Τα καλαντίσματα της προσμονής...

Τα πικρά και κρυφά ...

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά

δεν έχομε παρηγοριά

κι αρχή καλός μας χρόνος

εξορίστηκεν ο κόσμος...

Κι εκεί που ήρτε ο Χριστός

ήρτε κεμαλικός στρατός

μες στην Μικρά Ασία

και μας κάναν εξορία.

Και που να στήσωμε φωλιά,

ωσάν τα έρημα πουλιά,

όλοι μας εκυνηγούνε,

και δε θέν' να μας εδούνε.

Στην Πόλη στην Αγιά Σοφιά,

θα στήσουμε καμπάνες

να βγουν τα μισοφέγγαρα,

να στηριχτούν λαμπάδες

να βγουν οι Τούρκοι απ' τα τζαμιά,

να φύγουν κι οι χοτζάδες...

να 'ρθουν τα ελληνόπουλα,

με Άγια και παπάδες...

Τότες θα 'χομε ελπίδα

πως θα πάμε στην πατρίδα.

Και του χρόνου, εις έτη πολλά...