισό κιλό ζάχαρη - ειδική για μαρμελάδα που τη βρίσκετε στο σούπερ μάρκετ. Αυτάάάά!

Σας φαίνεται περίεργο; Και όμως, τίποτα ευκολότερο από τη μαρμελάδα σήμερα.

Κάποτε ήταν δύσκολη υπόθεση η πετυχημένη μαρμελάδα. ΄Ηθελε πολύ περισσότερο χρόνο και κυρίως ήθελε πολύ περισσότερη μαγκιά το σωστό "δέσιμο".  ΄Οπου "δέσιμο" βλ. όχι μάγια αλλά κάτι το απόλυτα μαγικό. Εκείνο το τέλειο σημείο πήξης. Αυτό το τσακ που δίνει στη μαρμελάδα την ξεχωριστή όψη και υφή και φυσικά την επιτυχία. Σήμερα λοιπόν χάρη στην "ειδική" ζάχαρη που περιέχει πηκτίνη-ζελατίνη ή όπως αλλιώς αυτό το λένε, η μαρμελάδα μας γίνεται στα γρήγορα και κυρίως στα σίγουρα!

 

Εντάξει, εντάξει, κατάλαβα. Θέλετε κι άλλες λεπτομέρειες. Ε, άλλες λεπτομέρειες δεν υπάρχουν, εκτός από μια σημαντικότατη σημείωση κι ένα σημαντικότατο κόλπο-μυστικό.
Σημείωση: Δεν χαζεύουμε, δεν μιλάμε στο τηλέφωνο, δεν κάνουμε καμιά άλλη δουλειά όταν κάνουμε μαρμελάδα παρά μόνο ανακατεύουμε συνέχεια με ξύλινη κουτάλα. Υπολογίστε λοιπόν πως  περίπου 15 με 20 λεπτά, προσοχή και μάτια θα είναι στραμμένα αποκλειστικά στην κατσαρόλα. Σε δευτερόλεπτα αρπάζει η μαρμελάδα λόγω της ζάχαρης κι αν αρπάξει, κλάφτα Χαράλαμπε. Δυστυχώς δε χάνει μόνο το λαμπερό της χρώμα αλλά χάνει και το λόγο ύπαρξής της γιατί πικρίζει! ΄Οπερ χαμένος ο κόπος. Γι΄αυτό λοιπόν, κατσαρόλα και μόνο κατσαρόλα και μαρμελάδα και μόνο μαρμελάδα!  
Μυστικό: που θα σας εξασφαλίσει τη σίγουρη επιτυχία, έχει λοιπόν να κάνει με το χρόνο βρασίματος κι εκείνο το απόλυτο σημείο "δεσίματος"-πήξης.  Γι΄αυτό υπάρχει ένα και μοναδικό κόλπο γνωστό από τους αρχαιοτάτους χρόνους. Μετά το 15λεπτο, ρίξτε μια κουταλίτσα μαρμελάδα σ΄ένα πιάτο. Και ιδού. Γέρνετε το πιατάκι κι αν σε 1 περίπου λεπτό η μαρμελάδα δεν "τρέχει" ε, τότε αποσύρουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά κι αφήνουμε να μισοκρυώσει. 


Αν όμως "τρέχει" τότε συνεχίζουμε το βράσιμο και σε λιγάκι επαναλαμβάνουμε το τεστ "πιατάκι".  Δε μένει τώρα παρά να τη βάλουμε σε ολοκάθαρο και μετά στο ράφι. Ε, και μετά ξέρετε. Την αλείφετε στο ψωμάκι αφού προηγουμένως το έχετε αλείψει με καλό βουτυράκι ή και χωρίς. Γνωστό επίσης πως ταιριάζει τέλεια με το γιαούρτι, το ότι χρησιμοποιείται ως βάση σε γλυκά διάφορα, τούρτες και τάρτες, την αλείβουμε και σε διάφορα κουλουράκια. Στολίδι γίνεται σε διάφορα γλυκάκια και την αγαπάνε και τα παιδάκια ε, και προκειμένου να τρώνε μερέντα καλύτερη δεν είναι η σπιτική μαρμελάδα;

Σας βεβαιώ, πιο κουραστικό ήταν και πιο πολύ μου πήρε το να βγάλω τα κουκούτσια!

