Ζεις δίχως να σ΄αγαπούν, δίχως να αγαπάς δεν ζεις

Πιο νότια ...

Λιβίσι ... ή Κayakoy ... Λιβίσι ή Βραχοχώρι ...

ή μήπως

τα Σπίτια που κλαίνε   ... 

  

Παράθυρα μάτια κενά, εμπατές στόματα πεθαμένων, τοίχοι φιγούρες νεκρών ... χίλια δείγματα ζωής χωρίς ζωή καμία...

  

Και τα σπίτια μες στη μοναξιά, κλαίνε τη μοναξιά τους...





Ζωή καμιά παρά ... ένα δέντρο



Είχε απ΄όλα το Λιβίσι, νερά, εκκλησιές, σχολειά ...

Στον περίβολο της εκκλησιάς
τα βότσαλα διαλεχτά
στολίδι ή τέχνη ...



Η Παναγιά ...



Η καρδιά της Παναγιάς ... αγάπη γεμάτη

Και στο πλάι του, εδώ στα παραπίσω, πιο μέσα από τα βλέμματα  ...

 Απ΄τη διπλανή δάφνη, ένα κλαράκι έκοψα... και μαζί μου το πήρα ... και το ΄φερα στην εκκλησιά του Αϊ Νικόλα των Μύρων ...

Κερί δεν υπήρχε ν΄ανάψω...

Ξωκκλήσι

Βρύση στο έμπα του χωριού, καλοσώρισμα των ξένων στο Λιβίσι

Το Σχολειό

Τα σπίτια στο Λιβίσι δεν κατοικήθηκαν ποτέ ξανά ...

Πρώτα μελαγχόλησαν, μετά περίμεναν ...
Περίμεναν πολύ και τελικά στοίχιωσαν ...
΄Εμειναν άδεια, έρμα, μοναχά, ...
΄Αλλοι λένε πως δεν κατοικήθηκαν γιατί οι Γιουνάν - ΄Ιωνες, πριν φύγουν εφαρμακώσαν τα νερά ...
΄Αλλοι λένε πως από σέβας ...
΄Αλλοι λένε πως φοβηθήκαν την Παναγιά, τους Αγίους ...

Δεν φοβήθηκαν όμως να ξηλώσουν μηδέ τα παράθυρά του μηδέ τις πόρτες του. Κι ότι μπορούσαν άλλο να πάρουν το πήραν ... Τί άλλο είχε μείνει; 
Τού είχαν πάρει τη ζωή ...

Τα σπίτια στο Λιβίσι ... κλαίνε ...
κλαίω κι εγώ ...


Καλά σας βράδια

Ε.-

Το Λιβίσι ... είναι η αρχαία Καρμυλησσός. Η παρουσία των Ελλήνων εκεί χρονολογείται από το 14ο αιώνα, εποχή Βυζαντίου. Πολλοί απ΄αυτούς που το κατοίκησαν, ήταν από τη Ρόδο και το Καστελόριζο. Κάποτε το χωριό είχε δικό του νοσοκομείο με πέντε γιατρούς, τρία φαρμακεία, δημοτικό σχολείο και βιβλιοθήκη. Πριν αρχίσουν οι διωγμοί, οι Έλληνες ήταν 6.500 και μόνο 500 οι Τούρκοι.

Σήμερα στην Κάτω Ενορία βρίσκεται η Κάτω Παναγιά, αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου. Στο κέντρο του χωριού υπάρχουν δεκάδες ιδιωτικά εκκλησάκια, δείγμα του πλούτου μα και της θρησκευτικότητας των Λιβισιωτών. Στην Πάνω Ενορία είναι ο βυζαντινός ναός των Ταξιαρχών. Εκκλησάκια κι εκκλησάκια υψώνονται στις κορφές των μικρών γύρω λόφων. Η βόλτα στο Καγιάκιοι και στις εκκλησιές του, σε κάνουν να νομίζεις πως έφτασες την επομένη ενός καταστρεπτικού σεισμού! Γδαρμένες αγιογραφίες,  ιερά λεηλατημένα, μισοκατεστραμμένα τα βοτσαλωτά δάπεδα. Εικόνα συγκλονιστική ... σου κόβει την ανάσα, σου πονά η καρδιά. Τα με τέχνη πετρόχτιστα  εγκαταλελειμμένα σπίτια, εκκλησιές και ότι άλλα κτίσματα, τέλεια αμφιθεατρικά χτισμένα, στις πλαγιές των γύρω λόφων, σε κάνουν να σκεφτείς το πόσο σεβόντουσαν ο ένας γείτονας τον άλλο... Κανένα σπίτι δεν μπαίνει εμπόδιο στο άλλο κι η θέα μένει ελεύθερη στα μάτια όλων ... Σκαρφαλωμένα τρυφερά το ένα πλάι στ΄άλλο, φιλοξενούσαν προκομένους δουλευτάδες ... Σήμερα ο κάθε επισκέπτης που θα περάσει δεν θα τα ξεχάσει ποτέ. ΄Οπως αυτοί που τ΄άφησαν πίσω τους ... Εκεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κάθε ταξιδευτή, ξετυλίγεται ένα κομμάτι νήμα απ΄την ιστορία της Ελλάδας, η Μικρασιατική Καταστροφή κι η ανταλλαγή. Δυο δυνατές στιγμές που ακολουθούν η μια την άλλη ... ΄Οταν οι Έλληνες – ίσως και κάποιοι λίγοι ξένοι – αντικρίζουν τα σπίτια που κλαίνε, τις ερειπωμένες εκκλησίες, τις στερεμένες κρήνες που όμως στέκουν όμως ακόμα όρθια, στητά όμως χωρίς ανάσα  ... η καρδιά τους χτυπά τόσο δυνατά που σχεδόν πονά ... 


΄Ετσι ένοιωσα τη δική μου ... να πονά ... 

Σε χρώμα κίτρινο ...
της ζήλειας λένε το χρώμα, άλλοι το λεν΄ του μίσους...

Μοναξιάς ... οστεοφυλάκιο ...  

΄Οσο για το οστεοφυλάκιο της Κάτω Παναγιάς...