Κακός το πρωί, το βράδυ χειρότερος ...

Πέρασε κι η 25η Μαρτίου
Αρχαγέλλου Γαβριήλ - 26 σήμερα Σάββατο. Ο καλός καιρός συνεχίζει να μας ξεγελάει εδώ στο βορρά.

Πάμε νότια ...

Σαν αύριο ξεκινησα(με). ΄Ηταν Σάββατο. Το ραντεβού, στον περίβολο του Αγίου Νικολάου των Μύρων εν Λουξεμβούργω. Πολύ πρωί. Το πούλμαν εκεί. Σαν σχολική εκδρομή. Είχε και κάτι από ΚΑΠΗ, αλλά ας το υπερσκελίσουμε! 45 άτομα. Τα μισά νεολαία. Καλημέρες, γελαστά πρόσωπα, χαρούμενοι όλοι. Κι ένας παράξενος αέρας. Μια αδημονία πάνω απ΄τα κεφάλια όλων ... εμένα και μέσα μου σαν ρίγος! Απίστευτο μου φαίνεται, όνειρο... Από Δευτέρα Μεγάλη Βδομάδα κι εγώ να φεύγω! Τ΄αγόρια μου θα περάσουν το Πάσχα μόνα τους! Εγώ... αλλού! Μια τύψη με τριγυρίζει. Ευτυχώς, μόνο μία! Ο καπετάνιος της εκδρομής παίρνει παρουσίες. Κοιταζόμαστε ανυπόμονα. Επιτέλους σφυράει εκκίνηση ... για Φρανκφούρτη. Από κεί αερόπλανο ... για Σμύρνη.
Το πούλμαν κλωστάει, βρυχάται, ξεκινάνει κι άξαφνα βουίζει ...

"Καλημέρα σας παιδιά -εγώ-, τραλαλά τραλαλά ...
(ακολουθούν όλοι)
σηκωθείτε με χαρά, τραλαλά τραλαλά...
η Σμυρνή μας προσκαλεί ... κι η χρυσή ανατολή ...

γελαστά γελαστά ...
Κι γίνεται το σλόγκαν της εκδρομής ... κι επαναλαμβάνεται αδιάλειπτα σε κάθε αναχώρηση
εκτός από κείνη της επιστροφής, την αμίλητη ...

Αναλογίζομαι ...
Πόσο αλλιώς θα ήταν το ταξίδι αν ήταν μαζί μου κι ο πατερούλης μου ...
Πόσο αλλιώς θα έβλεπα ό,τι έβλεπα παρέα με δικά του τα μάτια ...
Πόσο αλλιώς ...

Προσπαθώ να μην σκέφτομαι, βγάζω σημειώσεις, χάρτες, ιστορικούς οδηγούς, τουριστικούς οδηγούς κι ένα κάρο τυπωμένες απ΄το Διαδίκτυο, σελίδες ...
Ευτυχώς έχω όλο το χώρο δικό μου στο διπλό κάθισμα. Τελικά είναι πολλές οι φορές που προτιμώ να είμαι μόνη. Εξαιρούνται οι γιοί μου, λίγες φιληνάδες ελαφρώς χρησιμοποιημένες και 2-3 ελαφρώς ελαττωματικές,  όλες όμως έστω κι έτσι σεβαστές κι αγαπημένες και κάμποσοι -όχι πολλοί-"δικοί" μου. Πάνε τα χρόνια που θεωρούσα σχεδόν όλο τον κόσμο δικό μου! Και τώρα σχεδόν όλο δικό μου τον θεωρώ αλλά αλλιώς -τώρα πια έπηξε-! Σε λίγο -που θα γεμίσει τρύπες- προφανώς να τον θεωρώ όλο δικό μου μόνο ...

Με μια ματιά ακόμα μια φορά εγκρίνω το "περιβόητο" πρόγραμμα της εκδρομής. Το ΄χω διαβάσει τόσες φορές που το έχω μάθει απέξω ... Ούτε κόμματα, ούτε τελείες δεν μου ξεφεύγουν. Κι εκείνα τα ονόματα ... Σμύρνη, Βουρλά, Αλάτσατα, Καρατάς, Μαινεμένη, Αϊβαλί, Μπαϊρακλί, Μπουρνόβας, Κορδελιό, Κοκαργυαλί ...
  
ΣTHN aKPOΠOΛH των Αθηνών, την άνοιξη του 1936, ο Ζίγκμουντ Φρόιντ διαπίστωνε έκπληκτος ότι η πόλη πράγματι υπήρχε κι ότι δεν ήταν άλλη μια "ανάμνηση" από τις αφηγήσεις των σχολικών χρόνων. Τη συνειδητοποίηση αυτή την ονόμασε «διατάραξη της μνήμης», μια αναπάντεχη εισβολή της πραγματικότητας στον κοιμισμένο χώρο των μύθων: ένιωσε -όπως ο ίδιος έγραψε- σαν να έβλεπε μπροστά του το τέρας του Λοχ Νες!

Εγώ άραγες, τί περιμένω να βρω, τί περιμένω να δω;

Τί με περιμένει; 

Ε.-


Πάω να φουρνίσω μια φανουρόπιτα -ο φούρνος ζεστάθηκε- κι επιστρέφω στη στιγμή...

΄Οπως ακριβώς και στην εκδρομή ...
Αχάραγα είχα σηκωθεί και μια φανουρόπιτα είχα φουρνίσει ...

Στην αρχή τη θεώρησα ένα απλό τρυφερά γλυκό πρωινό για όλους μας μιας κι οι περισσότεροι είχαν παραπονεθεί πως ούτε καφέ δεν θα προλάβαιναν να πιουν τόσο πρωί που φεύγαμε. ΄Ασε που ξέρω καλά πόσο τους αρέσει μιας και τους την σερβίρω συχνά τις Κυριακές του καφέ ... των Μύρων! 
Ανοίγοντας όμως το γνωστό καθ΄όλους ημάς μεγάλο τετράγωνο "τάπερ" που κατά τη διάρκεια της εκδρομής θα γέμιζε με διάφορα ντόπια κι επιτόπια -ότι με γοήτευε δηλαδή γευστικώς- μπινελίκια κι εδέσματα, βλέποντας το τρυφερό της χρώμα και μυρίζοντας το κανελένιο της άρωμα ... μια σκέψη άλλη αντιφέγγισε εκεί στο βάθος της φαιάς μου ουσίας ...
Μήπως κι είχα υποσυνείδητα τάξει ... κάτι να βρω;
Μήπως ήταν για κείνο το "κάτι" που καιρό τώρα -εδώ και 3 μήνες δηλαδής που αποφάσισα να "πάρω των ομματιών μου και να φύγω" για την εκδρομή- και που με γαργαλάει ζεστά και περίεργα;
Μήπως την έταξα σε κείνο το κάτι ... που άλλες φορές μού γαργαλάει τα μάτια, άλλες την καρδιά και τη μνήμη κι άλλες ... κάνει να τρέχουν τα σάλια μου;
Μήπως ήταν γι΄αυτά όλα τα δικά μου τα κάτι;

Ε.-