Κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό ...

 

Κι εσύ γιαγιά και η μανούλα μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο συχνά πυκνά το λέγατε αυτό το ... "Κάνε το καλό και ..."

Κι εγώ θύμωνα ...

Μα μου το λέγατε μισό!

Ούτε ξέρω πόσα χρόνια μετά μού το συμπλήρωσε ο πατερούλης μου. ΄Ηταν μια φορά που μου το είπες μαμά κι εγώ θυμωμένη σου απάντησα ...

Ναι, ναι ... ρίξτο στον γυαλό και πέσε κι εσύ μετά γιατί με τόση αχαριστία που υπάρχει ...

 

Τότε ήταν που ο μπαμπάς μού είπε ...

Μπρε, ρίξτο εσύ και μη σε νοιάζει...

Γ.Α. Αγγελιδάκης εν Σμύρνη

Γ.Α. Αγγελιδάκης εν Σμύρνη

Κι αν δεν το καταλάβουν τα ψάρια, θα το νιώσει ο Θεός ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αν από τύχη περάσετε απ΄το ντουκιάνι μου κι αν η τύχη το φέρει κι έχετε ώρα και διαβάσετε τα παραπάνω γραμμένα και φτάσετε στα 2 ρολόγια των φωτογραφιών, θα ΄θελα να σας πω ότι τα ανακάλυψα φέτος. Είναι γεγονός πως κάθε φορά που πάω εκεί όλο και κάτι καινούργιο, μικρό ή μεγάλο, δικό μας όμως, δηλαδή εκείνων, ανακαλύπτω. Τα δυο ρολόγια αυτά, χάρισμα ήταν του Γ.Μ. Αγγελιδάκη, στόλισμα, στο Μουραντιγιέ Τζαμί της Μανισάς, όπου Μανισά ή Αρχαία Μαγνησία του Σιπύλου ή Μανησιά κατά τη γιαγιά μου, είναι και ευρίσκονται μέχρι και σήμερα ... Κι ήταν ο κ. Αγγελιδάκης μάλλον ωρολογοποιός εν Σμύρνα και, ή πλούσιος ή κουβαρντάς ...

 

Κι είναι η Μανησιά ένας μέγας κάμπος. Ο ΄Ερμος ποταμός την ποτίζει και το όρος Σίπυλο την προστατεύει στα βορινά ...

 

Κάπου διάβασα ...

 

"Οι Έλληνες της Μαγνησίας αγαπούσαν την φύση του Σίπυλου με τα πολλά τρεχούμενα νερά, τα πλατάνια, τα κυπαρίσσια και τα πεύκα και τον Μεγάλο Καταρράχτη. Ακόμη, μέσα στην πόλη συνήθιζαν να περιπατούν  στον Δημοτικό ανθόκηπο και στο πευκόφυτο δάσος της λειτουργούσαν καφενείο και κινηματογράφος.

Ο σχεδόν καθημερινός τους περίπατος ήταν η λεωφόρος Ρόδων μέχρι τον Σιδηροδρομικό Σταθμό και το κοντινό Χορόσκιοϊ με την όμορφη πράσινη διαδρομή...Κι είχαν τα χίλια καλά. Φημισμένη ήταν η Μαγνησία για τα πλείστα όσα αγαθά της, προϊόντα του κάμπου της και του μόχθου των Ελλήνων, που την κατοικούσαν και που ήταν πολλοί. Υπήρχαν ακόμη αρκετοί Αρμένιοι, κάμποσοι Εβραίοι και λιγότεροι Τούρκοι. Τα αγαθά της ήταν κυρίως σταφίδα, λάδι, σύκα, καπνός, στάρια, σησάμι και σησαμόλαδο για τα φράγκικα καλλυντικά...

Σήμερα ακόμη καταπράσινη είναι η Μανησιά, πευκοφυτεμένη, ο ΄Ερμος δεν στέρεψε, το Σίπυλο της προσφέρει τη σκιά και τη δροσιά του ... Οι Αμαζόνες, η Νιόβη κι η Κυβέλη τη στοιχειώνουν και το μουσείο της προδίδει την ταυτότητά της ...





Κι ο καφές της -στο |Δημοτικό Πάρκο-μοναδικός!!!
Κι ας βράζει ο τόπος! Τα πεύκα σε κάνουν να ξεχνάς τη ζέστη και η ομορφιά του τόπου σ΄αποζημιώνει με το παραπάνω ...

Στη Μανησιά θα βρείτε και το ματζούν ... Κι όσο κι αν ματζούν σημαίνει στα ντόπια στόκος, όλο και κάποιος θα θυμάμαι κάποια θειά ή γιαγιά του όπως η γιαγιά μου, να του λέει ... να σου κάμω ένα ματζούνι παιδάκι μου να γιάνεις ... ΄Οπου το ματζούνι κατά τη γιαγιά μου, ήταν πανάκεια και φάρμακο, αφέψημα γλυκό και μοσχομυριστό, για όλους και για όλα ... Και δεν είχε άδικο! Μιας κι η ιστορία των σημερινών Μανισωτών λέει ...

Αύριο όμως η ιστορία του ματζουνιού...
Ας μην σας κουράσω άλλο ...

Ε.-


Μένουν πολλά ακόμη να σας πω για τη Μαγνησία ...
Θα σας περιγράψω τον υπέροχο καφέ της, θα σας μιλήσω για τις Αμαζόνες της, θα δακρύσετε για τη Νιόβη, θα αναρωτηθείτε τι απέγιναν οι εκκλησιές της και είμαι σίγουρη πως θα ζηλέψετε τη βόλτα στα σοκάκια της... ΄Οσο για τη σπανακόπιτα και το "μαντί" ...
τα σάλια σας θα φτάσουνε μέχρι τις πατούσες σας ...



Η Μανησιά απ΄τα ψηλά