4 Οκτωβρίου 2011

Ανθρώπινο το να παραπονιέσαι, απάνθρωπο το να γκρινιάζεις...

΄Ενα σήμερα ... σχεδόν σαν χτες
΄Ενα χθες ... σχεδόν σαν σήμερα
Τρίτη βράδυ...
Ο καιρός άλλαξε κι ήρθε λέει στα συγκαλά του.
Μέχρι χθες ο ήλιος έλαμπε ανενόχλητος, ξεπερνώντας κατά κατιτίς πολύ τις ντόπιες κανονικές μέσες και συνήθεις θερμοκρασίες για Οκτώβριο μήνα, σύμφωνα βέβαια με τα λεγόμενα της εδώ ΕΜΥ. Λύσσαξε για ΕΜΥ ...

Πες-πες λοιπόν αυτοί, να ΄σου κι αυτός κι είπε
" άει να πάει ..."
και για να μην τους παιδεύει, μπερδεύει και διαψεύδει άλλο,
συνεκάλεσε -ως πρόεδρος την επιτροπή του- κάτι από σύννεφα, κάτι από ψύχρα, κάτι από βροχής ψιχάλες και να μας εμάς να εμπίπτουμε στις κρύες ντόπιες θερμοκρασίες της εποχής, ομαλές κατά την ΕΜΥ, ανώμαλες κατ΄εμάς ...

Σαν τον καιρό, ξανά και ξανά, πάλι και πάλι, όλα αλλάζουν,  ακόμα κι εμείς.
Κι ενώ ο καιρός ξαναπαίρνει τις ίδιες μορφές, σύννεφα, βροχή, ήλιος, ζέστη ...
Εμείς ...
οι μεν, σαν το καλό κρασί παλιώνουμε και γινόμαστε καλύτεροι ...
οι δε, σαν το κακό κρασί, παλιώνουν κι αυτοί, αλλά αυτοί γίνονται ξύδι ...
΄Οχι ότι το ξύδι είναι κακό, ίσα-ίσα και χρειαζούμενο είναι κι απαραίτητο ... μόνο να, η γεύση του ενοχλεί, δεν πίνεται, δεν κατεβαίνω παρ΄εξόν κι αν σας διατρέχουν κοιλιακά προβλήματα.
Δεν το ξέρετε; Απαράδεκτοι! Λοιπόν, εκτός από τη γνωστή χρήση του για θυμωμένους, τις καθαριστικές του ιδιότητες, την αντιψειριακή του και λαμπυριστική του χρήση επί της κόμης κατέχει και τη θέση φαρμάκου στα κιτάπια της γιαγιάς μου ... Μια κουταλιά της σούπας ξύδι σε περίπτωση κοιλιακής καταρροής, μπαμ και κάτω φυσικά, σταματάει την καταρροή κι επαναφέρει σε τάξη το αποχετευτικό σας σύστημα ...
Μα τι γράφω! Ξεκινώντας άλλα είχα στο μυαλό μου να γράψω. Αλλά ξύνισα ...
Ο καιρός και οι φωτογραφίες φταίνε, κυρίως αυτές. Αυτές του σήμερα και του χτες ... 

΄Εχω μείνει βλέπεις πίσω στις φετινές διακοπές, έχω μείνει εκεί, απέναντι, κόλλησα ... και τρελλαίνομαι ...
Θα έπρεπε να συνεχίσω να σας γράφω για τα Αλάτσατα. Να σταματήσω να πετάγομαι μια εδώ και μια εκεί και να βάλω σειρά σκέψεις και γραφόμενα, μόνο που όσο κι αν το θέλω δεν τα καταφέρνω. Είχαν ήδη αρχίσει τα μάτια μου να θολώνουν, κι αν συνέχιζα τη βόλτα στα Αλάτσατα και στα σοκάκια τους θα κατέληγα να ρίχνω πάλι το κλάμα της ζωής μου. Θα ΄ρχιζα να σας γράφω για μια αγάπη ατέλειωτη, μια αγάπη δίκοπη, αγάπη μοιρασμένη. Θα σας έγραφα για τον Καζίμ... Πρέπει όμως πρώτα να βρω τα λόγια ...

Αποφάσισα λοιπόν ν΄αφήσω τα Αλάτσατα κι είπα να πεταχτώ μέχρι τα Βουρλά.
΄Αδικος κόπος! Ο ίδιος κόμπος, η ίδια συγκίνηση κι εδώ ...

Μια ματιά στις φωτογραφίες του χτες και του σήμερα φτάνει ...
Στην πρώτη, το χτες παλιωμένο, ξεθωριασμένο ...
Να στέκει και να μην στέκει, να προσπαθεί να σταθεί, να γέρνει και σαν να κλαίει ...
Στη δεύτερη, το σήμερα, αναπαλαιωμένο, ξαναχρωματισμένο, με την ίδια απαράλλαχτη μορφή,  και πάνω στο χτες να στέκει ... Στα ίδια, πάνω, δοκάρια, στις ίδιες κολόνες...
Παράθυρα, πόρτες, καμάρες, στο ίδιο σημείο, στραμμένα στον ήλιο ... και ν΄αγναντεύουν εκείνο το απέναντι. Το πεθυμυσμένο απέναντι που όχι γιατί ήθελε αλλά που λόγω της φτώχειας του τους είχε διώξει ... Το απέναντι που -στα δύσκολά τους- θα τους απογοήτευε κι άλλο ακόμα ...

Λέω να σταματήσω εδώ...

Ε.-

Συγκινούμαι εύκολα τελευταία ...
Λέτε να φταίει η ηλικία;




Δεν υπάρχουν σχόλια: