Πέρσι τέτοια μέρα είχα ξεκινήσει, δεν το πίστευα κι όμως πετούσα!
Σμύρνη, Αθήνα, Κουπόνια, Καισαριανή ...
Τέτοια ώρα ήταν ...πετούσα ...για εκείνη την εκεί, τη μαγεμένη εκείνη γη ...
Τα μεσάνυχτα με τύλιξε η νύχτα της και το άρωμά της, γαργαλιστικό, πλάνο -θάλασσα και λεμονανθοί- παιχνιδιάρικο ...
Είχε κάποτε κι η Αθήνα μου μοσχοβολιά λεμονανθών ... Κι η γειτονιά μου -παλιά Κουπόνια, νυν Ιλίσια- γειτονάκι με την Καισαριανή ... γεμάτα είχε τα πεζοδρόμιά της με νεραντζιές και μοσχοβολούσε και καμάρωνε ...
Δεν την έβλεπα -σκοτάδι- την μύριζα όμως και την ένιωθα. Με τύλιξε ανάλαφρα, πιο πολύ μ΄έμπλεξε -ή μήπως εγώ μπερδεύτηκα; - σ΄ένα πέπλο της, σε μια πτυχή του και "χάθηκα"! Και με κρατάει από τότε, όχι όπως με κρατούσε πριν, τρυφερά κι απλά απ΄το χέρι. ΄Οχι, τώρα με κρατάει αλλιώς ... με ευωδιές, μυριάδες εικόνες, χίλιες γεύσεις! Τώρα μου κρατάει την καρδιά! ΄Οπως κρατάει ακόμα τις καρδιές όλων αυτών που χωρίς να το θέλουν ... την άφησαν, την έχασαν! Η σκέψη μου είναι μαζί τους ... ΄Οχι, όχι δεν έχασαν, δεν άφησαν σπίτια, τσιφλίκια, παράδες, χτήματα! Τις ψυχές τους άφησαν εκεί! Το κατάλαβα το βράδυ της Ανάστασης 2010. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αγίας Φωτεινής - Στη Σμύρνη - της Ερυθραίας ...στη Μικρά Ασία, στη μαγική και μαγεμένη γη ...εκεί! Οι ψυχές τους έμειναν εκεί! Και στέκονταν γύρω μου ... νεκρών -εκεί κι εδώ- και ζωντανών ακόμα ...
27 Μαρτίου - Η ώρα άλλαξε - Σήμερα της Σταυροπροσκυνήσεως - Η άνοιξη συνεχίζεται - Ο ουρανός ελαφρύς, ο ήλιος ευγενής, η δροσιά ευχάριστη ...
και πως περνάν τα χρόνια αμώ το μου κι ακάθεκτη γερνάω ...
Σήμερα πάλι το κατάλαβα καλά ...
Πώς; Να σου πω πως ... Συγκινήθηκα! Ναι, έτσι!
Τί πα΄να πει αυτό; Αυτό πάν΄να πει ... θυμάσαι εκείνη τη φανουρόπιτα που φούρνισα χτες; Ε, την ξεφούρνισα! Κι αφού την ξεφούρνισα, σήμερα τη σουσαμοστόλισα ελαφρώς, πήρα παραμάσχαλα -κυριολεκτικά- το ταψί και κίνησα και παρευρέθηκα στη λειτουργία-Δοξολογία στον ΄Αγιο Νικόλαο των Μύρων. Και καλά έκανα και πήγα! ΄Ομορφα πολύ ήταν! Λειτουργία καθότι Κυριακή και Δοξολογία καθότι η 25η μάς συνέπεσε Παρασκευή φέτος και καθότι του εξωτερικού εμείς εδώ, την Παρασκευή λοιπόν εργασία κι αργία γιοκ! ΄Ετσι σήμερα γιορτάσαμε 25η και Ευαγγελισμό και της Σταυροπροσκυνήσεως μαζί! Ε και; Ε και, συγκινήθηκα! Μια Σώματα Στρατού άπαντα παρόντα, μια αι παρούσες Αρχαί, μια το Υπερμάχω... βάλε κι ένα Εθνικό ΄Υμνο και θες κι ένα "Ζήτω η Ελλάδα" στο τέλος, το μάτι γυάλισε, η καρδιά πετάρισε, η τρίχα σηκώθηκε, μια ζέστη μέσα μου απλώθηκε ε, κι ...η ηλικία ανορθώθηκε! Θυμήθηκα τις πρώτες τέτοιες επετειακές σχολικές γιορτές ... τότε που έβλεπα τους γιους μου κάπου λιγότερο από μέτρο στο ύψος να λένε το ποίημά τους! ΄Ετσι ακριβώς ένιωθα και τότε ... Τότε το ανωτέρω συναίσθημα το είχα αποδώσει στο μητρικό καμάρι, όπερ μητρική συγκίνηση! Τώρα το ίδιο αυτό συναίσθημα απλά μεταλλάχθηκε ή μάλλον αυξήθηκε. Στη μητρική συγκίνηση προστέθηκε και η ηλικιακή τοιαύτη! Το μητρικό καμάρι υπάρχει πάντα, οι γυιοί μου όμως δεν λένε ποίηματα πια ... κάνουν όμως πολλά άλλα πράματα και θάματα!
