Λεκέ που βγάζει το νερό, να μη τον συλλογάσαι ...

 

Καφές τέλος, μέχρι ρανίδος. Σερουχάν Πάρκο τέλος. Βίρα για μια βόλτα στα παραδίπλα σοκάκια. Ξεκινώ, νοσταλγώντας ήδη τον καφέ.Το πρόγραμμα ελεύθερο, αλλά πολλά ακόμα να δω ... παλιά και διάφορα όμορφα κρύβει η λιοπράσινη Μανησιά. Κάπου κοντά βρίσκεται  η Νιόβη, κάπου δίπλα η Κυβέλη και κάπου πέρα τα απομεινάρια μιας ζωής κατοπινής ...

 

Κυβέλη... ή Ρέα ή Κυβήδη ή ΄Αγδιστις... Η κύρια λατρεία της κοντά στο Σαγγάριο ποταμό, πάνω στο όρος Δίδυμο, πάνω στο βράχο ΄Αγδο και το άντρο της εκεί. Και μέσα στο άντρο το αρχαιότερο άντρο της Κυβέλης, αντί αγάλματός της, ένας ακατέργαστος λατρευτικός βράχος, ένας λίθος! Θεά της άγριας φύσης, των δημιουργικών δυνάμεων, της γονιμότητας ... Μεγαλειώδης η φύση που την τριγυρίζει, μεγαλειώδες το βουνό, κάτι από παραπάνω γόνιμος ο κάμπος της Μανησιάς. Πώς να μην μείνει για πάντα στο Σίπυλο;



Για πάντα στο Σίπυλο...

Κι οι δημιουργικές δυνάμεις; Να ήταν μήπως οι Θεσσαλοί που την πρωτοκατοίκησαν, την πρωτοκαλλιέργησαν, της έδωσαν ζωή; ΄Η μήπως οι δουλευτάδες ΄Ελληνες που έζησαν εκεί, που την έκαναν πόλη πλούσια και ζωντανή, παραγωγική, εμπορικό σταθμό και κέντρο, που την περπάτησαν και την ζωγράφισαν μ΄εκκλησιές, με σκολειά  και που την αγάπησαν μ΄όλη τη δύναμη των ψυχών τους; ΄Η να ΄ταν μήπως οι Αμαζόνες... εκείνα τα ατίθασα θηλυκά με τα φανατηφόρα τόξα που έβαζαν τους άντρες να κάνουν τα παρακατιανά και να προσέχουν τα παιδιά;

 

Κυβέλη και Νιόβη ... Κι οι δυο εκεί ...

Ο ΄Ομηρος στην Ιλιάδα, αναφέρει πως η Νιόβη στέκεται στα πόδια του Σίπυλου, εκεί που κοιμούνται οι νύμφες, μετά το χορό τους στις όχθες του Αχελώου. Η Νιόβη θρηνεί για την καταστροφή που της έστειλαν οι θεοί... 

Κι ήταν η Νιόβη πριγκίπισσα, του Βασιλιά Τάνταλου κόρη κι ήρθε από το Σίπυλο στις Θήβες μιας και παντρεύτηκε τον βασιλιά Αμφίωνα. Ο Αμφίωνας έπαιζε τόσο όμορφα λύρα, που μάγευε τα δένδρα και μετακινούσε βράχους πελώριους. Έτσι μάλιστα λέγεται πως ξανάχτισε τα τείχη των Θηβών, μετακινώντας, με τη λύρα του, τους βράχους. Το ζευγάρι απέκτησε έξι γιους και έξι κόρες. Και περηφανεύτηκε η Νιόβη πως είναι πιο καλή απ΄τη Λητώ που είχε μόνο δυο δίδυμα, τον Απόλλωνα και την ΄Αρτεμη... μμμμ... κι ας ήταν παιδιά του Δία. Κι αυτή η αλαζονεία της την έφαγε. Η Λητώ θύμωσε, το είπε στα παιδιά της κι αυτά με μια βροχή από βέλη, σκότωσαν όλους τους γιους της Νιόβης. Απελπισμένος ο Αμφίωνας αυτοκτόνησε. Μα η Νιόβη παρ΄όλα αυτά εκεί αμετανόητη. Κι έτσι, ο Απόλλωνας κι η Άρτεμις σκότωσαν και τις κόρες της. Κι η θλίψη συνεπήρε τη Νιόβη κι ήταν τόσο μεγάλη που ο Δίας τελικά τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε πέτρα.
 