΄Αντε, μαρμελάδα τέλος.΄Οσο περήφανη κι αν είμαι για το αποτέλεσμα, η αλήθεια είναι ότι, καλή και κάλλιστη η κουζινική και την αγαπώ αλλά λατρεύω τα ταξίδια.
Γι αυτό

βίρα για νότια...
 

Λισαβόνα

΄Εχει  ένα κάτι το ατημέλητο αυτή η πόλη. Σαν μια Αθήνα είναι. ΄Ισως λίγο πιο παρατημένη, λίγο πιο ήρεμη και ίσως λίγο πιο αργή. Ναι, αργή. ΄Οχι νωχελική. Το νωχελική ταιριάζει πιότερο στ΄ανατολικά, όπως το ΄λεγε πάντα η γιαγιά μου. Μεταξύ μας, δεν έλεγε νωχελικό ή αργό, κοιμήσικο έλεγε σαν μίλαγε για τους άλλους ντόπιους στον τόπο της, μόνο που αυτό το κοιμήσικο δεν έκρυβε κακία γιατί στο βάθος κακία δεν τους κρατούσε όσο κι αν αυτό κρύβει κάτι το πολύ-πολύ παράδοξο.

 Η ζωή της αρχίζει νωρίς το πρωί με μυρωδιές κρέμας βανίλιας και ψωμιού μόνο που της λείπει ένα κάποιο κομμάτι ζωντάνιας. Σαν περάσει η ώρα, η μυρωδιά της σαρδέλας και του μπακαλιάρου θ΄αντικαταστήσει τη βανίλια και η μυρωδιά των θαλασσινών θα μπλεχτεί με τη μυρωδιά του καλαμποκόψωμου. Η ζωή της μοιάζει ζωή καθισμένη, σχεδόν πατημένη. Μια κακουχία πλανιέται στον αέρα της, η κίνησή της περιορισμένη. Το κέντρο της βαριεστημένο. Οι άνθρωποί της μοιάζουν σαστισμένοι, κεραυνοβολημένοι. Τους χαρακτηρίζει κι αυτούς μια εγκατάλειψη, κουβαλούν ίσως μια ταλαιπωρία. ΄Εχουν ύφος κατοίκων βασανισμένης πρωτεύουσας. Τα χέρια τους όμως, τα χέρια των ανθρώπων της είναι χέρια κουρασμένα, δουλεμένα χέρια  όπως τα πρόσωπά τους και η γη τους. Τίποτα όμως, δεν  εμποδίζει την ευγένειά τους ή το να σου χαμογελάσουν.  Ούτε κι αυτή η ίδια η ρημάδα η κρίση που χτυπάει και την Αθήνα. Μου μοιάζουν όλοι γνωστοί. ΄Ισως γιατί εδώ που κατοικοεδρεύω έχει πολλούς "ίδιους"! Πολλοί άνθρωποί της την έχουν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια και έχουν πάει στα ξένα για μια καλύτερη τύχη.  ΄Η ίσως ακόμη να μου μοιάζουν γνωστοί γιατί σ΄όλα μού θυμίζουν εμάς...Τι να πιάσω και τι ν΄αφήσω! Και σε τι δεν μας μοιάζουν οι Πορτογάλοι! Να πιάσω το σήμερα ή το χθές; Ν΄αφήσω το ότι το 1950 ξενιτεύτηκαν κύμα ή να πιάσω το ότι το 1974 γλύτωσαν κι αυτοί απ΄ τη δικτατορία;

Κάποιος θαμώνας, στο διπλανό τραπέζι, λέει ότι "έπαψαν να χτυπάνε οι συναγερμοί των αυτοκινήτων ασταμάτητα" και συμπληρώνει "ή γιατί οι κάτοχοί τους παρακαλούνε να τους τα κλέψουν είτε για να μην πληρώνουν πια τέλη, ασφάλειες και βενζίνη ή για να πάρουν κάνα φράγκο απ΄τις ασφάλειες γιατί απ΄αλλού δεν βλέπουν φως για φράγκα". Η παρέα του κουνάει το κεφάλι, συμφωνεί και μένει σιωπηλή και συλλογισμένη. 

Λισαβόνα. Ο ποταμός της μοιάζει με θάλασσα και τη σώζει. Η θάλασσά της είναι μακριά. Κι είναι η Μεσόγειος θάλασσα στο νότο της, ο Ατλαντικός στ΄ανατολικά της. Κάποια στιγμή βέβαια ο ποταμός της ρίχνεται κι ενώνεται με τον ωκεανό της αλλά αυτό συμβαίνει κάμποσα χιλιόμετρα μακριά της. ΄Ετσι βολεύεται κι αυτή με τον ποταμό της και περηφανεύεται για τις υπέροχες παραλίες του ενώ διαθέτει δυο υπέροχες κρεμαστές γέφυρες. Μια απίστευτα μακριά ονόματι Ponte Vasco da Gama κι ακόμα μία ονόματι Ponte 25 de Abril. Απίστευτες και οι δύο! Λοιπόν, οι γέφυρές τους έχουν ένα κάτι από Ρίο-Αντίριο! Μμμμ, να που έχουμε κάτι ακόμα κοινό! Λέτε πως τα τόσα κοινά να μ΄έκαναν να νιώθω τόσο άνετα στη Λισαβόνα;

Λισαβόνα. ΄Εχει και κάτι από Σμύρνη, ίσως και κάτι από Πόλη. Μήπως λέω βλακείες; Μπορεί γιατί φέτος μου έλειψε και η Αθήνα και η Σμύρνη και η Πόλη αφού καμιά τους δεν "είδα" το καλοκαίρι. 

 Δεν ξέρω αν φταίει για την εγκατάλειψη που αποπνέει η γνωστή κρίση ή τα κτίριά της, κτίρια που φανερώνουν περασμένα μεγαλεία, περασμένα πλούτη και περασμένα χρόνια. 
Κτίρια πολυκαιρισμένα, παρακαιρισμένα, φθαρμένα, σαν εγκαταλελειμμένα μόνο και μόνο στη χρήση του χρόνου...

΄Εχει κάτι από Αθήνα, από Σμύρνη κι από Πόλη αυτή η πόλη...
και για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στις παρακάτω φωτογραφίες και να μαντέψετε ποια σε ποια πόλη αντιστοιχεί... εύκολο; Δε νόμιζω αλλά ίσως και να γελιέμαι...

Καλό σας φθινόπωρο και

Καλά σας βράδια
Ε.-

Αν κάποτε θελήσετε να ταξιδέψετε, η Λισαβόνα, θα σας ανταμείψει με όλους τους απίθανους και πιθανούς τρόπους! Με ιστορία, φύση, ομορφιά μεγαλόπρεπη ή λιτή, χαμόγελο, ευγένεια, ταπεινοφροσύνη, κουζίνα, γλυκά! Οι κάτοικοί της είναι άνθρωποι, απλοί κι όχι βουτηγμένοι στην τρέλλα του μεγαλείου περασμένων καιρών όπως οι γείτονές τους. Και όλα, σε λογικότατες τιμές!
Κι ακόμα κάτι που θα σας εκπλήξει, όσο κι εμένα. ΄Ενα κάτι ακόμα, που την κάνει να ξεχωρίζει! Αυτό το κάτι, είναι ο φελλός!!! ΄Ενα απίστευτο υλικό-προϊόν με το οποίο φτιάχνουν σχεδόν τα πάντα!