Κι ήταν όμορφα σήμερα ... Ακόμα ένα συγκινητικό κάτι ... Κι ήταν τ΄αγοράκια και τα κοριτσάκια, μαθητές και μαθήτριες του Σχολείου Μητρικής Γλώσσας! ΄Ηταν αυτά που είπαν τα ποιήματα της μέρας! ΄Ηταν πως να σου πω, γλυκά και τρυφερά και χαριτωμένα! Φαντάσου μικροσκοπικούς τουρίστες να δοξάζουν την Ελλάδα! Μπορείς να το φανταστείς; ΄Ετσι ήταν ... μικρά και συγκινητικά παιδάκια ...
Η φανουρόπιτα σημείωσε μεγάλη επιτυχία! ΄Εφερα το Σταυρολούλουδο -ένα μικροσκοπικό κοκκινοκίτρινο ροδομπουκετάκι - στο σπίτι αφού πρώτα ήπια έναν εξαιρετικό καφέ με υπέροχη παρέα βλ. ήλιος ανοιξιάτικος, άνοιξη ανθισμένη και καλές φιληνάδες δύο! Το ρόδομπουκετάκι μου και σταυρολούλουδό μου το ΄βαλα στο μικρό, σαν κρουσταλλένιο, σκαλιστό ποτηράκι της νινές μου ...μπροστά της...
Ουφ, πάλι συγκινήθηκα,,,
Δεν μπορώ να γράψω άλλο, σας αφήνω...
Θα ΄θελα να σας γράψω τα έθιμα της σημερνής μέρας ...
Το μόνο όμως που θα σας γράψω είναι πως η νινέ μου έλεγε πως από την παραμονή, μάζευαν ότι αγριολούλουδο μικρό εύρισκαν και την ώρα του εσπερινού τα πήγαιναν στην εκκλησία. Μετά τον εσπερινό στόλιζαν με κάμποσα απ΄αυτά το μικρό κινητό τέμπλο κι επάνω τους ακουμπούσαν το σταυρό, έτοιμος να είναι το πρωί για τη λειτουργία και τη Σταυροπροσκύνηση. Τα τακτοποιούσαν όμορφα-όμορφα, τα έραιναν με νερό και δυο σταγόνες μύρο κι έφευγαν για να ξαναγυρίσουν το πρωί στη λειτουργία. Μα μάζευαν πολλά λουλούδια, πολύ περισσότερα απ΄αυτά που χρειάζονταν. Αυτά τα περισσότερα, τα ΄βαζαν σ΄ένα πανέρι μεγάλο με μια λευκή πετσέτα στον πάτο και τ΄άφηναν με το πανέρι στο ιερό, εκεί αφού τα δρόσιζαν κι αυτά. Τα λουλούδια που άγγιζε ο σταυρός, είναι τα Σταυρολούλουδα. Μα και τ΄άλλα στο πανέρι σταυρολούλουδα τα λένε. Κι επειδή δεν τ΄άγγιζε -δεν γινόταν όλα να δεχτούν το σταυρό πάνω τους, ο παπάς μετά το τέλος της λειτουργίας έπαιρνε το σταυρό και τον ανακινούσε ανάμεσα τους, έτσι γινόντουσαν σταυρολούλουδα κι αυτά! Και τότε μπορούσαν πια οι ανθρώποι παιδάκι μου, αφού έπαιρναν πρώτα τ΄αντίδωρο απ΄του παπά το χέρι, να προσκυνήσουν το σταυρό και να πάρουν το σταυρολούλουδό τους -να πάει στο σπίτι κόρη μου- απ΄το χεράκι του παιδιού που στεκόταν εκεί πλάι κρατώντας το πανέρι ...
