΄Οπου δίνουν φαΐ και λεφτά να κάθεσαι, όπου δίνουν ξύλο φεύγε...

10.10. Ευλαμπίου και Ευλαμπίας
11.10. Φιλίππου
12.10.  Ανδρονίκου (Πρόβου και Ταράχου, ονόματα κι αυτά)

Κακή αρχή και κακή ιδέα είχα, βάζοντας σε κάθε μια από τις αναρτήσεις μου μια απ΄τις τόσες παροιμίες που έλεγε συχνά-πυκνά η γιαγιά μου...
΄Ολες μού την θυμίζουν... κι όταν τη θυμάμαι μελαγχολώ και, μου λείπει ...
Κι όλο πιάνομαι απ΄τις θύμησές της, απ΄τις ιστορίες της και τις περιπέτειές της κι όλο στα περασμένα ξαναγυρίζω. Κι είναι τα περασμένα γλυκά, γεμάτα τρυφερότητα... Γεμάτα απ΄τον μπαμπά μου, απ΄τη μαμά μου, τις νερατζιές στη γειτονιά μου, σχολικές ποδιές, νεανικά τρυφερά και άδολα φλερτάκια, μια ντίσκο, το μόνο μέρος της Αθήνας που έπινες τότε καφέ καπουτσίνο... Ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου έφυγαν. Οι νερατζιές υπάρχουν ακόμη μα ελάχιστα τώρα πια ή και καθόλου. Οι σχολικές ποδιές χάθηκαν και το μπλε τους, δεν ξεχειλίζει κάθε μεσημέρι τους δρόμους. Τα φλερτάκια μου ξεθώριασαν, άσπρισαν. Ντίσκο γιοκ εδώ και χρόνια κι ο καπουτσίνο παντού ...

Τα βλέπετε; Να τα πάλι τα νοσταλγικά και τα μελαγχολικά ...
Αμ, το ΄ξερα ...

Κι όμως αλλού οι νερατζιές ανθίζουν πάντα! Και μάλιστα στην ώρα τους! Και πολύ!
Φτάνοντας στη Σμύρνη, για πρώτη φορά, πέρσι, ασημένια μεσάνυχτα Σαββάτου, τέλος Μάρτη... ένιωσα να πνίγομαι! Θες γιατί ήταν η πρώτη φορά, θες γιατί το φεγγάρι ήταν ολόγιωμο; ΄Επνεε και μια αύρα μυρωμένη! Να ένα, τόσο δα αεράκι ήταν, μες τη ζαλάδα ...
 Θες να ΄ταν οι ερατζιές και οι λεμονιές που ήταν πάνω στο μπουμπούκιασμα;