Στο σκασμένο το σακί θέλεις βάλε, θέλεις μη ...

Από εκεί -εδώ- για εκεί ... 

Καμιά όρεξη δεν έχω σήμερα ... Δεν ξέρω τι φταίει. ΄Ισως το πολύ κρύο, ίσως αυτά που γυρίζουν στο μυαλό μου και που θέλω να γράψω. Μπορεί όμως να φταίει ακόμα και το κρύο που εκπέμπουν οι "άνθρωποι" οι τόσο διάφοροι κι αδιάφοροι! Μας τριγυρίζουν και δηλώνουν φιλία, ενδιαφέρον, μοναξιά! Κι απλώνεις το χέρι και πιάνεις... κενό! Πιάνεις το "κενό τους" γεμάτο μόνο απ΄τους εαυτούς τους! Κι είναι όλοι αυτοί -πως να τους περιγράψω- μίζεροι εγωκεντρικοί, αυτοί που λένε πως ...σ΄ακουν όταν τους μιλάς! Ναι, σ΄ακούν. Ακούν μια κενή φωνή! Και κατά βάθος ακούν μόνο τη φωνή τους! Εσύ απλώνεις το χέρι αφού πριν άπλωσες τ΄αφτιά σου, άνοιξες μάτια και καρδιά κι αυτοί εκεί! Ούτε χέρι βλέπουν, ούτε καρδιά ούτε μάτια! Πως το είπε κάποιος -δεν θυμάμαι- ποιος ... "του δείχνεις το φεγγάρι ...κι αυτός βλέπει την άκρη απ΄το δάχτυλό σου"! Ναι έτσι κι αυτοί! Τους απλώνεις το χέρι και βλέπουν τα μούτρα τους!

Παρασύρθηκα ... λυπάμαι. Δεν μ΄αρέσει ούτε να μουρμουρίζω, ούτε να κατηγορώ. Μάλλον συνήθισα -κακώς ή καλώς- και να συγχωρώ...

Τα λίγα λουλούδια -στην κορφή της σελίδας- είναι από κάπου έξω απ΄τη Σμύρνη ... Αυτά τα "λουλούδια" άφησαν  -για πάντα εκεί- αυτοί που κυνηγημένοι έφυγαν από κει ...

Ακουμπισμένα εδώ, απαλά, είναι από ΄κείνη για κείνη! Είναι για κείνα που ήθελα να γράψω- όπως τα θυμάμαι μέσα απ΄τα λόγια του πατερούλη μου- για κείνη ... την πόλη που αγάπησε κι αγαπήθηκε περισσότερο απ΄όλες τις άλλες ...

Καλή σας μέρα ...