Πώς όμως το πέτρινο ομοίωμα της Νιόβης βρίσκεται στο Σίπυλο και όχι στις Θήβες εκεί που συνέβη το όλο αυτό το κακό; Ε, λοιπόν, ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος το εξηγεί να πως ...΄Ενας ισχυρός ανεμοστρόβιλος σήκωσε τη Νιόβη και τη μετέφερε πίσω στα χώματά της, στην πατρίδα της. Την απόθεσε στα πόδια του Σιπύλου να θρηνεί  ... όπου θρηνεί ακόμα ...

 

 

 

 

 

Κι οι ντόπιοι, θα σας το ορκιστούν, πως την έχουν δει να κλαίει ...

 

Καλά σας βράδια...

Ε.-

 

Κι αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος στη Μανισά θυμηθείτε ... για να δείτε τη Νιόβη σταθείτε δεξιά ή αριστερά, στο πλάι της... και θα τη δείτε (πιο) καθαρά.

  

Το δάκρυ της Νιόβης

Ένας παράξενος σχηματισμός βράχων στο Σίπυλο της Μικράς Ασίας φέρεται να απεικονίζει τη μητέρα της φυλής των Ελλήνων που ένα φυσικό φαινόμενο την κάνει να... συγκινείται και να ... δακρύζει.

Η Νιόβη, ζει...

μεταμορφωμένη σε Βράχο στο βουνό Σίπυλο της Μικρός Ασίας. Κάτι ανάμεσα σε Παναγιά που θρηνεί κι αρχαίο είδωλο, επέζησε 3.000 χρόνια, σεισμούς, καταποντισμούς και βαρειές κι αντίξοες καιρικές συνθήκες. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Νιόβη ήταν η μητέρα της φυλής των Ελλήνων. Η μυκηναϊκή δυναστεία του Αγαμέμνονα καταγόταν από τον πατέρα της Νιόβης, τον Τάνταλο, που κάποτε βασίλευε σε μια μυθική χώρα, μια τοποθεσία γύρω από το όρος Σίπυλο στη Μ. Ασία. Ο παράξενος σχηματισμός των βράχων, που απεικονίζει τη Νιόβη, έχει διαμορφωθεί εντελώς από τα στοιχεία της φύσης. Μοιάζει με μια γυναίκα που θρηνεί...με μαλλιά λυτά, μπερδεμένα, σκυμμένη προς τα μπρος και έμε κφραση αβάστακτης αγωνίας και λύπης. Κοιτώντας τη από διαφορετικά σημεία μπορείτε να δείτε το θλιμμένο της βλέμμα και διάφορες λυπημένες εκφράσεις του προσώπου της. Μα τα δάκρυα της Νιόβης; Πώς εξηγούνται; Και μάλιστα το καλοκαίρι καιρό, όπως λένε οι ντόπιοι κι όπως αναφέρει ο θρύλος; Η πιο λογική εξήγηση είναι ότι το χιόνι που μαζεύεται στην κορυφή του βράχου τον χειμώνα, έλιωνε την άνοιξη και κυλούσε σαν δάκρυα...

΄Αραγε, θρηνεί για τα παιδιά της ή μήπως η Νιόβη θρηνούσε για τη Μικρά Ασία; Για το κακό που έμελλε να γίνει... Σαν τους ΄Ελληνες που ακόμα (τη) θρηνούν ...
Και το κακό έγινε ... Κι ήταν απέραντα μεγάλο...