15 Σεπτεμβρίου 2013

Μεγάλη μπουκουνιά κάμε, μεγάλη κουβέντα μη λες...

Φωτογραφία... μοναδικής φωτογραφίας



Την έλεγα "νενέ μου" σαν της εμιλούσα...
Την έλεγα "γιαγιά μου" σαν εμιλούσα γι΄αυτήν...
Τι γιαγιά, τι νενέ... Και γιαγιά και νενέ ήταν και γιαγιά και νενέ -ήταν- κι έμεινε... 
Αυτά! 
Ελπίζοντας πως απάντησα στην ερώτηση που μου τέθηκε...



Γύρισα! Ναι!
Λισ-μπόα όπως τη λένε οι δικοί της
Σαν σε όνειρο...
Ζεστός ο νότος, φωτεινός η ήλιος, καταγάλανος ο ουρανός, γλυκειά η Πορτογαλία, μες το χρώμα η Λισαβόνα, σούπερ-ύπερ συμπαθέστατοι οι άνθρωποί της, τρυφερός ο γάμος, όμορφη η παρέα, σύννεφο ο χορός, τέλειο το φαγητό, άψογο το πήγαιν΄ έλα! Δηλαδή, σχεδόν όλα καλά και σχεδόν τέλεια! Το σχεδόν παρεισφρύει γιατί τελικά ο διαθέσιμος χρόνος ήταν πολύ λίγος και η επιστροφή στη ρουτίνα, παρόλο το σύντομο του χρόνου, αποδείχτηκε τελικά λίαν δύσκολη!

Οι απίστευτοι "παρεισφρήσαντες"
καλεσμένοι.κι ακάλεστοι στο γάμο
Σύμβολο της Πορτογαλίας, o Gallo ή κόκκοκας
ή πετεινός
Χαρακτηριστικά: Περήφανος-μαχητικός


Της άξιζε πολύ περισσότερος χρόνος της Λισαβόνας! ΄Εφυγα με κάμποσες ελλείψεις. Αλλά όπως το λέω πάντα, καλύτερα να ΄χεις κάποια κενά ώστε, λόγο να ΄χεις να ξαναπάς... να τα γεμίσεις!


Πασχαλίτσα Πορτογαλίας -παράδοξη-
στο χρώμα της άμμου!!!


Καλώς σας βρίσκω!
Δεν ξέρω τι να σας πρωτογράψω! Σίγουρο το πως θέλω να σας γράψω για τη Λισαβόνα. Απ΄την άλλη όμως, μια μικρούλα τυχαία μα πολύ συγκινητική ανακάλυψη και μια μικρή παλιά  ιστορία απ΄τα χείλη της νενές μου, με γαργαλάνε τα μάλα και υπερβαίνουν την Λισαβόνα και τα διάφορα! Μένουν λοιπόν, τα παλιά...

Η ιστορία 
Αλώπηξ και καρκίνος

Αν σας κάνει εντύπωση ο τίτλος, το καταλαβαίνω απόλυτα. Λέξεις της καθαρεύουσας, λέξεις πομπώδεις και δη βγαλμένες απ΄το στόμα της γιαγιάς μου, ακατανόητο! ΄Οσο κι αν είμαι -λόγω ηλικίας- της καθαρεύουσας και της απλής καθαρεύουσας ποτέ δεν κατάλαβα πως η γιαγιά μου τις είχε εν χρήσει! Κι ήταν ο μπαμπάς μου εκείνος που πρώτος μου εξήγησε -πολύ πριν τα βιβλία- πως καρκίνος είναι το καβουράκι και αλώπηξ η αλεπού. Κι ήρθε σχετικά πολύ νωρίς η εξήγηση εξαιτίας της ξαδέρφης μου. Μεγαλύτερή μου -εγώ θα ήμουν τότε 4- κατά 3 χρόνια ήρθε και πολύ περήφανα μου ανακοίνωσε, πως εκείνη γεννήθηκε στα ψαράκια! Τόσο πολύ μου άρεσε η ιδέα, το να γεννηθεί κανείς στα ψαράκια, που την υιοθέτησα πάραυτα κι άρχισα να τριγυρίζω και να λέω πως κι εγώ γεννήθηκα στα ψαράκια. Τότε ήταν που ανέλαβε ο μπαμπάς μου! "Βρε μουσίτσα, σταμάτα πια, ψαράκια και ψαράκια! Δεν γεννήθηκες στα ψαράκια εσύ. Στο καβουράκι γεννήθηκες!" και μου εξήγησε πως δεν γεννήιθηκα στους/στα ιχθείς-ψαράκια, αλλά στο/στον καβουράκι-καρκίνος!  Κι ήταν αυτή νομίζω, η πρώτη και καλύτερη επαφή που είχα ποτέ με τα ζώδια!
Στις καλές του με φώναζε μουτίτσα ή κουκούτσι, ή σουσουράδα ή μαϊμού, ακόμα και τσαπερδόνα. 
Στις κακές του, στα νεύρα του, δεν με φώναζε, μάλλον γρύλιζε ένα κοφτό  "Ελένη" και κοκκάλωνα! Ε, ναι!
Στις καλές του, τον έπαιρνε χαμπάρι όλη η γειτονιά, ειδικά σαν έφτανε το μεσημέρι! (Μας) Σφύριζε, ειδοποίηση ότι φτάνει! Κι είχε ένα δικό του μοναδικό τρόπο να σφυρίζει! Τρόπος αναγνωρίσιμος από όλους κι από μακριά. Σφύριζε γλυκά, καλλιτεχνικά... έναν απόλυτα δικό του σκοπό!