"Της Σταυροπροσκυνήσεως γιατί ... είναι η ώρα να σκεφτούμε πολλά κόρη μου. Ερχόμαστε και στεκόμαστε για να τον προσκυνήσουμε. Βρισκόμαστε στη σκιά του ... Κι η στάση μας αυτή ταπεινά εκεί μπροστά του μάς παρακινεί να σκεφτούμε, να συλλογιστούμε, να μην σταυρώνουμε και να συγχωρούμε... Μας παρακινεί ν΄αλλάξουμε μάτια, στάση ..."
Τι κι αν γερνάω ... Μ΄αρέσει! Ακόμα κι αυτή η συγκίνηση μ΄αρέσει ...
Σας φιλώ
Ε.-
και πως περνάν τα χρόνια αμώ το μου κι ακάθεκτη γερνάω ...
Σήμερα πάλι το κατάλαβα καλά ...
Πώς; Να σου πω πως ... Συγκινήθηκα! Ναι, έτσι!
Τί πα΄να πει αυτό; Αυτό πάν΄να πει ... θυμάσαι εκείνη τη φανουρόπιτα που φούρνισα χτες; Ε, την ξεφούρνισα! Κι αφού την ξεφούρνισα, σήμερα τη σουσαμοστόλισα ελαφρώς, πήρα παραμάσχαλα -κυριολεκτικά- το ταψί και κίνησα και παρευρέθηκα στη λειτουργία-Δοξολογία στον ΄Αγιο Νικόλαο των Μύρων. Και καλά έκανα και πήγα! ΄Ομορφα πολύ ήταν! Λειτουργία καθότι Κυριακή και Δοξολογία καθότι η 25η μάς συνέπεσε Παρασκευή φέτος και καθότι του εξωτερικού εμείς εδώ, την Παρασκευή λοιπόν εργασία κι αργία γιοκ! ΄Ετσι σήμερα γιορτάσαμε 25η και Ευαγγελισμό και της Σταυροπροσκυνήσεως μαζί! Ε και; Ε και, συγκινήθηκα! Μια Σώματα Στρατού άπαντα παρόντα, μια αι παρούσες Αρχαί, μια το Υπερμάχω... βάλε κι ένα Εθνικό ΄Υμνο και θες κι ένα "Ζήτω η Ελλάδα" στο τέλος, το μάτι γυάλισε, η καρδιά πετάρισε, η τρίχα σηκώθηκε, μια ζέστη μέσα μου απλώθηκε ε, κι ...η ηλικία ανορθώθηκε! Θυμήθηκα τις πρώτες τέτοιες επετειακές σχολικές γιορτές ... τότε που έβλεπα τους γιους μου κάπου λιγότερο από μέτρο στο ύψος να λένε το ποίημά τους! ΄Ετσι ακριβώς ένιωθα και τότε ... Τότε το ανωτέρω συναίσθημα το είχα αποδώσει στο μητρικό καμάρι, όπερ μητρική συγκίνηση! Τώρα το ίδιο αυτό συναίσθημα απλά μεταλλάχθηκε ή μάλλον αυξήθηκε. Στη μητρική συγκίνηση προστέθηκε και η ηλικιακή τοιαύτη! Το μητρικό καμάρι υπάρχει πάντα, οι γυιοί μου όμως δεν λένε ποίηματα πια ... κάνουν όμως πολλά άλλα πράματα και θάματα!
