Δόξα το βραδί, καλοσύνη την αυγή ...

(Δόξα, εννοείται του Θεού ... και Δόξα του Θεού, κατά τη γιαγιά μου, νοείται η καταιγίδα!)

Καλοσύνη σήμερα την αυγή έκαμε, αλλά χτες τη βραδινή, νωρίς, έριξε πολύ νερό ...

Και ξεπλύθηκαν οι στέγες, τα δέντρα, οι δρόμοι και λαμπύρισε το σύμπαν ... Και κατά το δειλινό, βγήκε η Αγία Ζώνη. Εκείνη η θεόρατη χρωματιστή καμάρα που ξάφνου πλανιέται στόλισμα στο θαλασσί του ουρανού.  Και νομίζεις ότι κάπου γύρω ακουμπάει η αρχή της και θαρρείς πως το τέλος της χάνεται πιο πέρα ακόμα κι από κει που φτάνει το μάτι ...





Η Αγία Ζώνη της γιαγιάς μου ... ΄Ετσι εκείνη το ΄λεγε, αυτό που λέμε μείς ουράνιο τόξο ...



Γιοφύρι Θεού κι ανθρώπων, το ΄λεγε η γιαγιά μου. Κι έλεγε ακόμα πως αν κάποιος βρει την αρχή του, εκεί στην άκρη της,  θα βρει την τύχη του κι ένα κωνσταντινάτο... Μα δεν πρέπει να πιάσεις κόρη μου την άκρη του, γιατί θα σε κάψει ...

Ψάχνοντας το σταθμό, την κυρίως ελληνική γειτονιά και τα ίχνη της , μ΄ένα ψιθυριστό αντίο στη Νιόβη και μια τελευταία ματιά στην Κυβέλη άρχισε η κατάβαση... ένα μισοπεθαμένο αεράκι ...και μια γουργουριστή πείνα! Μια πείνα που μ΄έφερε μπροστά σ΄ένα παλιό γνωστό μου θαύμα ...

 

Χιλιάδες μικροσκοπικά ολόγεμα πουγκάκια

΄Οχι πείτε μου, έχετε ματαδεί τέτοια βιτρίνα μαγαζιού; Και μάλισταστιατορίου;  Τύφλα να ΄χουν τα μενού και οι κατάλογοι.΄Εχετε ματαδεί τέτοια ομορφιά, λεπτοδουλειά και χάρη; Είναι δυνατόν να μην σου τρέξουνε τα σάλια; ΄Εχετε ματαδεί φρέσκο μαντί; Χιλιάδες μικροσκοπικά ολόγεμα και χρυσαφιά πουγκάκια! Αχ βρε γιαγιά μου και που είσαι ... Και πόσα χρόνια έχω να φάω φρέσκο ολόφρεσκο μαντί δεν λέγεται... Θα μου πείτε γιατί δεν το φτιάνεις κυρά μου άμα σ΄αρέσει τόσο ... Ε, δεν το φτιάνω γιατί απ΄τα χεράκια της γιαγιάς και της μαμάς είναι άλλο ... Δεν είναι το ίδιο νόστιμο ...

Και μια ακόμη κάτοψη του απλωμένου "πλούτου... ΄Ετοιμο προς κατανάλωση, τρυφερά υγρό, εν αναμονή ... Κι η κερά με το τσεμπέρι στο βάθος, καμιά 50αριά χρονών, καμαρώνει που καμαρώνω το θησαυρό της και χαίρεται με τη χαρά μου ... Και φυσικά θα χαρεί και με την όρεξή μου είμαι σίγουρη ...

Ο θησαυρός

Παραγγέλνω ενώ ... ετοιμάζομαι για επίθεση ... ως νεότερη και -τελείως- πεζή Αμαζόνα, χωρίς μεγαλειώδη ... που σκέφτεται μόνο το φαΐ, χωρίς τόξο ... έχω όμως κουτάλι γιατί το μαντί θέλει κουτάλι, κι αυτό μου φτάνει! Ζαλίζομαι και δεν είναι δα από την πείνα. Είναι απ΄το θέαμα και τη μοσκοβολία! Μοσκοβολάει ο τόπος απ΄τη φρέσκια ντομάτα της σάλτσας με το μπόλικο μπούκοβο! Ναι, σέρτ(ικο)=βαρύ το παρήγγειλα και φυσικά με σκόρδο ... στο δροσερό αριάνι ...  

Η όψη μαγεία! Η γεύση θεία ... Οι αναμνήσεις ζωντανεύουν, συγκινούμαι, με γυρίζουν πίσω, το χέρι μου νομίζω πως λιγάκι τρέμει. Θυμάμαι γιαγιά και μάνα, σκυμμένες πάνω στο τραπέζι, αλεύρια τριγύρω, ταψιά ένα γύρω... Στην άκρη η τσίγκινη λεκάνη με το ψιλοκομμένο κρέας, το μαϊντανό και τα κρεμμυδάκια κι εμένα να μετράω πουγκάκια ... 1,2...9... 18,....23..., 41...63...90... 110...143...156...172...207...261...

Γιαβάς-γιαβάς (αργά-αργά, σιγά-σιγά) απολαμβάνω την πρώτη κουταλιά, στη δεύτερη νομίζω πως πεθαίνω, στην τρίτη ανάβω, στην τέταρτη τρελλαίνομαι και ... μετά ντρέπομαι που τρώω τσαμπούκ-τσαμπούκ (γρήγορα-γρήγορα) αλλά δεν κρατιέμαι...  Κι όσο να πεις κίμινο πάει η μιάμιση μερίδα ...

 

Πιο όμορφη λυπητερή απ΄αυτή, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ματαδεί! 

 

Μπας κι έχετε ματαδεί εσείς;

΄Ασπρο παστρικό πιατάκι, ξυλάκια για τα δόντια προσεγμένα και, μια χούφτα μοσχοκάρφια, ξόρκι, στην μυρωδιά του σκόρδου. Και το ποσό χειρόγραφο, σε προσπάθεια παλιάς καλλιγραφίας... Δάκρυα μου φέρνει στα μάτια η λυπητερή. Και δεν έχει να κάνει με την τιμή. 10 λίρες= 4  ευρώ και κάτι ψιλά... ευτελές ποσό και τιμή ευρωπαϊκού σάντουιτς. ΄Οχι, δεν είναι η τιμή. Τιμή δεν έχει το μαντί. Ούτε εκείνο της γιαγιάς μου, ούτε εκείνο της μαμάς μου, ούτε τούτο δα της κυράς με το τσεμπέρι που με κοιτάζει γελαστά και μου ΄ρχεται να της φιλήσω τα χέρια. Αυτό το φαγάκι δεν πληρώνεται... Αυτά τα χρυσαφιά πουγκάκια δεν έχουν τιμή, γιατί τιμή δεν έχει ο κόπος! Γιατί εκτός από την τέχνη, έχει μεγαλό κόπο το μαντί, ακόμα κι ένα πιάτο ...

 

Καλά σας βράδια ...

 

Ε.-

 

 

Μόλις τελειώσει η βόλτα στη Μαγνησία, σας υπόσχομαι τη συνταγή...
Η γέμιση είναι από κρεατάκι ψιλοκομμένο.
Αλλά σας έχω και μια παραλλαγή μούρλια ... με χρυσή κολοκύθα και τυρί ...
Κι αν γιοκ τυρί, κολοκύθα, άχνη κι ένας αέρας κανέλλα ...