Τα μισά απ΄αυτά που κάνουμε τα κουμαντάρει η τύχη, τ΄άλλα μισά ο χρόνος ...

Το -σχεδόν τότε ή προχτές- το χτες-πέρσι

Το σήμερα ... στη θέση του χτες και του τότε προχτές ...

Χμμμμμμμ ... είχαμε μείνει, είχαμε μείνει ...

Α ναι, στο χτες ...

Στα Βουρλά ...

Γιαγιά μου καλή,

Τελικά δεν φάνηκες ...

Πήγα μόνη στα Βουρλά ... Ξέρεις, Ουρλά τα λένε σήμερα.

Γύρισα τα σοκάκια μία, δύο, τρεις ...

Ξανά και ξανά, πάλι και πάλι ...

Πέρασα μπρος απ΄την προκυμαία, κάθισα στον διπλανό καφενέ, παρήγγειλα καφέ, ατένισα απέναντι... Θα ήθελα τόσο πολύ να τον έπινα στον καφενέ του Ξύστρη, εκεί που μου ΄λεγες -ντελικανής τότε- πως τον έπινε ο παπούς, αλλά αδύνατον! Ο καφενές, αν και δεν είμαι σίγουρη για το κτίριο, είναι από πέρσι υπό ανακαίνιση. Θαυμάζω το πόσο προχώρησαν μέσα σ΄ένα χρόνο την ανακαίνιση. Δεν ξέρω καν αν θα γίνει πάλι καφενές, μόνο το εύχομαι ... ΄Οτι πάντως και να γίνει, θα ΄χει την ίδια όψη, τα ίδια δοκάρια, τις ίδιες κολόνες, παράθυρα, πόρτες ... ΄Ετσι βλέπεις το αποφάσισε ο καταλύτης χρόνος. Κράτησε τις κολόνες, τα δοκάρια, τα παράθυρα ... κι εκεί πάνω ξανάρχεται, κακός θριαμβευτής! Αν τα είχε πάρει όλα μαζί του ...

Να τα είχε πάρει ή όχι ... δεν ξέρω τι θα προτιμούσα.

Αν τα είχε πάρει, θα χανόμουν ... θα ΄χανα μνήμες, δεν θα ΄χα άκρες

Δεν τα έχει πάρει και χάνομαι ... ανάμεσα σε μνήμες, άκρες, συγκίνηση, μελαγχολία, θλίψη ...

Πίνοντάς τον, όχι φυσικά στον καφενέ του Ξύστρη, σκεφτόμουν...
Να λυπάμαι ή να μη λυπάμαι ...
Να λυπάμαι γιατί τα έχουν δικά τους και τα κάνουν ότι θέλουν; ΄Η να λυπάμαι γιατί τα στήνουν πάνω στα ξεστημένα;
Να μη λυπάμαι γιατί ακόμα κι έτσι είναι δικά μας κι αυτό δεν μπορεί με τίποτα ν΄άλλάξει; Να μη λυπάμαι γιατί ο Ξύστρης δεν θα ξανάρθει ποτέ πίσω, το ίδιο κι ο παπούς μου;
Δεν μπορώ ν΄αποφασίσω τώρα...

Τώρα, το μόνο που ξέρω είναι ότι, φορές-φορές λυπάμαι και φορές-φορές δεν λυπάμαι ...

Αν κάποτε -που δεν το βλέπω- αποφασίσω, θα σας κρατήσω ενήμερους.

Προς το παρόν πάντως ψάχνω, και ονειρεύομαι ...

Ε.-