"Κόρη μου, φορές και φορές στο ΄χω επεί πως αχρείαστες ολοσδιόλου είναι οι μεγάλες κουβέντες... Μη λες, κάμε... κάμε μεγάλα, λέγε μικρά... έτσι ήλεγε ο πάππος μου, έτσι κι ο κύρης μου και πατέρας μου, έτσι κι ο κύρης μου ο καλός... Ο πάππος μου, μας το ήλεγε σαν παραμύθι... μας εμάζωνε και μας το ήλεγε, σαν είμαστε παιδιά... κι εμείς εγελούσαμε γιατί μας το ήλεγε και μας το ξαναήλεγε κι ελέγαμε πως δεν εθυμότανε διόλου καλά και για τούτο μας ήλεγε τα ίδια και τα ίδια... είδε κι ας αναπαύεται μ΄όλους τους άλλους... ήκουε δα κι εσύ την ιστορία..."

" Μια φορά κι έναν καιρό, ένας καρκίνος μικρός σαν εξεχύλησε το ρυάκι βρέθηκε στο λειβάδι να ψάχνει και να στραβοπερπατεί δώθε-κει. Την ίδια ώρα, κατά τύχη, μια αλεπού εδιάβαινε και είδενε τον καρκίνο περπατεί στραβά κι αργά-αργά... τον επλησίασε και γελώντας τον περιέπαιξε... "Γιατί μπρε, του είπε, πας τόσο στραβά κι αργά-αργά;  Και για πες... πως πας... προς τα οπίσω ή προς τα εμπρός για προς τα δεξά ή προς τα ζερβά, ξέρεις"; Ο καρκίνος όμως ήτο αργός αλλά όχι ανόητος... και ευθύς της απεκρίθη... "τι σε νοιάζει εσένα... δεν με γνωρίζεις... δεν γνωρίζεις τη φύση μου... είμαι ευγενής κι αξιοπρεπής και τρέχω όταν θέλω... κι από σένα ακόμα κι απ΄όλους τους ομοίους σου τρέχω γρηγορότερα... ακόμα και στοίχημα βάνω με σένα ότι μπορώ να σε ξεπεράσω... αν το δέχεσαι"... "Και γιατί να μην το δέχομαι;" είπενε τότες η αλεπού... "Θέλεις να τρέξωμεν από Σμύρνης εις Αϊδίνιον ή από Μαγνησίας εις Πέργαμον;" " Α όχι", απεκρίθη ο καρκίνος... "ο δρόμος που λέγεις είναι μακρύς κι εγώ είμαι πολύ μικρός... αρκεί να τρέξομε κατά μήκος του λειβαδιού... μέχρι του άκρου αυτού..." . Η αλεπού βεβαίως κόρη μου συμφώνησε γελώντας κι ετοιμάστηκε και πήρε θέση και λέει του καρκίνου "άιντες... έλα δίπλα μου να ξεκινήσωμε στο εμπρός...".  Τότες ήταν που ο καρκίνος ματαμίλησε και της ελέει... "σου χαρίζω και προδρομή αλεπού... κι αν δεν το δεχτείς, τότες δεν καταδέχομαι κι εγώ να παραβγώ μαζί σου..." 

"Τί είναι η προδρομή νενέ;"

"Η προδρομή κόρη μου είναι το χάρισμα που κάνεις στον άλλο να μπει στο δρόμο πριν από εσένα... πως να στο είπω τώρα... να, ή  του χαρίζεις να σταθεί έναν πήχυ πριν από σένα ή τον αφήνεις να ξεκινήσει και μετά ξεκινάς εσύ... κατάλαβές το;" 

"Κατάλαβα νενέ... "

"Τί έλεγα μπρε μου... το ξέχασα..."

"΄Ελεγες πως ο καρκίνος είπε στην αλεπού πως θα της δώσει προδρομή...

"Α... "έστω ... και πόση θα είναι η προδρομή;" του λέει η αλεπού γελώντας... "θα είναι το μάκρος της ουράς σου" της απαντά σοβαρός-σοβαρός ο καρκίνος... "εσύ θα σταθείς μπροστά μου, θα τεντώσεις την ουρά σου κι εγώ θα σταθώ στην άκρη της... κι όταν φωνάξω εμπρός θ΄αρχίσομε το δρόμο..." "Είμαι σύμφωνη καθ΄όλα" είπε η αλεπού κι έστριψε στον καρκίνο τα νώτα της τεντώνοντας την ουρά της... απλώνει τη χηλή του αυτός κι αρπά μαλακά την ουρά της αλεπούς και φωνάζει "εμπρός".... Παρευθύς η αλεπού αρχινά το τρέξιμο και τρέχει όπως δεν είχενε τρέξει ποτές στη ζωή της... επαιζότανε η τιμή της βλέπεις και δεν ήθελε να διακι(ν)δυνέψει το παραμικρό... τρέχει, τρέχει... φτάνει στο ορισμένο σημείο και στρέφεται να ιδεί που είναι ο στραβοπάτης... "Πού είσαι λοιιπόν, καρκίνε; πολύ βραδύνεις πτωχέ... δεν σε βλέπω..."Τί σημαίνει τούτος ο λόγος αλώπηξ; Εσύ είσαι η βραδυκίνητος... Εγώ στέκομαι ακριβώς στο όριον που εβάλαμε... και σε περιμένω προ πολλού..." Η αλεπού ετρελλάθηκε... στρέφει και βλέπει τον καρκίνο να στέκεται πίσω της... δεν πιστεύει στα μάτια της κι αρχινά  να βλαστημά... "ο σατανάς άθλιε καρκίνε σ΄ήφερε εδώ... εσύ αλλού πατείς κι αλλού βαδίζεις... δεν ημπορεί, δεν γίνεται... μόνος σου παλιοχαϊβάνι να με εξεπέρασες... Χτυπά το πόδι, χτυπά την ουρά... "΄Αστα αυτά αλεπού και πλέρωνε..." της ελέει απτόητος ο καρκίνος...  κι η αλώπηξ τι να κάμει... πλερώνει το τίμημα, μαζώνει την ουρά στα σκέλια και φεύγει κατασυγχισμένη..."

"Βλέπεις ο βραδύς ο καρκίνος κόρη μου... δεν είπε, ήκαμε...  και βέβαια ήφταξε πρώτη η αλεπού αλλά όπως ήστρεψε τη μούρη της να ιδεί τον καρκίνο, να τον κοροϊδέψει... μα ήστρεψε κι η ουρά της... κι ήρθε η ουρά κοντύτερα στο όριο... αμ πως... έτσι βρέθηκε ο καρκίνος κοντύτερα στο τέρμινο... μωρέ εκέρδισε και ήτο και ξεκούραστος... η αλεπού τζάμπα ήτρεχε τόση ώρα... και τζάμπα στην ουρά τον ήτρεχε..." 


Καλά σας βράδια
Ε.-

Χωρίς λόγια
Ιδού λοιπόν! Αυτή η μικρή χιλιοειπωμένη ιστορία, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καινούργια. Στο μυαλό μου κάπου χωσμένη, είχε χρόνια και καιρούς να φανεί, προχθές όμως την ανακάλυψα στο βιβλίο που βλέπετε στις φωτογραφίες. ΄Ενα βιβλίο που έφερε ένα τρέμουλο στα χέρια μου κι  έκανε τα μάτια μου να δακρύσουν...  Βιβλίο για το δάσκαλο, παιδαγωγικό... Βιβλίο μνήμη, από τον αξέχαστο πολυαγαπημένο τόπο τους... 





Αλώπηξ και καρκίνος
Αυτή είναι η μικρούλα ανακάλυψη που με γύρισε πίσω στα περασμένα! Η ιστοριούλα της γιαγιάς μου με τις περίεργες λέξεις περιλαμβάνεται στο παλιό αυτό βιβλίο από εκείνους τους άλλους όμορφους χαμένους τόπους...





2 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Καλό φθινόπωρο σου εύχομαι Ελένη.
Και όσο λιγότερο μελαγχολικό, στους δίσεκτους καιρούς που βιώνουμε.

E.- είπε...

Εγώ πάλι σου εύχομαι ένα γλυκό μελαγχολικό φθινόπωρο...
ευχόμενη η μελαγχολία του να είναι απλά και μόνο φθινοπωρινή...

Καλά σου βράδια
Ε.-