Ο καθένας για λόγου του, ο Θεός για όλους ...

13 Σεπτέμβρη χθες ...

14 Σεπτέμβρη σήμερα ...90 χρόνια πριν ...

΄Αρχισε χτες 13, σήμερα, του Σταυρού συνεχίζεται ...
 

Το γιαγκίνι κατατρώει τη Σμύρνη ... μέχρι να μείνει μόνο η στάχτη ...

Μια φωτιά που δεν θα σβήσει ποτέ ...

 

 

Είναι μια μοναδική φωτιά! Η φωτιά της αγάπης της ...

Της αγάπης που τής είχαν εκείνοι που ανελέητα κάηκαν μαζί της, της αγάπης που τής είχαν εκείνοι που χωρίστηκαν απάνθρωπα στις στάχτες της, της αγάπης εκείνων που την έκαναν καταφύγιο και έζησαν μαζί της στην άλλη μεριά της ίδιας θάλασσας! 

 

" Η ίδια θάλασσα μάς χωρίζει κόρη μου. Είναι μια παρηγοριά κι αυτό... Τι να πούνε αυτοί που ξεμάκρυναν πολύ περισσότερο από μένα; Εγώ ξέρω πως τα Βουρλά είναι εκειδανά καρσί απέναντι.

Η ίδια θάλασσα

 

Ξέρω πως η ψυχή του πατέρα μου στέκει κάπου εκεί. Μπορεί και να φυλάει το σπίτι μας... Θα κουράστηκε μόνο να περιμένει  και να φυλάει το σπίτι. ΄Οπως κουράστηκε κι η μάνα μου να αναμένει πως θα ξαναπάει εκεί, στη γη της, στο σπίτι της ... και πως θα τον ξαναβρεί. ΄Ισως πάλι να ΄ναι μαζί περίπατο στη Σκάλα ...

Βουρλά - Η Σκάλα

 

Α, βέβαια! Κυριακές και σκόλες, το πρωί εκκλησία μα το απόγιομα, απαραίτητος ο περίπατος στη Σκάλα. ΄Ολοι με τα καλύτερά μας ντυμένοι, περιποιημένοι, καμαρωτοί. Ευκαιρία να στολιστούν οι γυναίκες τα τζοβαΐρια του αρραβώνα, να καμαρώσουν οι άντρηδες και πατεράδες, να γλυκοκοιτάξουν οι νιότεροι ... Να γλυκάνουν οι παππούδες τα εγγόνια, να χασκογελάσουν οι φιληνάδες... Ασυννέφιαστες Κυριακές... εξόν κι είχε τύχει κακό ... Πριν πέσει η μέρα, είχαν την τιμητική τους τα σοροπιαστά, τα καϊμάκια κι οι ντουντουρμάδες. Πέφτοντας το φως, παίρναν σειρά τα κρασάκια, τα τσίπουρα και τα μεζεδάκια ..."

 

 

 

 

 

 

 

 

Λυπάμαι που δεν μπορώ να συνεχίσω. Η μέρα σήμερα είναι δύσκολη ...Θέλησα να ξεφύγω από τη φωτιά, θέλησα να την απαλύνω ... να σκίσω τον καπνό και να πάω μια βόλτα Κυριακή στη Σκάλα στα Βουρλά ... Μα είν΄ η μέρα τέτοια που δεν μ΄αφήνει ... ΄Η μήπως  είναι η καρδιά μου που δεν μ΄αφήνει  ...
 

Η φωνή της γιαγιάς μου λυγάει και σπάει σαν μιλάει για την καταστροφή, όσο κι αν εκείνη δεν την έζησε... Λυγάει απ΄τα δάκρυα όσων την έζησαν και όσων η ζωή έγινε στάχτη μαζί της ... Λυγάει απ΄τις θύμησες τις δικές της... κι απ΄τα δικά της δάκρυα ...
Λυγίζει η φωνή της, λυγίζω κι εγώ ...

 

 

Καλά σας βράδια

 

Ε.-

 

 

Τετάρτη και 13 άρχισε το μαρτύριο, και του Σταυρού, 14, σταυρώθηκε ένας λαός ολάκερος, μια αγάπη και μια πίστη!

 

Εκείνη η φωτιά, που στη Σμύρνη, έσβησε όταν όλα έγιναν στάχτη,  δεν έσβησε και δεν θα σβήσει ποτέ! 

Εκείνη η φωτιά απ΄τη Σμύρνη, εκεί έσβησε.  Εδώ όμως δεν θα σβήσει ποτέ!

΄Οπως ποτέ δεν σβήνει η φωτιά της μοναδικής, άδολης κι αληθινής αγάπης! 

Μα τέτοιες αγάπες δεν υπάρχουν πια! Ούτε στα δάχτυλα τού ενός χεριού δεν μετριούνται!

 

Εξόν απ΄την αγάπη της μάνας!

Μία η μάνα, μοναδική η αγάπη της!

Αγαπάει η μάνα όλα τα παιδιά της όσα κι αν έχει ...

Τα παιδιά της όμως την έχουν μία και μοναδική ... και μοναδική η αγάπη που τής έχουν !

 

Μία κι η Σμύρνη και σα μάνα αγαπούσε όλα τα παιδιά της ...

Και τα παιδιά της όμως μία την είχαν -και την έχουν- και μοναδική!

Και μοναδική -και για πάντα- η αγάπη τους γι΄αυτήν ...