Κι ήταν όμορφα σήμερα ... Ακόμα ένα συγκινητικό κάτι ... Κι ήταν τ΄αγοράκια και τα κοριτσάκια, μαθητές και μαθήτριες του Σχολείου Μητρικής Γλώσσας! ΄Ηταν αυτά που είπαν τα ποιήματα της μέρας! ΄Ηταν πως να σου πω, γλυκά και τρυφερά και χαριτωμένα! Φαντάσου μικροσκοπικούς τουρίστες να δοξάζουν την Ελλάδα! Μπορείς να το φανταστείς; ΄Ετσι ήταν ... μικρά και συγκινητικά παιδάκια ...
Η φανουρόπιτα σημείωσε μεγάλη επιτυχία! ΄Εφερα το Σταυρολούλουδο -ένα μικροσκοπικό κοκκινοκίτρινο ροδομπουκετάκι - στο σπίτι αφού πρώτα ήπια έναν εξαιρετικό καφέ με υπέροχη παρέα βλ. ήλιος ανοιξιάτικος, άνοιξη ανθισμένη και καλές φιληνάδες δύο! Το ρόδομπουκετάκι μου και σταυρολούλουδό μου το ΄βαλα στο μικρό, σαν κρουσταλλένιο, σκαλιστό ποτηράκι της νινές μου ...μπροστά της...
Ουφ, πάλι συγκινήθηκα,,,
Δεν μπορώ να γράψω άλλο, σας αφήνω...
Θα ΄θελα να σας γράψω τα έθιμα της σημερνής μέρας ...
Το μόνο όμως που θα σας γράψω είναι πως η νινέ μου έλεγε πως από την παραμονή, μάζευαν ότι αγριολούλουδο μικρό εύρισκαν και την ώρα του εσπερινού τα πήγαιναν στην εκκλησία. Μετά τον εσπερινό στόλιζαν με κάμποσα απ΄αυτά το μικρό κινητό τέμπλο κι επάνω τους ακουμπούσαν το σταυρό, έτοιμος να είναι το πρωί για τη λειτουργία και τη Σταυροπροσκύνηση. Τα τακτοποιούσαν όμορφα-όμορφα, τα έραιναν με νερό και δυο σταγόνες μύρο κι έφευγαν για να ξαναγυρίσουν το πρωί στη λειτουργία. Μα μάζευαν πολλά λουλούδια, πολύ περισσότερα απ΄αυτά που χρειάζονταν. Αυτά τα περισσότερα, τα ΄βαζαν σ΄ένα πανέρι μεγάλο με μια λευκή πετσέτα στον πάτο και τ΄άφηναν με το πανέρι στο ιερό, εκεί αφού τα δρόσιζαν κι αυτά. Τα λουλούδια που άγγιζε ο σταυρός, είναι τα Σταυρολούλουδα. Μα και τ΄άλλα στο πανέρι σταυρολούλουδα τα λένε. Κι επειδή δεν τ΄άγγιζε -δεν γινόταν όλα να δεχτούν το σταυρό πάνω τους, ο παπάς μετά το τέλος της λειτουργίας έπαιρνε το σταυρό και τον ανακινούσε ανάμεσα τους, έτσι γινόντουσαν σταυρολούλουδα κι αυτά! Και τότε μπορούσαν πια οι ανθρώποι παιδάκι μου, αφού έπαιρναν πρώτα τ΄αντίδωρο απ΄του παπά το χέρι, να προσκυνήσουν το σταυρό και να πάρουν το σταυρολούλουδό τους -να πάει στο σπίτι κόρη μου- απ΄το χεράκι του παιδιού που στεκόταν εκεί πλάι κρατώντας το πανέρι ...
"Της Σταυροπροσκυνήσεως γιατί ... είναι η ώρα να σκεφτούμε πολλά κόρη μου. Ερχόμαστε και στεκόμαστε για να τον προσκυνήσουμε. Βρισκόμαστε στη σκιά του ... Κι η στάση μας αυτή ταπεινά εκεί μπροστά του μάς παρακινεί να σκεφτούμε, να συλλογιστούμε, να μην σταυρώνουμε και να συγχωρούμε... Μας παρακινεί ν΄αλλάξουμε μάτια, στάση ..."
Τι κι αν γερνάω ... Μ΄αρέσει! Ακόμα κι αυτή η συγκίνηση μ΄αρέσει ...
Σας φιλώ
Ε.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου