Ιανουάριος, Σάββατο 8
Από σήμερα μόνη ...
Γιορτές τελείως τέλος! Μόνο στη Σμύρνη ή εκεί γύρω τέλος πάντων ακόμα κρατούσε η γιορτή ... Σαν σήμερα εκεί μια γιορτή ακόμα κι ήταν η μέρα της μαμής! ΄Η η μέρα της Μπάμπως! Τώρα πως κατέληξε η Μπάμπω φόβητρο για τα παιδιά δεν ξέρω. Α, ναι, ναι, ναι, σίγουρα σαν σήμερα γιόρταζαν τη μαμή! Μόνο να με συγχωρείτε-όσα συγκράτησα γράφω- κι αυτά όπως τα θυμάμαι αφού τις πιο πολλές φορές ούτε πολύ-πολύ το τι γινόταν γύρω μου πρόσεχα ούτε και το μυαλό μου σε κείνα τα δρώμενα είχα! Το μυαλό των 16, 17, 18 δεν είχε να κάνει με έθιμα και παραδόσεις! Δυστυχώς! Τώρα μετανιώνω αλλά είναι αργά! Το νήμα χάθηκε ... Και πάλι καλά που και οι δυο μου οι γονείς ήταν κι οι δυο από κείνες τις μεγάλες πατρίδες! Και πάλι καλά που τα τηρούσαν τα αντέτια (έθιμα)! Και πάλι καλά που θυμάμαι και τόσα! ΄Εχει μείνει άραγες κανείς να τα εξιστορεί και να θυμάται;
Και στη Σμύρνη έβγαιναν σήμερα οι γυναίκες -κυρίως οι εν ηλικία αναπαραγωγής- κι επισκέπτονταν τη μαμή. Και της πρόσφεραν δώρα που είχαν να κάνουν με τη δουλειά της. Μα κουβαλούσαν μαζί τους και "νοικοκυράτα" όπως τα έλεγαν δηλαδή φαγάκια και γλυκάκια και ποτάκια! Κι ήταν η μαμή καθιστή καμαρωτή σε θρόνο, στολισμένη με λουλούδια! Κι όταν ήταν όλες παρούσες να κι έφταναν οι όσες είχαν ήδη παιδιά κι είχαν χρειαστεί τις υπηρεσίες της μαμής και γινόταν τότε ένα γλέντι τρικούβερτο! Κι όλοι οι άντρες μέσα! Κανένας αρσενικός δεν τολμούσε να ξεμυτίσει τη μέρα αυτή γιατί αλίμονό του και τι θα πάθαινε αν έπεφτε στα χέρια των γυναικών! Και κατά το ξημέρωμα ... στο τσακίρ κέφι πια, οι γυναίκες έβαζαν τη μαμή στον αραμπά και έβγαιναν και πήγαιναν πομπή στην πλατεία που συνήθως είχε μια βρύση-δείγμα φιλοξενίας- να ξεδιψούν ξένοι και οδοιπόροι. Κι εκεί κατάβρεχαν τη μαμή κι έλεγαν αστεία τσουχτερά κι αντάλλασαν πονηράδες!
Κι όσο αν είχαν τελειώσει οι γιορτές τόσο και κάθε μέρα -όσο πάει όλο και πιο σίγουρο μου φαίνεται- κάτι έβρισκαν για να τις συνεχίσουν, για να γελάσουν, για να ζήσουν!
Μη φανταστείτε ότι δεν είχαν δυσκολίες και πως όλα τούς ήταν ρόδινα! ΄Οχι!
΄Ηξεραν! Μάθαιναν πως με το κλάμα και τη μιζέρια, τη γρίνα και την παράδοση τίποτα δεν καλυτερεύει και τίποτα δεν αλλάζει. Γι΄ασπίδα είχαν το γέλιο τους και για δύναμη την αγάπη! Είχαν δυο χέρια, δυο μάτια, δυο πόδια και μια καρδιά κι αυτά τίποτα δεν μπορούσε να τ΄αλλάξει!
Από σήμερα μόνη ...
Γιορτές τελείως τέλος! ΄Εφυγε και το μικρό μου σήμερα και καλά έφτασε, άρα όλα καλά.
΄Εφυγε κι η χριστουγενιάτικη διακόσμηση απ΄την πόρτα μου, απ΄το τραπέζι και τα παράθυρα! Κι έμεινα μόνη. ΄Εφυγαν κι οι 3 μάγοι και τα μικροσκοπικά λαμπιόνια και τ΄αστραφτερά φωτάκια! Εκείνα τα τόσα δα φωτάκια! ΄Οτι σ΄αυτές τις γιορτές αγαπάω περισσότερο και που μου θυμίζουν μακρινά άστρα! Μακρινά μα που στις γιορτές γίνονται κοντινά τόσο που μπορείς να τα πιάσεις! Αστράκια που δεν έχουν να κάνουν με τίποτα μ΄εκείνα τα επιστημονικά άστρα! Γιατί για μένα άστρα, αστέρια κι αστράκια, οι ελπίδες είναι! Και τα όνειρα του καθενός ... από μας! Γι΄αυτό και δεν μπορούμε να τα πιάσουμε!
Ναι μωρέ ... ΄Ολοι είμαστε στον ίδιο λάκκο! Αλλά μερικοί από μας -ευτυχώς; ακόμα- κοιτάζουμε τ΄άστρα!Καλύτερα -νομίζω- απ΄το να κοιτάζεις τη λάσπη ε;
Καλά να ΄στε όπου και να ΄στε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου